Calandra de bico curvo
| Calandra de bico curvo | |||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Individuo no Pequeno Rann de Kutch | |||||||||||||||||
| Estado de conservación | |||||||||||||||||
 Pouco preocupante[1] | |||||||||||||||||
| Clasificación científica | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
 Distribución como residente
| |||||||||||||||||
| Subespecies | |||||||||||||||||
|
Ver texto | |||||||||||||||||
| Sinonimia | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
A calandra de bico curvo[2] (Alaemon alaudipes) é unha ave paseriforme que é un reprodutor residente de rexións áridas, desertas ou semidesertas das illas de Cabo Verde e a través de gran parte do norte de África, ata a Península Arábiga, Siria, Afganistán, Paquistán e India.[3]
Taxonomía e sistemática
[editar | editar a fonte]Anteriormente, a calandra de bico curvo estaba clasificada como pertencente aos xéneros Upupa e Certhilauda ata que foi trasladado a Alaemon.[3] O nome Alaemon procede do grego alēmōn, que significa 'vagante' (de alaomai, 'vagar'). O xénero foi establecido por Alexander Keyserling e Johann Heinrich Blasius en 1840.
Subespecies
[editar | editar a fonte]Recoñécense catro subespecies:[4]
- A. a. boavistae - Hartert, 1917: atopada nas illas Cabo Verde.
- A. a. alaudipes - (Desfontaines, 1789): atopada no norte de África desde o sur de Marrocos e Mauritania ata a Península do Sinaí.
- A. a. desertorum - (Stanley, 1814): descrita orixinalmente como especie separada no xénero Alauda. Atopada no noroeste do Sudán ata o norte de Somalia e Arabia Saudí central ata o sur do Iemen.
- A. a. doriae - (Salvadori, 1868): descrita orixinalmente como unha especie separada no xénero Certhilauda. Atopada no leste de Arabia ata Iraq, Irán e noroeste da India.
Descrición
[editar | editar a fonte]Esta calandra é grande, de patas longas e corpo delgado cun distintivo bico curvado cara a abaixo. A face ten marcas escuras incluíndo unha liña que atravesa o ollo e liñas que parecen bigotes desde a base do bico ata o ollo. O peito ten pintas e a parte ventral é branca con tons beixes mentres que a partes dorsais son de cor gris area. A femia é lixeiramente menor con marcas menos prominentes e o bico é lixeiramente máis curto.[5] A garra posterior é curta e recta.[6] O bico superior curvado ten exposta a abertura nasal.[7] A lingua é bífida no extremo.[8]
Comportamento e ecoloxía
[editar | editar a fonte]Estas aves poden verse soas ou en pares, xa que buscan alimento correndo ou camiñando en aceleróns, sondeando e escavando no chan. Foron rexistrados alimentándose dos corpos frutíferos de certos fungos.[9] A estación reprodutora é principalmente despois das primeiras chuvias, na India a maioría dos rexistros son de marzo a xullo. Os rexistros serodios de agosto cando as chuvias se atrasan tamén se fixeron na India.[10] A exhibición do cortexo do macho consiste en elevarse con aleteos e despois baixar coas ás pechadas ata un pousadeiro. O comezo da canción lembra o dunha bubela. En voo exhiben o rechamante debuxo das ás con plumas alares negras con base e bordo posterior brancos e a cola branca con plumas negras externas. O macho tamén canta con notas que se elevan e baixan consistentes en asubíos trilados e clics que foron transcritos como tii-tii-tii seguido dun prolongado tii-hoo feito mentres voan en picado. A chamada típica é un zriii ou too vibrantes. O niño é prominente e con forma de copa feito de pequenos paus e situado nun arbusto baixo ou no chan, ás veces na base dun arbusto,[5][11] e a miúdo está situado nun arbusto illado.[12] Poñen dous ou tres ovos e ambos os sexos fan quendas para chocar os ovos. Aliméntanse de insectos e outros invertebrados, pequenos lagartos e sementes. As aves xoves poden correr velozmente mesmo antes de poderen voar. A femia pode realizar exhibicións de distracción cando as crías ou o niño están en perigo.[8]
Durante a parte calorosa do día poden refuxiarse en tobos dos lagartos Uromastyx.[13][14] A perda de auga pola súa pel varía coa temperatura e poden vivir en condicións moi áridas.[15] A súa reprodución depende das chuvias e en anos moi secos pode que non se reproduzan.[16]
Distribución e poboacións
[editar | editar a fonte]A súa ampla distribución comprende varias poboacións que foron designadas como subespecies. Estas inclúen a boavistae de Cabo Verde, a nomeada alaudipes da rexión sahariana do norte de África e o norte de Arabia. A subspecie desertorum foi asignada a poboacións que viven ao longo da costa do mar Vermello, mentres que as poboacións do leste de Iraq, Paquistán e noroesta da India son asignadas á subespecie doriae. Formas como pallida e a variedade cinerea están incluídas en doriae.[17][18][19]
Galería
[editar | editar a fonte]-
Debuxo da cabeza do macho. -
Tarso. -
Pousado nun arbusto en Mauritania. -
Ovos de Alaemon alaudipes alaudipes.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ BirdLife International (2017). "Alaemon alaudipes" 2017: e.T22717262A118704240. doi:10.2305/IUCN.UK.2017-3.RLTS.T22717262A118704240.en.
