Concilios de Toledo
Concilios de Toledo é o nome que reciben os dezaoito concilios celebrados en Toledo entre o ano 397 e o 702, e salvo o primeiro, acaeceron durante a dominación visigoda da Península Ibérica. Na España Visigoda existiron asembleas de representación colectiva: o chamado Senatus e os Concilios de Toledo.
As reunións visigodas conciliares foron de dúas clases: provinciais, que agrupaban o episcopado provincial baixo a presidencia metropolitana; e xenerais, que agrupando os bispos do reino, trataban temas de interese común.
Estas asembleas político-relixiosas da monarquía visigótica eran convocadas polo Rei e presididas polo Arcebispo máis antigo (posteriormente polo de Toledo), onde a representación se reducía ás altas xerarquías eclesiásticas e á nobreza.
O III Concilio de Toledo de 589 foi o primeiro en ter carácter xeral, e nel decidiuse o abandono do arianismo polos xerarcas visigodos e a conseguinte incorporación política dos hispanorromanos, momento no que se produciu a conversión de Recaredo e os godos ao catolicismo.
No IV Concilio de Toledo de 633 sancionouse o carácter electivo da monarquía visigoda. Durante estes Concilios tomáronse decisións respecto aos límites do poder real, pero moitos foron usados para legalizar golpes de forza e usurpacións, e algúns impuxeron medidas represivas contra os xudeus, como o XVII Concilio de Toledo do ano 694.
Concilios
[editar | editar a fonte]
|
