Depresión endogámica

Exemplo de depresión endogámica

Chámase depresión endogámica á perda de adaptacións (vigor, viabilidade, fecundidade, etc.) producida pola perdida de variación xenética debido á homocigosidade, que impide a supervivencia da especie.

Expresión dos alelos recesivos

Segundo Barret e Kohn, permite a expresión de alelos recesivos prexudiciais procedentes de ambos os proxenitores, xa que adoita producirse polo cruzamento xenético entre parentes próximos.

Nos seres humanos

Os efectos biolóxicos da depresión endogámica nos seres humanos están escurecidos polas influencias socioeconómicas e culturais no comportamento reprodutivo. Os estudos en poboacións humanas demostraron que a idade ao casar, a duración do matrimonio, o analfabetismo, o uso de anticonceptivos e a compensación reprodutiva son os principais determinantes da aparente fertilidade, incluso en poboacións cunha alta proporción de unións consanguíneas. Porén, observáronse varios efectos pequenos sobre o aumento da mortalidade, intervalos entre partos máis largos, e unha produtividade xeral reducida en poboacións illadas.

Os temores de Darwin

Charles Darwin foi un dos primeiros científicos en demostrar os efectos da depresión endogámica mediante a realización de numerosos experimentos con plantas. A esposa de Darwin, Emma, era a súa prima en primeiro grao, e el estaba preocupado polo impacto da endogamia no seus dez fillos, tres dos cales falecieron a idades inferiores aos dez anos, e outros tres non puideron enxendrar fillos.