Folco de Baroncelli-Javon
![]() ![]() | |
Biografía | |
---|---|
Nacemento | (fr) Marie Joseph Lucien Gabriel Folco de Baroncelli-Javon ![]() 1 de novembro de 1869 ![]() Aix-en-Provence, Francia ![]() |
Morte | 15 de decembro de 1943 ![]() Aviñón, Francia ![]() |
![]() ![]() | |
1905 – 1926 ← Alphonse Tavan (pt) ![]() ![]() ![]() | |
Datos persoais | |
Residencia | mas du Simbèu (en) ![]() mas de l'Amarée (en) ![]() ![]() |
País de nacionalidade | Francia ![]() |
Actividade | |
Campo de traballo | Cultura de Occitania ![]() |
Ocupación | escritor , manadier (en) ![]() ![]() |
Membro de | |
Lingua | Lingua francesa, Provençal (pt) ![]() ![]() |
Carreira militar | |
Conflito | Primeira guerra mundial ![]() |
Familia![]() | |
Cónxuxe | Henriette de Baroncelli (1895–1936) |
Fillos | Frédérique de Baroncelli (en) ![]() ![]() ![]() ![]() |
Irmáns | Jacques de Baroncelli (pt) ![]() ![]() ![]() |
Folco de Baroncelli-Javon, nado en Aix-en-Provence o 1 de novembro de 1869 e finado en Aviñón o 15 de decembro de 1943, foi un aristócrata e escritor provenzal. Poeta de forte conciencia política, foi un gran defensor do pobo e das tradicions camarguesas. Próximo a Frédéric Mistral e a Josèp Romanilha, fundou con eles o voceiro do Felibrige: L'Aiòli.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Pertencía por parte de seu pai a unha antiga familia florentina instalada na Provenza no século XV. Criouse na cidade de Aviñón, onde a súa familia posuía o Palais du Roure. Malia a orixe aristocrática, a súa familia mantiña o provenzal como lingua familiar non obstante a substitución da lingua polo francés entre as clases aristocráticas e da alta burguesía da época. Parte da súa infancia e mocidade pasouna entre Arles, Nîmes e Bolhargues. Comezou a escribir en occitano á idade de 18 anos, durante os seus estudos en Nimes, coincidindo con Frederic Mistral. Foi director e fundador en 1891 do periódico adscrito ao Felibrige L'Aiòli, órgano deJovent Occitan que xuntaría aos mozos Frederic Amouretti, August Marin e Charles Maurras, impulsores do Rexionalismo occitano. En 1899 deixou de publicar a revista, retirándose á Camarga, establecéndose como gardian da súa propia manda, a Manada santenca <Manado santenco> e loitando polo mantenento do carácter tradicional desta rexión e desde 1904 impulsou festas populares como as de Santas-de-la-Mer. É autor da colección de poesías Lo rosari d'amour (1889) e da novela sentimental Babali (1890).