Áiax (misioneiro ariano)
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | I milenio  |
| Relixión | Arianismo |
| Actividade | |
| Ocupación | misioneiro |
Áiax foi un misioneiro ariano dos suevos do Reino de Galicia que os converteu ao cristianismo ariano en 464[1] ou 466.[2][3]
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Debido, en parte ao seu inhabitual nome homérico, as súas orixes foron debatidas. O cronista contemporáneo Hidacio, o bispo católico de Aquae Flaviae, refírese a el como "Aiax natione Galata". "Galata" pode referirse a un galaico, galo ou gálata. É improbable que fose o primeiro, xa que Hidacio teríao chamado "Gallaeci".[4][5] Ás veces asúmese que "Galata" é unha forma de referirse a un grego de Oriente, é dicir, "Galatia". Por outra banda, o termo pode significar que fose celta, xa sexa galo ou gálata. Este uso de "Galata" para un celta pódese esperar en Hidacio, quen viaxara a Oriente cando era neno,[5] xa que era unha norma grega.[4]
Áiax foi enviado por Teodorico II, rei dos visigodos en Tolosa, para converter aos suevos ao arianismo. Os bárbaros arianos mostraron un fervor misioneiro maior ca os católicos no século V.[6] A acción de Teodorico puido ser o resultado da reapertura da diplomacia suevo-gótica baixo o mandato do rei suevo Remismundo, quen casou cunha princesa gótica e converteuse en "fillo de armas" de Teodorico.[2] Pode que fose enviado a petición de Remismundo.[5]
Segundo Hidacio, Áiax era "hostis catholicae fidei et divinae trinitatis" ("o inimigo da fe católica e da Trindade Divina"), afirmación que máis tarde Isidoro de Sevilla interpretou que significaba que os suevos eran católicos cando Áiax os converteu á herexía.[7] Hidacio tamén chama a Áiax "effectus apostata" ("un apóstata do catolicismo"). Áiax tamén era un "senior Arrianus inter Suevos", que pode referirse a un bispo ou a un sacerdote,[7] ou non. Pode significar "ariano maior", e pode referirse a un laico ou a un membro do colexio sacerdotal gótico; no uso católico podería significar presbítero.[8]
A empresa misioneira de Áiax tivo un éxito maioritario, especialmente entre a nobreza.[5][9] O máis probable é que non fose o único misioneiro ariano enviado a Gallaecia polos visigodos; aínda que, sen dúbida, organizou alí unha igrexa influínte.[10]
Notas
[editar | editar a fonte]Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Arias, Jorge C. "Identity and Interactions: The Suevi and the Hispano-Romans." University of Virginia: Spring 2007.
- Ferreiro, Alberto. "Braga and Tours: Some Observations on Gregory's De virtutibus sancti Martini." Journal of Early Christian Studies. 3 (1995), p. 195–210.
- Mathisen, Ralph W. "Barbarian Bishops and the Churches 'in Barbaricis Gentibus' During Late Antiquity." Speculum, Vol. 72, No. 3. (Jul., 1997), pp. 664–697.
- Thompson, E. A. "The End of Roman Spain: Part IV, Conclusion." Nottingham Mediaeval Studies, xxiii (1979), pp. 1–21. Reprinted as "Spain and Britain" in Romans and Barbarians: The Decline of the Western Empire (pp. 208–229). Madison: University of Wisconsin Press, 1982. ISBN 0-299-08700-X.
- Thompson, E. A. "Barbarian Collaborators and Christians." Romans and Barbarians: The Decline of the Western Empire (pp. 230–250). Madison: University of Wisconsin Press, 1982. ISBN 0-299-08700-X.
- Thompson, E. A. "The Conversion of the Spanish Suevi to Catholicism." Visigothic Spain: New Approaches. ed. Edward James. Oxford: Oxford University Press, 1980. ISBN 0-19-822543-1.
- Wolfram, Herwig. History of the Goths. Thomas J. Dunlap, trans. Berkeley: University of California Press, 1988.