Barbara Crawford Johnson
  | |
| Nome orixinal | (en) Barbara Johnson |
|---|---|
| Biografía | |
| Nacemento | 1925 Sandoval, Estados Unidos de América (pt)  |
| Morte | 18 de febreiro de 2005 (79/80 anos) Os Ánxeles, Estados Unidos de América |
| Educación | Universidade de Illinois en Urbana-Champaign - título de grao (–1976) |
| Actividade | |
| Ocupación | enxeñeira |
| Empregador | North American Aviation (pt) Proxecto Apollo |
| Premios | |
| |
Barbara Crawford Johnson, nada en Sandoval (Illinois) en 1925 e finada en 2005, foi unha enxeñeira aeronáutica americana.[1] Formou parte do equipo de enxeñaría da NASA que participou na chegada á Lúa.[2] Dirixiu importantes estudos sobre dinámica de voo, deseño de mísiles, túneles de vento, análise de rendemento e aerodinámica. En 1968, foi nomeada xerente encargada de supervisar os requisitos da misión e a avaliación no Proxecto Apollo.[3]
Traxectoria
[editar | editar a fonte]A Barbara, coñecida como " Bobbie", fascináballe voar e inspirábase en mulleres como Amelia Earhart.[4] Era coñecida por pasar o tempo vendo engalar e aterrar avións e por entrevistar aos pilotos sobre como pilotar avións.
Barbara matriculouse na Universidade de Illinois en 1943 grazas ás bolsas e á baixa matrícula estatal. Naquela época, a universidade aínda non ofrecía titulacións de enxeñería aeronáutica, polo que Barbara comezou con enxeñería xeral para obter unha sólida comprensión técnica e unha formación en todas as disciplinas de enxeñería xeral. No seu tempo libre mentres estaba na universidade, Barbara participaba na base das Forzas Aéreas en Rantoul, Illinois, e acabou aprendendo a voar pola súa conta.
En 1946, en só tres anos, Barbara Crawford Johnson converteuse na primeira muller en obter unha licenciatura en enxeñería pola Universidade de Illinois.[5] Inmediatamente tivo tres ofertas de traballo diferentes: quedar a ensinar na Universidade mentres realizaba un traballo de posgrao, trasladarse ao Leste e construír pontes, ou aceptar un traballo en North American Aviation en California (que máis tarde se convertería na División Espacial de Rockwell International).
Carreira
[editar | editar a fonte]Co seu amor pola aviación, Barbara elixiu o traballo de North American Aviation e traballou na industria aeroespacial durante trinta e seis anos.
Proxectos
[editar | editar a fonte]- O mísil Navaho: O deseño da entrada supersónica para un ramjet foi o que levou a Barbara ao programa Navaho. Utilizou o método de Talman resolvendo ecuacións diferenciais e trazando gráficos seguindo liñas de presión e demais. Barbara cre que foi neste programa onde calculou a primeira traxectoria de impulso que ninguén no país calculara a man. Aínda que Barbara empezou a traballar na segunda fase do proxecto, o mísil de cruceiro cun número de 2,75 mach, a evolución levouna a supervisar todo o rendemento aerodinámico.
- O mísil aire-terra Hound Dog: Barbara lembra quince ou vinte combinacións diferentes de configuracións para o mísil estratéxico aire-terra caseta off que recibiu o nome da exitosa canción de Elvis Presley.
- O programa Apollo: Traballando nas traxectorias e o quecemento do aire, Barbara traballou día e noite no Programa de Aterraxe Lunar Apolo. Traballou cos seus compañeiros Art Frank e Elvin Knotts, e colaborou intensamente con Autonetics. Ela e o seu grupo iniciaron as órbitas elípticas, en lugar das circulares. Tivo moitas reunións de técnicas de voo, e preparación de operacións de fracasos ou dobres fracasos.
- Aterraxe na lúa: Barbara cre que o seu equipo debería trazar un mapa da lúa para futuros exploradores, de modo que a lúa puidese ser utilizada como base, e como instalación de lanzamento.
- Skylab: O Skylab foi un foguete espacial lanzado e operado pola NASA, e a única estación espacial que os Estados Unidos han operado en exclusiva. Barbara traballou no módulo de servizo de mando.
- Apollo- Soiuz: En 1975, leste foi o primeiro voo espacial conxunto entre os Estados Unidos de América e a Unión Soviética no que se axustou un módulo de servizo de mando Apollo coa nave soviética Soiuz 19.
- Transbordador espacial: Barbara era responsable do sistema do transbordador e da análise das misións do proxecto Orbiter. Traballou nas traxectorias, un traballo moi similar ao que realizou co Apolo. No transbordador espacial traballou co astronauta, e piloto do módulo de mando do Apollo 8, Fred Haise.[6]
Premios
[editar | editar a fonte]Durante a súa carreira excepcional, recibiu varios premios dentro do mundo de enxeñaría.
- 1974: Premio da Sociedade de Mulleres Enxeñeiras (SWE).[7]
- 1975: Premio ao Mérito dos Alumnos Distinguidos, Facultade de Enxeñería da Universidade de Illinois.[8]
- 1976: Premio Dirk Brouwer, Sociedade Americana de Astronáutica.[9]
Ademais, recibiu un medallón da NASA para conmemorar a súa contribución á misión Apolo 11.[3]
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ "SWE Women - Johnson.The Society of Women Engineers. www.swe.org". web.archive.org. 2014-05-06. Archived from the original on 06 de maio de 2014. Consultado o 2021-04-12.
- ↑ ""Somehow, I Participated in That" - All Together". alltogether.swe.org (en inglés). 2019-09-24CDT06:00:04-05:00. Consultado o 2021-04-12.
- ↑ 3,0 3,1 "Homenaje a las figuras ocultas de la ingeniería: Barbara Crawford Johnson" (en castelán). 2018-10-16. Arquivado dende o orixinal o 30 de novembro de 2018. Consultado o 2018-11-29.
- ↑ Korey Haynes, Korey Haynes. "Barbara Crawford Johnson: The woman who pointed NASA's path to the Mo". Astronomy.com (en inglés). Consultado o 2021-04-12.
- ↑ "Barbara Crawford Johnson. Engineering at Illinois". web.archive.org. 2013-06-05. Archived from the original on 05 de xuño de 2013. Consultado o 2021-04-12.
- ↑ "Oral-History:Barbara Crawford Johnson". Consultado o 2018-12-10.
- ↑ "Individual Awards - Society of Women Engineers" (en inglés). Consultado o 2021-04-12.
- ↑ Communications, Grainger Engineering Office of Marketing and. "Barbara Crawford Johnson". grainger.illinois.edu (en inglés). Consultado o 2021-04-12.
- ↑ "Dirk Brouwer Award". 2012-08-20.
