Escola peripatética

Aristóteles. Mármore pentélico. Copia romana da época imperial (século I) dun bronce perdido, realizada por Lisipo. Museo do Louvre

A Escola Peripatética foi un círculo filosófico da Grecia antiga que seguía basicamente as ensinanzas de Aristóteles, o fundador. Fundada no c. 336 a. C. 336 a. C., cando Aristóteles abriu a primeira escola filosófica no Liceo de Atenas, durou até o século IV . "Peripatético" (en grego clásico περιπατητικός), é a palabra grega para 'camiñante' ou 'itinerante'. Chamábanse peripatéticos (ou 'os que andan') os discípulos de Aristóteles, debido ao hábito do filósofo de ensinar ao aire libre, camiñar lendo e dando conferencias, baixo os portais cubertos do Liceo, coñecidos como peripates, ou baixo árbores que o rodeaban.

A escola sempre tivo unha orientación empírica, en oposición á Academia platónica, moito máis especulativa. Esta característica acentúase cando Teofrasto asume a dirección.

O membro máis famoso da Escola peripatética despois de Aristóteles foi Estratón de Lámpsaco, que incrementou os elementos naturais da filosofía de Aristóteles e adoptou unha forma de deísmo.

Outros membros destacados da escola peripatética foron Aristóxeno de Tarento, Sátiro o Peripatético, Eudemo de Rodas, Andrónico de Rodas, Critolau, Alexandre de Afrodisias ou Temistio.

Doutrinas principais

A visión filosófica de Aristóteles caracterízase polo esforzo por captar a realidade dun xeito unitario (contra o dualismo de Platón) e, ao mesmo tempo, polo intento de restituír as causas últimas de todo o que é mutable e continxente a un único principio transcendente. Con este propósito, Aristóteles postula catro causas fundamentais: a materia e a forma (para explicar a estrutura intrínseca das realidades corpóreas), o axente e o propósito (para explicar a orixe das cousas e o seu dinamismo).

Use estes principios para resolver todos os problemas principais:

Problema cosmolóxico: composición hilomórfica de todas as cousas, é dicir, todas elas están constituídas por materia e forma, que se atopan na relación de potencia e acto; teoloxía: o dinamismo das cousas e o seu devir son provocados polo primeiro Motor inmóbel, que é o seu fin último.

Problema antropolóxico: o home non é só alma, como afirmaba Platón, senón que é o resultado da unión substancial da alma e do corpo, o primeiro concibido como forma e o segundo como materia; porén, a alma comprende un elemento espiritual, divino e inmortal.

Influencia posterior

Ao final da antigüidade clásica os filósofos Simplicio e Boecio comentaron sobre Aristóteles nos séculos V-VI.^{[Cómpre referencia]} Despois disto, aínda que as súas obras se perderon na Europa Occidental, mantivéronse no leste onde foron incorporadas á filosofía islámica primitiva. Algúns dos maiores filósofos peripatéticos da tradición filosófica islámica foron Al-Kindi (Alkindus), Al-Farabi (Alpharabius), Avicena (Ibn Sina) e Averroes (Ibn Rushd). No século XII, as obras de Aristóteles comezaron a traducirse ao latín e xurdiu a filosofía escolástica. Tomás de Aquino retomou o ton e complexión dos escritos de Aristóteles, os comentarios de Averroes e os escritos de Avicena.

Na cultura popular

Na serie catalá Merlí, emitida na TVG, o grupo de estudantes de bacharelato toma como nome "Os peripatéticos do século XXI" desde o comezo da serie, en referencia a esta escola. O mesmo lema tiña sido empregado noutros contextos.

Véxase tamén

• Filosofía helenística

---

Este artigo sobre filosofía é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.  Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír.

---