Crise do Antigo Réxime
A Crise do Antigo Réxime é a conxuntura de cambios que xorden en Europa Occidental no período de aproximadamente cen anos que vai desde a publicación da Enciclopedia (1751) ata a Revolución de 1848.
Tipificación
[editar | editar a fonte]Pódese considerar unha crise xeral e secular, porque, aínda que non lla nomee coa cifra dun século (como a crise do século III ou do século XIV) a xeneralización das súas consecuencias foi dun evidente impacto en toda a civilización occidental. O feito de que se identifique cos tres grandes procesos revolucionarios (revolución burguesa, revolución liberal, revolución industrial) engade algo de dificultade para a súa catalogación como crise, pois as revolucións serían un proceso de cambio acelerado, mentres que as crises citadas anteriormente sofren cambios cuxas consecuencias son só visibles a longo prazo. Eric Hobsbawm chamou ao período The Age of Revolution. Os contemporáneos viviron a caída do Antigo Réxime con total consciencia, e de feito, déronlle ese nome.
Extensión
[editar | editar a fonte]O termo Antigo Réxime usado de forma restritiva só se podería aplicar a Francia e estenderse aos estados-nación en que funcionaron monarquías autoritarias ou absolutas durante a Idade Moderna, como España e Portugal (ver Antigo Réxime). Inglaterra e Holanda eran xa monarquías parlamentarias. O Leste europeo está ocupado por Imperios de moi distinta caracterización (Austria, Rusia, Turquía e a emerxente Prusia). Aínda así as consecuencias do proceso de Crise do Antigo Réxime afectaranlles a todos de forma decisiva, do mesmo xeito que a boa parte do mundo, polo menos a outro continente: América, este último co aspecto diferenciado que lle dan os procesos de Independencia (1776 para Estados Unidos, 1808-1824 para a América continental española e portuguesa). Para o caso da Europa Central e Oriental, os cambios prolónganse no tempo ata a primeira guerra mundial (1914-1918)
Conclusión
[editar | editar a fonte]
A crise do Antigo Réxime representa á vez:
- O episodio final na transición do feudalismo ao capitalismo, co triunfo deste último como modo de produción.
- O asentamento da burguesía como nova clase dominante.
- O Estado liberal como novo sistema político.
- O liberalismo político e económico como nova ideoloxía dominante.
Tamén son destacados acontecementos de máis longo percorrido:
- Os cambios demográficos e urbanísticos aceléranse.
- Xorde o proletariado industrial como nova clase oposta á burguesía, e comezan os conflitos sociais que se coñecen como movemento obreiro.
E notablemente, no mundo das ideas e crenzas:
- A relixión sepárase do Estado e comeza un proceso de descristianización.[1]
- En Arte e Literatura triunfan sucesivamente o Neoclasicismo, o Romanticismo e o Realismo.
- A ciencia e a técnica entran en contacto entre si e coa demanda social da industrialización, co que as súas posibilidades crecen exponencialmente.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ CALLAHAN, William J. Igrexa, poder e sociedade en España 1750-1874, Madrid, Nerea ISBN 84-86763-12-6
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- HOBSBAWM, Eric (1987). As revolucións burguesas. Barcelona: Labor. ISBN 84-335-2978-1.