Enterro

"Enterro de DeSoto" - Explorador español de Florida e o golfo de México, cuxo corpo foi enterrado de noite para protexelo dos seus inimigos.

Enterro defínese como a acción de enterrar un cadáver. En consecuencia, calquera outro destino que se dea aos cadáveres (sepulcro, nicho ou cremación) non entrará dentro do concepto estrito de enterro.

Aspectos xurídicos

Xuridicamente, este vocábulo non ten outro interese que o derivado da prohibición do enterramento sen que se cumpriron determinados requisitos estabelecidos, xa sexa polas autoridades sanitarias ou polas municipais, tales como transcurso de determinado número de horas desde o falecemento até o enterro, necesidade do certificado médico de defunción e autorización que expida o encargado do Rexistro Civil ou do organismo oficial a quen corresponda esa función.

Enterros no islam

A incineración do cadáver non é aprobada por ningunha escola xurídica islámica. As bóvedas, mesquitas-tumbas, tumbas monumentais son desaprobadas no islam. Así mesmo, enterrar a un musulmán con cadaleito ou con elementos de valor é reprobable. A tumba para os musulmáns é unha morada funcional, nela protéxese ao cadáver de toda agresión externa. Trasládanse os restos até o bordo da tumba, faise unha oración, retírase do cadaleito o cadáver amortaxado e procédese ao enterro propiamente dito.

Enterros no cristianismo

«El Greco, O enterro do Conde de Orgaz».

Aínda que a Igrexa católica acepta a incineración, prefire, con todo, o enterro, debido a que o enterro fai memoria da sepultura de Xesús e da súa saída da tumba. Desde 1963, a Igrexa católica autoriza a incineración, a condición de que o defunto non tome esta decisión por motivos contrarios á fe cristiá. O rito funeral cristián permanece idéntico: a cerimonia relixiosa -centrada na resurrección do corpo- ten lugar na igrexa sempre en presenza do corpo do defunto. Cando o corpo incinérase, proponse tamén un tempo de oración no crematorio, e a Igrexa pide que a urna sexa depositada nun lugar de acollida definitivo.

Enterros no xudaísmo

Os familiares e amigos próximos do falecido teñen ao seu cargo os coidados do corpo e o seu lavado (Tahará), os preparativos para o enterro, conseguir a mortaxa mortuoria, o caixón e a documentación legal, así como ocuparse do velorio e do propio enterro. Nestes deberes relixiosos, son secundados por persoas que a Comunidade destina para esa tarefa.

A postergación do enterro até o día seguinte só é permitido se o seu obxectivo é honrar ao falecido, ou agardar a chegada de parentes próximos que veñen de países distantes, ou por causa de Shabat, dun Iom Tov, ou a fin de enterralo na Terra de Israel.

Primeiro, a Jevrá Kadishá debe realizar a preparación ritual do corpo, coñecida como Tahará (purificación). Esta consiste en lavar o corpo e logo verter sobre el un fluxo de auga en símbolo de purificación. O respecto polo defunto e pola dignidade humana esixen que os restos descansen nun estado de profunda limpeza física.

Despois da Tahará vístese ao defunto cos Tajrijim (mortaxas brancas) e, para un home, colócase sobre os tajrijim o Talit (manto de oracións) que usou en vida. As mortaxas sinalan a igualdade absoluta que existe entre todos os seres humanos no momento da morte. A lei xudía prohibe os enterros en mausoleos e as cremacións. Afaise colocar unha pequena pedra ou terra sobre a sepultura e despedirse do morto antes de retirarse.

Véxase tamén

Outros artigos

• Sepultura
• Cremación
• Exhumación