Enric Prat de la Riba
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | (ca) Enric Prat de la Riba i Sarrà 29 de novembro de 1870 Castellterçol, España |
| Morte | 1 de agosto de 1917 (46 anos) Castellterçol, España |
| Lugar de sepultura | Camposanto de Montjuïc, carrer de sant Jaume 41°21′19″N 2°09′28″L / 41.3554161, 2.1578831 |
 Presidente da Mancomunitat de Catalunya | |
| 6 de abril de 1914 – 1 de agosto de 1917 ← sen valor – Josep Puig i Cadafalch → | |
 Presidente da Deputación de Barcelona | |
| 2 de abril de 1907 – 1 de agosto de 1917 ← Joaquim Sostres i Rey – Juan Vallés y Pujals → | |
| Presidente Centre Escolar Catalanista | |
| 1890 – 1891 | |
| Director La Veu de Catalunya | |
| | |
| Datos persoais | |
| Ideoloxía política | Catalanismo |
| Relixión | Catolicismo |
| Educación | Universidade de Barcelona - dereito (–1893) |
| Actividade | |
| Ocupación | xornalista, político, ensaísta, avogado |
| Partido político | Lliga Regionalista (1901–) Lliga de Catalunya (–1899) Unió Catalanista |
| Membro de | |
| Obra | |
Obras destacables | |
| Familia | |
| Cónxuxe | Josepa Dachs i Carné |
| Pai | Esteve Prat de la Riba i Magarins |
  | |
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. |
Enric Prat de la Riba i Sarrà, nado en Castellterçol o 29 de novembro de 1870 e finado na mesma vila o 1 de agosto de 1917, foi un político catalán, primeiro presidente da Mancomunidade de Cataluña.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Fixo estudos de Dereito que culminou, aos 24 anos de idade, na Universidade Central de Madrid. No ano 1887 ingresa no Centro Escolar Catalanista, onde xurdiu unha das primeiras definicións do catalanismo. Tivo cargos de responsabilidade na Unión Catalanista.
No ano 1892 foi secretario da asemblea que redacta as Bases de Manresa, documento que sentaba os alicerces da devolución das Constitucións catalás.
Presidiu a Deputación de Barcelona e como tal o 18 de xuño de 1907 fundou o Institut d'Estudis Catalans. Impulsou a creación da Mancomunidade de Cataluña da cal foi o primeiro presidente, desde o 6 de abril de 1914 ata a súa morte.
Como dinamizador catalanista, elaborou manifestos da Unión Catalanista, entre os que destaca o "Missatge al Rei dels Hel·lens" (Mensaxe para o rei dos gregos) o ano 1897. Como divulgador e pensador catalanista escribiu o Compendio da doutrina catalanista ou o Compendio da Historia de Cataluña, e impulsou o diario La Renaixença.
Desde 1899 impulsou unha corrente catalanista política, primeiro no Centro Nacional Catalán e despois na Lliga Regionalista (Liga Rexionalista).
Foi autor tamén de La Nacionalitat Catalana (1906), considerada a obra máis importante do catalanismo político. Apoiou o intervencionismo da Lliga na política española; exemplo diso fora a redacción do manifesto Per Catalunya i per l’Espanya Gran (1916) (Por Cataluña e pola España Grande).
