Leoncio Rubín de Celis
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 12 de setembro de 1810  Redondela, España |
| Morte | 23 de setembro de 1875 (65 anos) Madrid, Spain, España |
| Actividade | |
| Ocupación | militar, político |
Leoncio Rubín de Celis Oroña, nado en Redondela o 12 de setembro de 1810 e finado en Madrid o 23 de setembro de 1875, foi un militar e político galego.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Iniciou a súa carreira militar no ano 1829 no rexemento provincial de Tui co rango de subtenente de milicia. Entre 1834 e 1844 combateu na guerra contra os carlistas, acadando diferentes condecoracións e ascendendo a Tenente Coronel de Estado Maior. En outubro de 1844 foi detido e encausado. Sobresida a causa ao ano seguinte, foi posto en liberdade en febreiro, pasando á situación de cuartel en Galicia.
Durante a revolución galega de 1846 sublevou a praza de Vigo e exerceu o mando da segunda división do Exército Libertador de Galicia co que dirixiu o intento de conquistar Ourense. O cargo duroulle unicamente dez días (do 15 ó 24 de abril). No último, saíron en dirección a Soutelo de Montes, onde se decataron do fracaso de Miguel Solís na Batalla de Cacheiras e detivéronse a descansar ata a mañá do 25, cando foron cara á Estrada e Cuntis, quizais coa idea de pasar a Portugal. Á noite Rubín fuxiu co seu axudante en dirección a Vigo, para poder embarcar con destino ó estranxeiro.[1]
Retornou amnistiado a España. En 1854 foi nomeado gobernador militar da Provincia de Pontevedra e sucesivamente da de Alacant e da de Valladolid. Foi promovido a Mariscal de Campo en 1856.[2] En 1859 combateu en África nas batallas dos Castillejos, de Cabo Negro e Tetuán. No seu regreso ocupou os cargos de capitán xeneral de Estremadura (1864), Granada (1865) e Andalucía (1871).[3]
Foi deputado polo distrito de Ponte Caldelas en 1858, 1863 e 1864 e polo de Vigo en 1865; nas eleccións de 1869 foi elixido deputado polo distrito de Vigo.
Finou en Madrid o 23 de setembro de 1875.[4]
Recoñecementos
[editar | editar a fonte]- Orden de Isabel la Catolica (1856).
- Orden de Carlos III (1860).
- Cabaleiro da Orden de San Fernando.
Vida persoal
[editar | editar a fonte]Casou con Carolina de Llano y Larrea, que finou en Vigo en abril de 1886.[5]
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Gran Enciclopedia Galega Silverio Cañada.
- ↑ La Oliva, 3-9-1856, p. 2.
- ↑ Isabel Sánchez, Jose Luis. "Leoncio Rubín de Celís y Oroña". Real Academia de la Historia. Consultado o 2022-02-23.
- ↑ El Diario de Santiago, 27-9-1875, p. 2.
- ↑ La Voz de Galicia, 27-4-1886, p. 2.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- "Rubín de Celis Oroña, Leoncio". Dicionario biográfico de Galicia 3. Ir Indo Edicións. 2010-2011. p. 212.
- "Rubín de Celis Oroña, Leoncio". Enciclopedia Galega Universal 15. Ir Indo. 1999-2002. p. 54. ISBN 84-7680-288-9.
- "Rubín de Celis, Leoncio". Gran Enciclopedia Galega Silverio Cañada (DVD). El Progreso. 2005. ISBN 84-87804-88-8.
- Álvarez Blázquez, José Mª (1980). "VIII. 1843-1846. Nuevos pronunciamientos". Vigo en su historia (en castelán). Vigo: Caja de Ahorros Municipal de Vigo. pp. 407–411. ISBN 84-7231-494-4.
- Ibo Alfaro, Manuel (1860). La Corona de laurel, colección de biografías de los generales que han tomado parte en la gloriosa campaña de África (en castelán) 2. Establecimiento Literario y Tipográfico de Don Manuel Ibo Alfaro. pp. 363–369.
- Fernández Teixeiro, Manuel María (2016) [1974]. Abril de lume e ferro (Obra de teatro). Fundación Manuel María de Estudos Galegos. ISBN 978-84-944417-5-2.
- Porto, Juan do (1846). Reseña histórica de los últimos acontecimientos políticos de Galicia (en castelán). Madrid: Imprenta de la Viuda de Burgos. Arquivado dende o orixinal o 19 de decembro de 2021. Consultado o 24 de febreiro de 2022.[1]
