Convento Cluniense
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. |
O conventus cluniensis ou convento clunense, foi unha entidade administrativa romana sita no Norte-Noroeste de Península Ibérica. O seu nome deriva da súa capitalidade, Clunia (preto da actual Coruña del Conde), a cidade máis importante do convento e que rexía ecónomica e administrativamente todo o territorio.
Tiña como lindes meridionais a fronteira natural do Sistema Central lindando coas provincias da Lusitania e Cartaxinense, polo norte a propia liña costeira cantábrica desde o río Sella ata o interior do territorio actual do País Vasco. Polo oeste o río Esla, lindando co veciño Conventus asturicensis, e polo leste chegando ata a actual provincia de Soria, preto da Rioxa e Navarra, nos contrafortes do Sistema Ibérico onde lindaba co Conventus cesaraugustanus.
Desde o século I, pertenceu á provincia de Tarraco ou tarraconensis, integrandose finalmente na provincia da Gallaecia darredor do século III-IV ata a disolución do Imperio Romano de Occidente. Nel convivían numerosos pobos como os cantabri, varduli, autrigoni, turmodigi, vaccei, beroni e celtiberi, introducíndose posteriormente poboacións vascoas nos límites orientais deste convento xurídico.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Torres Rodríguez, Casimiro (1949). "Límites geográficos de Galicia en los siglos IV y V". Cuadernos de Estudios Gallegos (en castelán): 367–383. ISSN 0210-847X.
- Larrea, Juan José; Pozo, Mikel (2019). "La Tarraconense occidental, de la reforma de Diocleciano a la reforma gregoriana". El espacio provincial en la península ibérica. Mélanges de la Casa de Velázquez (en castelán) 49–2. pp. 133-163. § El problema clásico de los límites de la Tarraconense con Gallaecia en el Bajo Imperio. ISBN 978-84-9096-241-1. doi:10.4000/mcv.11161.