As rulas de Bakunin
| As rulas de Bakunin | |
|---|---|
 Manuel Janeiro empregou un cartel do Comité de propaganda e Prensa das Milicias da Cultura, CNT-UGT, para ilustrar a capa. | |
| Autor/a | Antón Riveiro Coello |
| Orixe |  Galicia |
| Lingua | Galego |
| Colección | Literaria |
| Editorial | Editorial Galaxia |
| Data de pub. | 2000 |
| Páxinas | 260 páxinas |
| ISBN | ISBN 978-84-8288-754-8 |
| Premios |
|
| [ editar datos en Wikidata ] | |
As rulas de Bakunin é unha novela de Antón Riveiro Coello galardoada co Premio García Barros e publicada en 2000 pola Editorial Galaxia.
Está traducida ao portugués[1], ao castelán[2] e ao italiano[3].
Trama
[editar | editar a fonte]A novela comeza cunha carta que lle escribe o vello octoxenario Camilo en 1992 á súa muller Rosalía (á que lle chama rula), morta hai cinco anos na aldea de Celas, concello de Culleredo, preto da Coruña. Estas cartas iranse repetindo ao longo da obra.
A partir de aí irá lembrando a súa vida e a do seu avó Estevo, nacido nun barco camiño da Arxentina en 1851, quen -anarquista e moi admirado por todos- sempre foi o exemplo a seguir para Camilo.
Durante os seus estudos en Vilaboa, na casa da tía Lola, Camilo conecta coas revoltas anteriores á Segunda República e participa en loitas armadas anarquistas. Casa con Rosalía e no 36 ten que fuxir ao monte e vivir unha tempada agochado na propia casa. Canso desta situación entrégase e é condenado a morte. O director da cadea promete perdoarlle a vida se en 15 días aprende de memoria o libro que sempre trae canda el. Todos os presos o axudan e Camilo consegue a fazaña.
Na actualidade, 1992, Camilo topa no Ateneo a ficha do libro, que foi vendido a alguén de Santiago e vai na súa busca mentres a filla, o xenro e o neto van a Barcelona operar este último, cego. Asemade, segue lembrando o seu pasado e a través do posuidor do libro coñece feitos sucedidos logo de saír el da cadea e emigrar.
Xa na última páxina o narrador conta que os parágrafos da novela citados son de La muerte de Álvaro Vargas que Estevo Doldán Patiño publicou por entregas en 1898-99 na revista anarquista arxentina La antorcha gaucha, co seu pseudónimo de Anselmo Sendón.
Narración
[editar | editar a fonte]A estrutura externa consta de 41 capítulos de moi desigual extensión nos que se van alternando diferentes voces narrativas e planos temporais que non seguen a linearidade.
A voz narrativa predominante é a dun narrador heterodiexético en 3ª persoa, mais en varios capítulos é o propio Camilo, narrador homodiexético en 1ª persoa, quen nos conta algúns episodios do seu pasado e outros chegaranos a través das cartas que lle escribe a Rosalía morta, así como tamén algunhas outras cartas de Santi Noreste e unha de Augusto Cordero.
O tempo máis recente é 1992, cando Camilo vive na Coruña coa súa filla, escríbelle cartas a Rosalía morta e vai a Santiago en busca do libro.
Os tempos anteriores máis importantes son a súa infancia, ligada ao avó anarquista; os seus estudos, ligados á súa propia descuberta anarquista e ao amor; o cárcere e a represión posterior ao 36 e a emigración ao Uruguai.
Personaxes
[editar | editar a fonte]- Camilo Sabio Doldán, personaxe principal, anarquista, neto de anarquistas, condenado a morte no 36 e que emigrará ao Uruguai. Namora de Rosalía, costureira, na adolescencia e con ela pasará toda a súa vida ata que ela morre en 1987.
- Estevo Doldán Patiño é o seu admirado avó, que publicou na Arxentina, con pseudónimo, a novela curta que lle salvará a vida a Camilo no cárcere. Del herdou as súas ideas revolucionarias, que non deixaron en troques pegada no pai.
- Andrés Díaz, barbeiro anarquista, compañeiro de cárcere, que tamén salvou a vida grazas ao libro do avó de Camilo.
- Dalmiro Ferreiro, o peor dos carcereiros, falanxista convencido, especializado en tormentos e leis de fugas.
- A tía Lola, personaxe moi folletinesco, que non casou nin tivo outro mozo desde que Ricardo marchou para América. Ricardo volve enfermo e pobre. Cando el morre ela perde a cabeza e desaparece. Ao final da novela cóntase o que lle aconteceu.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Ficha Arquivado 12 de outubro de 2017 en Wayback Machine. en BiTraGa.
- ↑ Ficha Arquivado 12 de outubro de 2017 en Wayback Machine. en BiTraGa.
- ↑ Ficha Arquivado 12 de outubro de 2017 en Wayback Machine. en BiTraGa.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Recensión da obra no semanario A Nosa Terra, 15/02/2001, de Xosé Manuel Eiré.
- Recensión da obra en O Correo Galego, 26/04/2001, de Dolores Vilavedra.
- Recensión da obra en Faro de Vigo, 03/02/2001, de M. Blanco Rivas.
- Recensión da obra en El Correo Gallego, 25/11/2001, de Francisco Martínez Bouzas.
