Ahmad ibn Hanbal
Abū ʿAbdillāh Aḥmad Ibn Muḥammad Ibn Ḥanbal Ash-Shaybānī (en árabe: أبو عبد الله أحمد بن محمد بن حنبل الشيباني) ás veces referido como Aḥmad ibn Ḥanbal ou Ibn Ḥanbal, nado en Bagdad en 780 (166 AH) e finado na mesma cidade en 855 (241 AH), foi un xurista, teólogo, asceta, tradicionista do hadith e fundador da escola de xurisprudencia sunnita da Hanbali, unha das catro principais escolas legais ortodoxas do sunnismo.[1]
Importante influencia e estudoso activo durante a súa vida,[1] Ibn Hanbal converteuse nunha das máis veneradas figuras intelectuais da historia islámica,[2] que tivo unha fonda influencia en case todas as áreas da perspectiva tradicionalista (orientada ao literalismo) no sunnismo.[3] Un dos propoñentos clásicos das fontes da escritura como base da lei islámica e da fonte de vida, Ibn Hanbal compilou unha das máis importantes coleccións de hadith sunnita, o Musnad,[4] que continuou a exercer unha grande influencia no campo dos estudos do hadith ata a actualidade.[1]
Despois de estudar o fiqh e o hadith con moitos mestres durante a súa mocidade,[5] Ibn Hanbal fíxose célebre na súa vida posterior polo papel clave que tivo na Mihna, a inquisición instituída polo califato abásida de al-Ma'mun contra o final do seu reino, en que o gobernante deu apoio estatal oficial ao Mutazilite dogma do Corán, unha visión que contradicía a doutrina ortodoxa de que o Corán era a Palabra eterna de Deus.[1] Sufriu persecución física baixo o califato pola súa adhesión á doutrina tradicional, e a fortaleza de Ibn Hanbal neste suceso non fixo máis que reafirmar a súa rotunda reputación[1] nos anais da historia islámica.
Ibn Hanbal foi venerado como unha figura exemplar por todas as escolas de pensamento sunnita,[1] tanto polos ulemas exotéricos como polos místicos, con estes últimos chegando a designalo como saint nas súas haxiografías.[6] O mestre do hadith do século XIV al-Dhahabi referiuse a Ibn Hanbal como "o verdadeiro xeque do islam e líder dos musulmáns nese tempo, o mestre do ḥadīth e Proba da Relixión".[7]
Na era moderna, o nome de Ibn Hanbal volveuse controvertido en certas áreas do mundo islámico, a causa de que o movemento de reforma hanbalita coñecido como wahhabismo o citou como a súa principal influencia xunto co reformador do século XIII Ibn Taymiyyah. Porén, certos estudosos discutiron que as propias crenzas de Ibn Hanbal realmente tivesen parteno establecemento das doutrinas centrais do wahhabismo,[8] xa que, segundo eses autores, hai evidencias de que as antigas autoridades hanbalitas tiñan opinións doutrinais moi diferentes das dos wahhabitas,[8] coa literatura hanbalita medieval chea de santos, visitas de tumbas, milagres e reliquias.[9] Conectado con isto, os estudosos citaron o apoio do propio Ibn Hanbal ao uso de reliquias como un de varios importantes puntos en que as opinións do teólogo diverxen do wahhabismo.[10]
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 H. Laoust, "Ahmad b. Hanbal," en Encyclopedia of Islam, Vol. I, pp. 272-7
- ↑ Mohammed M. I. Ghaly, "Writings on Disability in Islam: The 16th Century Polemic on Ibn Fahd's "al-Nukat al-Ziraf"," The Arab Studies Journal, Vol. 13/14, No. 2/1 (Fall 2005/Spring 2006), p. 26, note 98
- ↑ Holtzman, Livnat, “Aḥmad b. Ḥanbal”, in: Encyclopaedia of Islam, THREE, Edited by: Kate Fleet, Gudrun Krämer, Denis Matringe, John Nawas, Everett Rowson.
