Blanche Sweet
.jpg)  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 18 de xuño de 1896 Chicago, Estados Unidos de América |
| Morte | 6 de setembro de 1986 (90 anos) Nova York, Estados Unidos de América |
| Causa da morte | ictus |
| Actividade | |
| Ocupación | actriz, actriz de cinema, actriz de teatro, actriz de televisión |
| Período de actividade | 1909 - |
| Familia | |
| Cónxuxe | Raymond Hackett (1935–1958) Marshall Neilan (1922–1929) |
| Premios | |
        | |
Sarah Blanche Sweet, nada en Chicago o 18 de xuño de 1896[1][2][3] e finada en Nova York o 6 de setembro de 1986, foi unha actriz estadounidense de cinema mudo que comezou a súa carreira nos primeiros días da industria cinematográfica.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Primeiros anos
[editar | editar a fonte]Nada como Sarah Blanche Sweet (aínda que raramente empregaba o seu primeiro nome Sarah[4]), era filla de Pearl Alexander, unha bailarina, e de Gilbert Joel Sweet, un comerciante de viño tamén coñecido como Charles.[5] Os actores Antrim e Gertrude Short eran curmáns de Sweet.[6] A súa nai morreu cando ela era nena, e foi criada pola súa avoa materna, Cora Blanche Alexander.[7][8] Cora Alexander atopoulle moitos papeis cando era nena. Aos catro anos, fixo unha xira coa obra The Battle of the Strong con Marie Burroughs e Maurice Barrymore.[8]
Unha década despois, Sweet actuou co fillo de Barrymore, Lionel, nun filme dirixido por D. W. Griffith.[9][10] En 1909, comezou a traballar nos Biograph Studios cun contrato con Griffith. En 1910, converteuse na rival de Mary Pickford, quen comezara con Griffith o ano anterior.
Estrelato
[editar | editar a fonte]Sweet era coñecida polos seus papeis enérxicos e independentes, en desacordo co tipo "ideal" de feminidade vulnerable, a miúdo fráxil, de Griffith. Despois de moitos papeis protagonistas, o seu filme máis destacado foi o thriller de Griffith de 1911 The Lonedale Operator. En 1913, protagonizou Judith of Bethulia, a primeira longametraxe de Griffith. En 1914, Sweet foi considerada por Griffith para o papel de Elsie Stoneman no seu filme épico The Birth of a Nation (1915), mais finalmente o papel foi para Lillian Gish. Ese mesmo ano, Sweet separouse de Griffith e uniuse á Paramount (daquela Famous Players–Lasky) polo salario moito máis alto que o estudio podía pagar.
Como a compañía Biograph se negou a revelar os nomes dos seus actores, o distribuidor británico M. P. Sales presentou a Sweet como Daphne Wayne.[11]
Ao longo da década de 1910, Sweet continuou a súa carreira aparecendo en varios papeis moi destacados en filmes e seguiu sendo unha popular actriz principal. Adoito protagonizou vehículos de Cecil B. DeMille e Marshall Neilan, e os principais críticos cinematográficos da época recoñecérona como unha das actrices máis destacadas de toda a era muda. Foi durante o seu tempo traballando con Neilan cando os dous comezaron unha relación publicitaria, que provocou o divorcio do director e da ex actriz Gertrude Bambrick. Sweet e Neilan casaron en 1922. A unión rematou en 1929 coa acusación de Sweet de que Neilan era un adúltero persistente.[12][13]
Durante a década de 1920, a carreira de Sweet continuou prosperando, e protagonizou a primeira versión cinematográfica de Anna Christie en 1923. O filme destaca por ser a primeira obra de Eugene O'Neill que se adaptou cinematograficamente.[14] Sobre a actuación de Sweet, The New York Times escribiu: "Sería difícil imaxinar unha actriz facendo mellor este papel tan esixente".[15]
En anos sucesivos, protagonizou Tess of the d'Urbervilles e The Sporting Venus, ambos dirixidos por Neilan. Sweet axiña comezou unha fase da súa carreira como unha das estrelas máis grandes da acabada de formar MGM.
