Saltar ao contido

Nosoutras

Engadir ligazóns
Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

Nosoutras
Autor/aMaría Victoria Moreno
CubertaMaría Montes Sueiro
LinguaGalego
ColecciónLiteraria
Xénero(s)Narrativa
EditorialUrco Editora
Data de pub.2-4-2018
Páxinas88
ISBNISBN 978-84-15699-75-0
TraduciónXavier Senín Fernández
[ editar datos en Wikidata ]

Nosoutras é unha obra narrativa da estremeña María Victoria Moreno Márquez publicada postumamente en 2018[1].

Descrición

[editar | editar a fonte]

Son sete textos, 5 en castelán e dous en galego, escritos en diferentes momentos e que non estaban pensados para os lectores de literatura infantil e xuvenil cando foron redactados. En todos eles destaca o protagonismo da muller e o seu sufrimento nun rexistro con abundancia de lirismo e unha coidada técnica narrativa.

A idea de liberdade embebe as follas deste libro que ofrece unha magnífica oportunidade para comprobar a evolución narrativa da autora[2].

Para María Hermida En Nosoutras, María Victoria Moreno fai protagonistas ás mulleres. Fala de mulleres que aturan, de mulleres que calan e doutras que se rebelan. Fala de mulleres que sufrían antes e que sofren agora porque, desafortunadamente, as historias que conta seguen vixentes[3].

Nosoutras

[editar | editar a fonte]

É o relato que dá título ao libro e foi atopado entre os inéditos da autora. Debeu ser escrito entre 1987 e 1990, porque fala de que dá clases no Instituto de Vilalonga[4]. Segundo Ramón Nicolás: “Nosoutras” non resulta, en sentido estrito, un relato; máis ben é un texto -ata agora inédito- onde a autora reclama e reivindica un espazo propio para aquelas voces que, canda ela, camiñan no labor de dignificación da literatura xuvenil e infantil en lingua galega, ... O texto, que ben podía considerarse un manifesto -mesmo descoñecido polas autoras amentadas tal e como sinala o prologuista do libro- ilumina un labor que a propia Moreno considera inxustamente invisibilizado e que considera deste xeito: “Escribimos con decoro, integrámonos na literatura do noso pobo e non fixemos máis que comezar…”.[5]

É unha especie de manifesto de cinco escritoras: Nosoutras somos cinco mulleres de Galicia, é dicir, cinco entre as moitas mulleres que neste recanto do mundo viven, traballan e apostan polo futuro: Palmira G. Boullosa, Helena Villar, Ana Mª Fernández, Úrsula Heinze e María Victoria Moreno ... As cinco somos profesionais convencidas do ensino [6].

Conta os méritos docentes e literarios de cada unha delas. Reivindica a literatura galega e fala das tres etapas polas que esta pasou. Remata: poñamos punto final a esta representación coa mesma palabra que emprega Ramón Cabanillas para cerrar Na noite estrelecida, o libro máis alentador que se leva escrito en Galicia: ESPERADE [7].

O aguinaldo

[editar | editar a fonte]

Este relato xa foi publicado na novela Onde o aire non era brisa e inclúese neste volume por cortesía da Editorial Galaxia.

Comeza coa descrición de Torralba de Alcor, da saída da misa dominical e as tertulias das mulleres. Dúas señoras tratan co cura o aguinaldo de Nadal. As pobres recollen os agasallos das mans das señoras cheas de xoias. Ignacio chega bébedo á casa e bate na muller por ir buscar o aguinaldo. Quedan os doces tirados polo chan. Os meniños van ir lambendo os restos no chan mentres o pai dorme. Entra a nai, ve o chan limpiño e os garavanzos recollidos, acobilla o seu fillo Anxo.

A gaiola

[editar | editar a fonte]

Neste relato xa está presente o galego e foi presentado por María Victoria Moreno en 1971 aos Jogos Florais Minho-Galaicos convocados pola Associação Cultural e Recreativa Convívio de Guimarães mais non acadou premio. Este conto constitúe case con total seguridade a primeira contribución súa á nosa literatura, e sobre el declarou nunha entrevista ao Diario de Pontevedra aló polo 1971: é o que escribín con máis cariño, o máis humano e o que maior satisfacción me deixou cando gardei a pluma e o lin enteiro[8].

