Chlamydophila psittaci

Chlamydophila psittaci
Marcaxe con anticorpo fluorescente directo dun frotis de cerebro de rato no que se mostra C. psittaci.
Clasificación científica
Dominio: Bacteria Filo: Chlamydiae Orde: Chlamydiales Familia: Chlamydiaceae Xénero: 'Chlamydophila' Especie: ''C. psittaci''
Nome binomial
'Chlamydophila psittaci

Chlamydophila psittaci (antes chamada Chlamydia psitacci) é unha especie bacteriana intracelular que pode causar a psittacose respiratoria en humanos, a clamidíase aviaria endémica, e estalidos infecciosos epizoóticos en mamíferos. Entre os hóspedes potenciais están as aves silvestres e domésticas e o gando vacún, porcos, ovellas e cabalos. Chlamydophila psittaci transmítese por inhalación, contacto ou inxestión entre as aves e a mamíferos. A psittacose en aves e humanos adoita comezar con síntomas semellantes aos dun arrefriado e despois convértese nunha pneumonía que pode ser mortal. Moitas cepas permanecen quiescentes en aves ata que se activan polo estrés. As aves son excelentes vectores, pola súa grande mobilidade, para a distribución das infeccións clamidiais, e porque se alimentan ou teñen acceso a detritos de animais infectados de todas clases.

Chlamydophila psittaci clasificábase anteriormente como Chlamydia psittaci. As antigas cepas aborto, felina e de cobaias de Chlamydia psittaci "de mamíferos" foron reclasificadas en tres novas especies, que son: Chlamydophila abortus, Chlamydophila felis, e Chlamydophila caviae. Agora hai unha corrente de opinión entre os expertos de que se debe restablecer o antigo xénero Chlamydia como xénero único para estas bacterias, polo que propoñen que se volva a chamar Chlamydia psittaci.

C. psittaci en aves pode ser sistémica con infeccións non aparentes, grave, aguda ou crónica con intermitencia. As cepas de C. psittaci de aves infectan a células epiteliais mucosas e a macrófagos do tracto respiratorio. Xeralmente acaba por desenvolverse unha septicemia e a bacteria queda localizada nas células epiteliais e macrófagos da maioría dos órganos, conxuntiva, e tracto gastrointestinal. Pode tamén transmitirse aos ovos. O estrés pode activar o comezo dos síntomas graves, que dan lugar a unha deterioración rápida e á morte. As cepas de C. psittaci son similares en virulencia, crecen rapidamente en cultivo celular, os seus xenes do ARNr 16S difiren <0,8%, e pertencen a oito serovares. Todas se consideran doadamente transmisibles aos humanos.

C. psittaci serovar A é endémico entre as aves psittacinas (papagaios) e ten causado doenzas zoonóticas esporádicas en humanos, outros mamíferos e tartarugas. O serovar B é endémico entre os pombos, e foi illado dos pavos, e identificado como causa de abortos en vacas leiteiras. Os serovares C e D poden causar enfermidades profesionais aos traballadores de matadoiros e ás persoas que están en contacto con aves. Os illados do serovar E (chamados Cal-10, MP ou MN) obtivéronse de diversos hóspedes aviares en todo o mundo e, aínda que foron asociados cun estalido infeccioso en humanos nas décadas de 1920–1930, non se identificou un resevorio específico para o serovar E. Os serovares M56 e WC foron illados durante estalidos infecciosos en mamíferos. Moitas capas de C. psittaci son susceptibles aos virus bacteriófagos.

Ciclo de vida e método de infección

Ciclo de vida de Chlamydophila psittaci.

Chlamydophila psittaci é unha pequena bacteria de 0,5 micrómetros, que sofre varias transformacións durante o seu ciclo de vida. Está en forma de corpo elemental fóra dos hóspedes, o cal non é biolóxicamente activo, pero é moi resistente aos estreses do ambiente natural e así pode sobrevivir fóra do hóspede. O corpo elemental viaxa desde unha ave infectada aos pulmóns dunha ave ou persoa non infectadas en pequenas gotas, e é responsable da infección. Unha vez nos pulmóns, o corpo elemental é captado pola célula nunha vesícula chamada endosoma por un proceso chamado fagocitose. Porén, o corpo elemental non se destrúe pola fusión de lisosomas, como é típico noutros materiais fagocitados, senón que se transforma nun corpo reticulado e empeza a replicarse dentro do endosoma. Os corpos reticulados deben utilizar parte da maqueinaria celular do hóspede para completaren a súa replicación. Os corpos reticulados despois volven a converterse en corpos elementais, e son liberados nos pulmóns, xeralmente despois de causar a morte da célula hóspede. Os corpos elementais poden así infectar novas células, no mesmo organismo ou nun hóspede novo. Deste xeito, o ciclo de vida de C. psittaci está dividido entre a fase de corpo elemental, que pode infectar a novos hóspedes pero non se pode replicar, e o corpo reticulado, que se replica pero non pode causar novas infeccións.

Historia

A enfermidade causada por C. psittaci, chamada psittacose, identificouse por primeira vez en 1879 cando sete persoas en Suíza contraeron pneumonía despois de ter estado expostas a aves tropicais que tiñan como mascotas. No inverno de 1929-1930, espallouse por Europa e os Estados Unidos unha psitacose pandémica. A súa taxa de mortalidade foi do 20% e chegou ao 80% nas mulleres preñadas. O espallamento da enfermidade foi atribuída á exposición a papagaios do Amazonas importados da Arxentina. Aínda que C. psittaci foi identificada en 1930 como o axente responsable da psittacose, non se descubriu que era unha bacteria ata que se examinou con microscopio electrónico na década de 1960 (antes moitas clamídias considerábanse virus).

Confirmación do diagnóstico e tratamento

Ademais dos síntomas, poden utilizarse para confirmar o diagnóstico probas de fixación do complemento, de microinmunofluorescencia e PCR.

Para o tratamento desta condición poden utilizarse a tetraciclina ou os macrólidos. Estes fármacos adminístranse por vía intravenosa ou oral durante 10–14 días ata que a febre cede. En nenos e mulleres preñadas, non se debería usar a tetraciclina.

Véxase tamén

Bibliografía

• Brock Biology of Microorganisms (10th ed.). Upper Saddle River, NJ: Prentice Hall. 2003. ISBN 0-13-049147-0.