Receptor de células T
Receptor de linfocitos T alfa
| |
| Identificadores | |
| Símbolo | TRA@ |
| Símbolos alt. | TCRA |
| Entrez | 6955 |
| HUGO | 12027 |
| OMIM | |
| Outros datos | |
| Locus | Cr. 14 q11.2 |
Receptor de linfocitos T beta
| |
| Identificadores | |
| Símbolo | TRB@ |
| Símbolos alt. | TCRB |
| Entrez | 6957 |
| HUGO | 12155 |
| OMIM | |
| Outros datos | |
| Locus | Cr. 7 q34 |
En bioloxía celular e molecular, un receptor de linfocitos T ou TCR é un receptor celular asociado a unha vía de sinalización intracelular caracterizado por pertencer á familia dos receptores con actividade enzimática intrínseca e por posuír como ligandos a péptidos pequenos asociados con proteínas do MHC na membrana plasmática de macrófagos e outras células presentadoras de antíxenos. As características moleculares de devandito receptor comprenden a posesión dunha hélice alfa transmembrana individual, aínda que existen diversas proteín kinasas asociadas a dominios citosólicos (presentes só en linfocitos T), e a súa vía de transdución do sinal implica a activación de proteínas tirosín kinasas citosólicas, vía PI-3 kinasa, vía IP3/DAG e vía Nivel/MAPK. Deste xeito, a súa activación mediante un estímulo externo provoca unha fervenza de reaccións enzimáticas interna que facilita a adaptación da célula á contorna, por mediación de segundos mensaxeiros.
Estrutura
[editar | editar a fonte]O TCR está conformado por dúas cadeas similares ás inmunoglobulinas, só que os TCR nunca son secretadas: sempre están asociadas á membrana celular. Por iso, constan dunha porción en ambas as cadeas que atravesa a membrana bilipídica incluíndo un pequeno segmento que é intracelular. As dúas cadeas denomínanse TCRα e TCRβ, disponse unha á beira da outra unidas por enlaces de disulfuro. Certas moléculas da superficie das células T estabilizan tanto ás interaccións mediadas pola TCR así como a comunicación intracelular, entre elas: CD3, CD4 e CD8.
Rexión variable
[editar | editar a fonte]Como as cadeas son moi semellantes ás Inmunoglobinas, teñen, do mesmo xeito que estas, un dominio constante e un dominio variable, o cal se atopa na rexión apical da porción extracelular. O dominio variable, do mesmo xeito que o das Inmunoglobinas, ten 3 pequenas rexións hipervariables (CDR) que son as encargadas directas da interacción co complexo Antíxeno-HLA, dunha forma altamente complementaria. A máis específica é CDR3. Porén, a unión entre o Antíxeno-HLA e o TCR ten unha constante de disociación moi alta.
CD3
[editar | editar a fonte]As cadeas α e β (e en raros casos a alternativa combinación de cadeas γ:δ) están asociadas sobre a membrana celular cun grupo de moléculas sen variabilidade morfolóxica denominadas en conxunto CD3. Ese complexo de membrana TCR:CD3 é requirida para a estable interacción das células T con células presentadora de antíxenos e son responsables de gran parte da comunicación intracelular mediada polo TCR.
O complexo CD3 está composto por tres monómeros denominados γ, δ e ε unidos espacial mais non covalentemente. CD3γ e CD3δ son ambas glicoproteínas, mentres que CD3ε é unha proteína non glucosilada. Teñen unha importante porción intracelular chamada ζζ que é a responsable de transmitir os sinais resultantes da unión TCR:MCH-antígeno. As cadeas ζζ presentan unha serie de rexións chamadas ITAMs (motivos de activación do inmunoreceptor vía tirosín-kinasa). Presentan tres ITAMs por cada cadea ζ. As outras cadeas presentan un ITAM cada unha.
Función
[editar | editar a fonte]A resposta inmunitaria está fundamentada no recoñecemento de antíxenos que non son propios do organismo. As células T cumpren esa función de recoñecemento antixénico por medio do seu receptor de membrana TCR. Os antíxenos en cuestión poden ser de orixe endóxeno ou ben esóxeno e son procesados por células presentadora de antíxenos (APC). Os determinantes antixénicos así procesados son expostos na superficie da célula APC unidos a unha molécula do complexo maior de histocompatibilidade (MHC). Os TCR son unicamente capaces de recoñecer antíxenos foráneos que sexan presentado nunha célula APC en estrita combinación cunha molécula de MHC (ben sexa de clase I ou II).
A unión do complexo MHC:péptido é traducida ao interior da célula por medio dun sinal transmitido do CD3 e amplificada por co-receptores denominados CD4 e CD8 próximos ao TCR e recoñecedoras do MHC. Neste proceso colaborarán os ITAMs antes descritos.
Notas
[editar | editar a fonte]Abbas, Inmunología celular y molecular