O relato comeza coa cita dos versos de Rosalía de Castro Adiós ríos, adiós fontes… Preséntase a lembranza da aldea fronte á cidade. A parella que emigra ao mundo urbano e lembran a vida anterior. Mais el morre:

O meu home morreu...
Eu estou soa
nesta cidade de paxaros silandeiros [9]

Ela chora a súa perda e lembra que o mataron nunha manifestación de protesta. A ela ofrecéronlle 100.000 pesetas para que cale e diga que foi un accidente. Remata:

Eu xa sei que as mulleres deben calar decotío. Eu xa sei que deben baixar a cabeza. Eu xa sei... Mais a min tocoume falar unha volta e berrei:
MERDA [10]

A casa das Marías

[editar | editar a fonte]

O orixinal castelán foi presentado, como o anterior, por María Victoria Moreno en 1971 aos Jogos Florais Minho-Galaicos convocados pola Associação Cultural e Recreativa Convívio de Guimarães e gañou o primeiro premio.

Lorenzo volve da feira e fala cunhas mulleres que lle comentan que mataron as Marías camiño da Fonsanta.

A casa das Marías é unha casa de femias;
os homes van pola noite
para que ninguén os vexa[11]

María a vella cosía na rúa. A filla anda enleada co cura e quedou preñada.

A casa das Marías é unha casa sen tellas;
todos saben o que pasa
E onde cortan a leña[12]

Lorenzo senta na casa e lembra mentres a muller, Lucía, lle pregunta.

Ai casa das Marías
triste casa de pobreza...
a corda sempre escapa
por onde o débil a aperta[13]

Sábese da vida de María a nova, os seus problemas e como lle dan cartos para que fuxan do lugar.

Os pobres esixen pouco
para baixar a cabeza
e os demais pagan menos
para salvar a conciencia[14]

Lucía pregúntalle a Lourenzo quen matou as Marías. Chega a parella da Garda Civil e lévano. Confesa que o por qué o fixo.

As follas feren xemendo

[editar | editar a fonte]

Las hojas hieren gimiendo foi escrito nos primeiros anos da década de 1970 e apareceu cos inéditos que a familia da autora cedeu para a súa publicación.

É o monólogo dunha muller dentro dun camión de feirantes mentres o marido ronca e as moscas o enchen todo. Lembra a súa vida e como chegou esta situación.

De que serve poñer o corazón no vento?
De nada
E daquela voz?
E que eu non falo[15]

Contra a noite

[editar | editar a fonte]

Hacia la noche comparte a historia da publicación co conto anterior.

É un relato que formalmente se podería encadrar na Nova Narrativa Galega e protagonizado por unha muller que perdeu a súa nai.

Nocturno en tres tempos

[editar | editar a fonte]

Tamén en galego, foi publicado en La Voz de Galicia o 25 de agosto de 2004 na sección “Relatos de verán”.

Relato moi breve en tres parágrafos dunha lembranza, un recordo amoroso.

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ Moreno, María Victoria (2018). Nosoutras. Urco Editora. ISBN 978-84-15699-75-0. 
  2. ↑ "Nosoutras...". pontevedraviva.com. Consultado o 19/08/2018. 
  3. ↑ "«Nosoutras» amosa o interese de María Victoria Moreno por dignificar as mulleres". La Voz de Galicia. Consultado o 19/08/2018. 
  4. ↑ Moreno 2018, p. 22.
  5. ↑ "Nosoutras, de María Victoria Moreno". Caderno da Crítica. Consultado o 19/08/2018. 
  6. ↑ Moreno 2018, p. 17.
  7. ↑ Moreno 2018, p. 22-23.
  8. ↑ "Nosoutras". lecturafilia.com. Consultado o 19/08/2018. 
  9. ↑ Moreno 2018, p. 46.
  10. ↑ Moreno 2018, p. 48.
  11. ↑ Moreno 2018, p. 54.
  12. ↑ Moreno 2018, p. 55.
  13. ↑ Moreno 2018, p. 57.
  14. ↑ Moreno 2018, p. 59.
  15. ↑ Moreno 2018, p. 66.

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Nosoutras&oldid=6836668»