Castelo de Lindoso
 | Atención: Este artigo ou apartado precisa dun traballo de revisión.
Cando os problemas se resolvan, retire esta mensaxe, pero non quite esta mensaxe ata que estea todo solucionado. De ser posible, sería mellor substituír este marcador por outro máis específico. (Desde maio de 2019) |
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde maio de 2019.) |
 | Este artigo contén varias ligazóns externas e/ou bibliografía ao fin da páxina, mais poucas ou ningunha referencia no corpo do texto. Por favor, mellora o artigo introducindo notas ao pé, citando as fontes. Podes ver exemplos de como se fai nestes artigos. |
.jpg)
O castelo de Lindoso atópase na freguesía de Lindoso, concello da Ponte da Barca, distrito de Viana do Castelo, en Portugal.
Con vista a terras de España, en posición dominante na serra Amarela, no lado esquerdo do río Limia, este Castelo foi construído de raíz na Idade Media, coa función de vixía, defensa e de marco de soberanía da fronteira. Aínda que non ten vinculación en grandes batallas ou episodios da historia militar, é considerado coma un dos máis importantes monumentos militares portugueses polas novidades técnicas e arquitectónicas empregadas nesa época no país. Presenta elementos tanto románicos coma góticos.
Está catalogado coma Monumento Nacional; declarado dende o 16 de xuño de 1910[1].
Historia
[editar | editar a fonte]O castelo medieval
[editar | editar a fonte]Algúns autores afirman que o topónimo Lindoso deriva do latín “Limitosum” (limitador, fronteira, extrema). Aínda que non exista información sobre a primitiva ocupación humana do seu sitio, ese topónimo non se atopa nomeado nas Inquiriçoes de 1220, o que pola contra ocorre nas de 1258. Por esa razón enténdese que foi levantado de raíz no reinado de D. Afonso III, inscrita no esforzo de reforzo do sistema defensivo das fronteiras, emprendido por aquel soberano.
Entre as obrigas dos habitantes da poboación incluíanse as de abastecer o alcalde de alimentos sobre determinadas circunstancias; desta forma el tiña prohibido practicar calquera abuso contra eses mesmos habitantes.
O castelo foi reforzado e ampliado no reinado de Dinís I de Portugal, a partir de 1278.
A Guerra da Restauración da Independencia
[editar | editar a fonte]
Na época da Restauración da independencia portuguesa volveu adquirir importancia pola súa localización fronteiriza. Por esta razón no contexto das invasións portuguesas en Galicia polas forzas militares do Xeneral das Armas de Entre-Douro-e-Miño, Gastao Coutinho, o castelo de Lindoso foi empregado como base de apoio para as invasións das tropas que estaban baixo o comando de Vasco de Azevedo Coutiño e de Manuel de Sousa de Abreu (setembro de 1641). Co desenvolvemento da Guerra da Restauración recibiu obras de modernización que remataron en 1666 (data inscrita no lintel dunha das portas), apenas tres anos despois de caer en mans das tropas españolas, reconquistada de seguida polos portugueses.
É de crer, pola contra, que estes traballos fosen arrastrados por algunhas décadas, pois data de 1720 a conclusión do principal revelado, que defende a entrada principal.
Do século XIX aos nosos días
[editar | editar a fonte]Acredítase que a súa gornición estivo en estado de preparación no tempo das guerras napoleónicas, cando en 1809, as tropas francesas baixo o comando do Xeneral Soult se concentraban en Ourense nos preparativos para a invasión. Esta, pola contra, produciuse por outro tramo da fronteira.
Coa paz, perdida a función estratéxico-defensiva foi desguarnecido, entrando en proceso de ruína.
No século XX o conxunto foi clasificado como Monumento Nacional polo Decreto publicado o 23 de xuño de 1910.
A intervención do poder público iniciouse na década de 1940, a través da Direcção-Geral dos Edifícios e Monumentos Nacionais (DGEMN), procedendo entre outros traballos á reconstrución dos plans da muralla e das ameas así como a demolición dalgunhas estruturas no patio de armas. Posteriormente, procedeuse aínda a realizar traballos de exploración arqueolóxica no marco dun proxecto máis amplo de estudo da rexión.
Aínda que non poden ser datados con precisión, pódense observar os vestixios da residencia do alcalde, do cuartel da gornición, da capela, da cisterna e dun forno.
Características
[editar | editar a fonte]
O núcleo que se conservou do castelo medieval, é de planta similar á do castelo de Lanhoso, do castelo de Arnóia e de varios outros desta rexión. Está composto polas murallas de albanelería de pedra, cuxa parte superior é circundada por unha amea. Nestas aparecen dúas portas, unha cara ao norte, próxima á torre, e outra cara ao sur, accedida por unha ponte levadiza de madeira. Esta última porta ostenta polo interior un arco de volta perfecta, polo exterior un arco quebrado e atópase ladeada por dúas torres de planta rectangular.
No interior, ábrese a praza de Armas, na cal se inscribe ao norte (lado de España), a torre da homenaxe, de planta cuadrangular, cunha porta trazada por riba do nivel do chan, dividida internamente en dous pisos e coroada por ameas de remate tronco-piramidal.
A adaptación do perímetro defensivo do castelo aos tiros da artillaría, no século XVII, materializouse por unha liña envolvente de murallas con baluartes, con planta no formato estrelado, en cuxos parapetos aparecen canóns en puntos estratéxicos, presentando garitas cilíndricas coroadas por cúpulas semiesféricas nos vértices. O conxunto era accedido por unha porta coroada por cantos rodados precedida por unha ponte levadiza e cercado por altos taludes e fosos. Un revelim prové a defensa da entrada principal.
Galería fotográfica
[editar | editar a fonte]
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ "DGPC | Pesquisa Geral". www.patrimoniocultural.gov.pt. Consultado o 2019-05-08.