- ↑ "Denominación das aves". Real Academia Galega. Consultado o 2024-12-05.
- ↑ 3,0 3,1 "Alaemon alaudipes - Avibase". avibase.bsc-eoc.org. Consultado o 2016-12-09.
- ↑ "IOC World Bird List 6.4". IOC World Bird List Datasets. doi:10.14344/ioc.ml.6.4.
- ↑ 5,0 5,1 Rasmussen PC; JC Anderton (2005). Birds of South Asia: The Ripley Guide. Volume 2. Smithsonian Institution & Lynx Edicions. p. 309.
- ↑ Ramsay, Wardlaw (1923). Guide to the birds of Europe and North Africa. Gurney and Jackson, Londres. p. 52.
- ↑ Oates, EW (1890). Fauna of British India. Birds. Volume 2. Taylor and Francis, Londres. pp. 316–318.
- ↑ 8,0 8,1 Ali S; SD Ripley (1986). Handbook of the Birds of India and Pakistan. Volume 5 (2nd ed.). Oxford University Press. pp. 16–19.
- ↑ Alsheikh, A.M.; Trappe, J.M. (1983). "Taxonomy of Phaeangium lefebvrei, a desert truffle eaten by birds". Canadian Journal of Botany 61 (7): 1919–1925. doi:10.1139/b83-204.
- ↑ Bulkley, H (1902). "Nidification of the Desert Sand Lark Alaemon desertorum". J. Bombay Nat. Hist. Soc. 14 (1): 179–180.
- ↑ Tieleman BI; H J Van Noordwijk; JB Williams (2008). "Nest site selection in a hot desert: trade-off between microclimate and predation risk?" (PDF). The Condor 110 (1): 116–124. doi:10.1525/cond.2008.110.1.116. hdl:11370/943c7a73-2f49-4aea-80e2-4ad317fa3f94.
- ↑ Betham, RM (1920). "The Desert Lark (Alaemon desertorum)". J. Bombay Nat. Hist. Soc. 27 (2): 400–401.
- ↑ Cunningham P L (2000). "The use of burrows by Hoopoe Lark (Alaemon alaudipes)". Tribulus 10: 21.
- ↑ Williams, J. B.; Tieleman, B. I.; Shobrak, M. (1999). "Lizard burrows provide thermal refugia for larks in the Arabian desert" (PDF). Condor 101 (3): 714–717. JSTOR 1370208. doi:10.2307/1370208. hdl:11370/724460c3-824d-4eba-ac1d-fca57cc5fae8.
- ↑ Haugen, Michael J.; Tieleman, B. Irene; Williams, Joseph B. (2003). "Phenotypic flexibility in cutaneous water loss and lipids of the stratum corneum". J. Exp. Biol. 206 (20): 3581–3588. PMID 12966049. doi:10.1242/jeb.00596.
- ↑ Tieleman BI; JB Williams (2002). "Effects of food supplementation on behavioural decisions of hoopoe-larks in the Arabian Desert: balancing water, energy and thermoregulation" (PDF). Animal Behaviour 63 (3): 519–529. doi:10.1006/anbe.2001.1927. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 2011-07-24. Consultado o 2010-09-26.
- ↑ Dickinson, E.C.; R.W.R.J. Dekker; S. Eck; S. Somadikarta (2001). "Systematic notes on Asian birds. 12. Types of the Alaudidae". Zool. Verh. Leiden 335: 85–126.
- ↑ Vaurie, C (1951). "A study of Asiatic larks". Bull. Am. Mus. Nat. Hist. 97: 431–526. hdl:2246/952.
- ↑ Mayr E; JC Greenway Jr, eds. (1960). Check-list of birds of the World. Volume 9. Museum of Comparative Zoology, Cambridge, Massachusetts. p. 39.
Ligazóns externas
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Calandra de bico curvo |
 |
Wikispecies posúe unha páxina sobre: Calandra de bico curvo |
- Fotografías e vídeos - The Internet Bird Collection