Saltar ao contido

Factorización de enteiros

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
(Redirección desde «Descomposición en factores primos»)
Descomposición do número 864 en factores primos

En matemáticas e máis precisamente en aritmética, a descomposición en produto de factores primos, tamén coñecida como factorización de enteiros ou descomposición en factores primos, consiste en escribir un número natural distinto de cero na forma dun produto de números primos. Por exemplo, se o número dado é 45, a factorización en primos é .

Por definición, un número primo en sí non se pode descompoñer no produto de varios números primos.

A factorización é sempre única, de acordo co teorema fundamental da aritmética. Escribir números enteiros como produtos de factores primos facilita o seu manexo en problemas de divisibilidade, fracción ou raíz cadrada.

Descomposición en produto de números primos

[editar | editar a fonte]

O teorema fundamental da aritmética permítenos afirmar que calquera enteiro estritamente positivo ten unha única descomposición en factores primos.

Para calquera enteiro natural n maior ou igual a 1[1], existe unha secuencia finita única (p1, k1) … (pr, kr) tal que:

  1. os pi son números primos tal que, se i < j, entón pi < pj;
  2. os ki son enteiros naturais distintos de cero;
  3. n é o produto dos números piki.

Usos básicos

[editar | editar a fonte]

Escribir un número enteiro como produto de factores primos simplifica o traballo sobre produtos, múltiplos e divisores.

Múltiplos e divisores

[editar | editar a fonte]

Asumimos que se escribe a descomposición de n en produto de factores primos

.

O número enteiro m é múltiplo de n se e só se a descomposición de m nun produto de factores primos contén polo menos cada pi elevado a unha potencia k'i maior ou igual a ki.

O enteiro d é un divisor de n se e só se existen r enteiros ki' que satisfán 0 ≤ k'iki tal que

.

Nesta forma, entón é posíbel facer unha lista de todos os divisores de n e determinar o seu número:

Polo tanto, os divisores de 45 son:

,

é dicir, 6 divisores.

A suma dos divisores positivos de n vén dada pola fórmula

MCD e MCM

[editar | editar a fonte]

O MCD (máximo común divisor) de dous números enteiros a e b maiores ou iguais a 2 calcúlase mediante o produto dos factores primos que aparecen tanto na descomposición de a como de b provistos do menor dos expoñentes atopados na descomposición de a e b. Entón,

O MCM (mínimo común múltiplo) de dous números enteiros a e b maiores ou iguais a 2 calcúlase como o produto dos factores primos que aparecen en a ou en b provistos do maior dos expoñentes atopados na descomposición de a e de b. Entón,

Formas reducidas

[editar | editar a fonte]

A descomposición en factores primos pode ser útil para reducir unha fracción a unha fracción irredutíbel, para descompoñela en elementos simples, para reducir dúas fraccións ao mesmo denominador ou para reducir expresións que conteñan raíces cadradas ou raíces n-ésimas.

Fraccións irredutíbeis

[editar | editar a fonte]

Para reducir unha fracción a forma irredutíbel, débese simplificar o numerador e o denominador da fracción polo MCD destes dous números. Escribir os números como produtos de factores primos fai que a simplificación sexa máis obvia:

Fraccións co mesmo denominador

[editar | editar a fonte]

Para escribir dúas fraccións co mesmo denominador, podemos escoller como común denominador o MCM dos dous denominadores. Tamén aquí pode resultar útil a descomposición en produtos de factores primos:

Redución de raíces

[editar | editar a fonte]

Calquera número enteiro maior ou igual a 2 é un cadrado se todos os expoñentes da súa descomposición no produto dos factores primos son pares. Calquera número enteiro maior ou igual a dous descomponse no produto dun cadrado e un número cuxa descomposición en produtos de factores primos só contén expoñentes iguais a 1. Nesta forma, é posíbel escribir unha raíz cadrada en forma irredutíbel:

.

Esta propiedade xeneralízase ás raíces n-ésimas.

Algoritmos de factorización

[editar | editar a fonte]

A procura de algoritmos eficientes é un obxectivo da teoría de números.

Algoritmo inxenuo

[editar | editar a fonte]

A primeira idea é escanear a lista de números primos probando se o número primo p divide n. Se un primo si o divide, comezamos de novo o algoritmo para n/p, probando só os divisores primos que aínda son posíbeis. Detémonos cando o número primo a probar é maior que a raíz cadrada do número que se supón que debe dividir.

Entón, para descompoñer 2088 en produto de factores primos

2088 2 2 divide 2088 o cociente é 1044
1044 2 2 divide 1044, o cociente é 522
522 2 2 divide 522, o cociente é 261
261 3 2 non divide 261, pero 3 divide 261 e o cociente é 87
87 3 3 divide 87 e o cociente é 29
29 nin 3 nin 5 dividen a 29 e 7^2 é maior que 29 (final)

Obtemos a descomposición esperada:

Estado actual da arte

[editar | editar a fonte]

Se un número grande de n bits é o produto de dous números primos que probabelmente teñan o mesmo tamaño, entón non se coñece ningún algoritmo que poida factorizar en tempo polinómico. O que significa que non hai un algoritmo coñecido que poida factorizar nunha orde de tempo O(nk) calquera que sexa a constante k. Non entanto, hai algoritmos que son tan rápidos como Θ(en) (orde asintótica). Noutras palabras, os algoritmos máis coñecidos son subexponenciais, pero superpolinomiais. En particular, o algoritmo máis coñecido é a creba xeral do corpo de números (GNFS polas súas siglas en inglés).

Obxectivo especial

[editar | editar a fonte]

O tempo de execución dos algoritmos de factorización de propósitos especiais depende das propiedades dos seus factores descoñecidos: tamaño, forma especial, etc. Exactamente, o tempo de execución depende do que varía entre os algoritmos.

Obxectivo xeral

[editar | editar a fonte]

O tempo de execución dos algoritmos de factorización de propósito xeral depende só do tamaño do número enteiro que se vai factorizar. Este é o tipo de algoritmo usado para factorizar os números RSA. A maioría dos algoritmos de factorización de propósito xeral baséanse no método da congruencia de cadrados.

  1. Louis Comtet. Analyse combinatoire élémentaire. p. 68. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]

Outros artigos

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]