- ↑ 1st ed., Cairo 1311; new edition by Aḥmad S̲h̲ākir in publ. since 1368/1948
- ↑ Manāḳib, pp. 33-6; Tard̲j̲ama, pp. 13-24
- ↑ Christopher Melchert, The Ḥanābila and the Early Sufis, Arabica, T. 48, Fasc. 3 (Brill, 2001), p. 356
- ↑ Gibril F. Haddad, The Four Imams and Their Schools (Londres: Muslim Academic Trust, 2007), p. 301
- ↑ 8,0 8,1 Michael Cook, “On the Origins of Wahhābism,” Journal of the Royal Asiatic Society, Third Series, Vol. 2, No. 2 (Jul., 1992), p. 198
- ↑ Christopher Melchert, The Ḥanābila and the Early Sufis, Arabica, T. 48, Fasc. 3 (Brill, 2001); cf. Ibn al-Jawzī, Manāqib al-imām Aḥmad, ed. ʿĀdil Nuwayhiḍ, Beirut 1393/1973
- ↑ Gibril F. Haddad, The Four Imams and Their Schools (Londres: Muslim Academic Trust, 2007), p. 390
Véxase tamén
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Ahmad ibn Hanbal  |
Bibliografía
[editar | editar a fonte]- al-Ājurrī, Kitāb al-Sharīʿa, Beirut 2000
- al-Dhahabī, Siyar aʿlām al-nubalāʾ, ed. Shuʿayb al-Arnaʾūṭ and Ḥusayn al-Asad, 25 vols., Beirut 1401–9/1981–8
- Ibn Abī Yaʿlā, Ṭabaqāt al-ḥanābila, ed. Muḥammad Ḥāmid al-Fiqī, 2 vols., Cairo 1952
- Aḥmad b. Ḥanbal, al-Masāʾil wa-l-rasāʾil al-marwiyya ʿan al-imām Aḥmad b. Ḥanbal, ed. ʿAbdallāh b. Salmān b. Sālim al-Aḥmadī, 2 vols., Riyadh 1991
- Aḥmad b. Ḥanbal, al-ʿIlal wa-maʿrifat al-rijāl, ed. Waṣiyyallāh b. Muḥammad ʿAbbās, Bombay 1408/1988
- Aḥmad b. Ḥanbal, Kitāb al-ṣalāh (with a supplement comprising Ibn Qayyim al-Jawziyya's al-Ṣalāh wa-aḥkām tārikīhā), ed. Zakariyyā ʿAlī Yusūf, Cairo 1971
- Aḥmad b. Ḥanbal, Kitāb al-zuhd, ed. Muḥammad Jalāl Sharaf, Beirut 1981
- Aḥmad b. Ḥanbal, al-Musnad lil-imām Aḥmad b. Ḥanbal, ed. Aḥmad Muḥammad Shākir, 20 vols., Cairo 1416/1995
- Aḥmad b. Ḥanbal, al-Radd ʿalā l-zanādiqa wa-l-Jahmiyya, in ʿAlī Sāmī al-Nashshār and ʿAmmār Jumʿī al-Ṭālibī (eds.), ʿAqāʾid al-salaf (Alexandria 1971), 51* –103
- Ṣāliḥ b. Ḥanbal, Sīrat al-imām Aḥmad b. Ḥanbal, ed. Fuʾād ʿAbd al-Munʿim Aḥmad, 2 vols. in one, Alexandria 1401/1981
- Ibn al-Jawzī, Manāqib al-imām Aḥmad, ed. ʿĀdil Nuwayhiḍ, Beirut 1393/19732
- Ibn Kathīr, al-Bidāya wa-l-nihāya, 16 vols., Cairo 1418/1998
- Ibn Qayyim al-Jawziyya, Ijtimāʿ al-juyūsh al-islāmiyya, ed. ʿAwwād ʿAbdallāh al-Muʿtaq, Riyadh 1419/1999
- Ibn Taymiyya, Darʾ taʿāruḍ al-ʿaql wa-l-naql, ed. Muḥammad Rashād Sālim, 11 vols., Riyadh 1979–81
- Abū Nuʿaym al-Iṣfahānī, Ḥilyat al-awliyāʾ wa-ṭabaqāt al-aṣfiyāʾ, 10 vols., Beirut 1409/1988
- Marʿī b. Yūsuf al-Karmī, al-Shahāda al-zakiyya fī thanāʾ al-aʾimma ʿalā Ibn Taymiyya, ed. Najm ʿAbd al-Raḥmān Khalaf, Beirut 1404/1984
- Abū Bakr al-Khallāl, al-Sunna, ed. ʿAṭiyya al-Zahrānī, 7 vols., Riyadh 1410/1989
- Abū Bakr Aḥmad b. Muḥammad b. al-Ḥajjāj al-Marwazī, Kitāb al-waraʿ, ed. Samīr b. Amīn al-Zuhayrī, Riyadh 1418/1997.