Cinema sonoro e carreira posterior
[editar | editar a fonte]A carreira de Sweet fracasou coa chegada do cinema sonoro. Sweet fixo só tres filmes con son, incluída a súa eloxiada interpretación en Show Girl in Hollywood (1930). Retirouse en 1930 e casou co actor de teatro Raymond Hackett en 1935.[16] O matrimonio durou ata a morte de Hackett en 1958.
Sweet pasou o resto da súa carreira actuando na radio e en papeis secundarios en Broadway. Finalmente, a súa carreira nestes dous campos desapareceu e comezou a traballar nuns grandes almacéns dos Ánxeles. A finais da década de 1960, o seu legado na actuación resucitou cando os estudosos do cine a invitaron a Europa para recibir o recoñecemento polo seu traballo. En 1975, foi honrada co George Eastman Award pola súa contribución á arte cinematográfica.[17]
En 1980, Sweet foi unha das moitas estrelas do cine mudo sobreviventes destacadas que foron entrevistadas extensamente no documental Hollywood, de Kevin Brownlow. Sweet é o tema dun documental de Anthony Slide de 1982, titulado Portrait of Blanche Sweet, no que fala da súa vida e da súa carreira. O 24 de setembro de 1984 celebrouse unha homenaxe a Sweet no Museo de Arte Moderna de Nova York. Sweet presentou o seu filme de 1925 The Sporting Venus.
Sweet morreu dun derramo cerebral na cidade de Nova York o 6 de setembro de 1986.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Social Security Death Index (Death Master File), Blanche Hackett, 18 June 1896 – September 1986.
- ↑ U.S. Census, April 15, 1910, State of California, County of Alameda, City of Berkeley, enumeration district 47, page 8A, family 157, Sarah B. Sweet, age 13 years.
- ↑ U.S. Census, January 1, 1920, State of California, County of Los Angeles, City of Los Angeles, enumeration district 63, page 6A, family 159, Blanche Sweet, age 23 years.
- ↑ American National Biography 21. p. 200.
- ↑ Lewis, Kevin (marzo de 1986). "Happy Birthday Blanche Sweet". Films in Review (en inglés) 37 (3): 130–140.
- ↑ Kear, Lynn; King, James (2009). Evelyn Brent: The Life and Films of Hollywood's Lady Crook (en inglés). McFarland & Co. p. 233. ISBN 978-0-7864-5468-6.
- ↑ Bodeen, DeWitt (novembro de 1965). "Blanche Sweet: Her Film Career Covered the Two Decades in Which the Movies Matured". Films in Review (en inglés) 16 (9): 549–563.
- ↑ 8,0 8,1 Flom, Eric L. (5 March 2009). Silent Film Stars on the Stages of Seattle: A History of Performances by Hollywood Notables. McFarland. p. 217. ISBN 978-0-7864-3908-9.
- ↑ Davis, James Kotsilibas (1977). Great Times, Good Times: The Odyssey of Maurice Barrymore.
- ↑ Pratt, George C. (marzo de 1975). "The Blonde Telegrapher: Blanche Sweet" (PDF). Image (Rochester, N.Y.: International Museum of Photography at George Eastman House Inc.) 18 (1): 21–23. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 22 de outubro de 2012.
- ↑ Slide, Anthony (1994). Early American Cinema. Scarecrow Press. p. 141. ISBN 978-0-8108-2722-6.
- ↑ "Blanche Sweet Sues Neilan for Divorce". The New York Times. 24 de setembro de 1929. p. 28.
- ↑ "Decree to Blanche Sweet". The New York Times. 22 de outubro de 1929. p. 60.
- ↑ O’Dell, 1970 p. 113: “It was the first time Eugene O’Neill had been brought to the screen.”
- ↑ O’Dell, 1970 p. 113-114
- ↑ "Blanche Sweet Rewed". The New York Times. 12 de outubro de 1935. p. 13.
- ↑ "George Eastman Award | George Eastman Museum". www.eastman.org. Arquivado dende o orixinal o 24 de novembro de 2018. Consultado o 2020-10-23.
| Control de autoridades |
|
|---|
