Guerras sexuais feministas

As guerras sexuais feministas, tamén coñecidas como guerras sexuais ou guerras porno(s), son termos usados para referirse ó conxunto de debates entre as feministas, respecto a varias cuestións amplamente relacionadas coa sexualidade e a actividade sexual. As distintas opinións sobre sexualidade polarizaron o movemento feminista, particularmente os liderados, ó final da década de 1970 e inicio da década de 1980; e continúan a influenciar o debate entre as feministas até o presente. Os lados foron caracterizados polos grupos, feminismo antipornografia e feminismo sexo-positivo, con diverxencias en relación á sexualidade, incluíndo a pornografia, o erotismo, a prostitución, as prácticas sexuais lésbicas, o papel das mulleres trans na comunidades lésbicas, o sadomasoquismo e outras cuestións sexuais. O movemento feminista foi profundamente dividido como resultado deses debates.

Dous puntos de vista opostos

Os dous lados foron rotulados de feministas anti-pornografía e feministas sexo-positivo. 

Feministas antipornografía 

En 1976, Andrea Dworkin organizou manifestacións contra o filme Snuff , en Nova York, mais as tentativas para iniciar unha organización de campaña feminista contra a pornografía fallou. Os esforzos foron máis exitosos nos Ánxeles, onde Women Against Violence Against Women foi fundada en resposta á Snuff en 1976; elas fixeron campaña contra o álbum Black and Blue de The Rolling Stones. O movemento americano antipornografía gañou terreo coa fundación da Women Against Violence in Pornography and Media (WAVPM), en 1977, en San Francisco, tras unha conferencia en 1976 sobre a violencia contra as mulleres, realizada polo centro local de mulleres. Os primeiros membros inclúen a Susan Griffin, Kathleen Barry e Laura Lederer. A WAVPM organizou a primeira conferencia nacional sobre a pornografía en San Francisco, en 1978, que incluíu a primeira marcha Take Back the Night. A conferencia levou a organizacións feministas antipornografía en Nova York, en 1979, baixo a bandeira de Mulleres Contra a Pornografia, e de organizacións semellantes e esforzos^{[Cómpre clarificar]} que están sendo creados en tódolos Estados Unidos. En 1983, Page Mellish, unha membro do WAVPM e de WAP, fundou a Feminists Fighting Pornography para se concentrar no activismo político en busca de mudanzas legais para limitar a industria porno. Andrea Dworkin e Catharine MacKinnon buscan leis civís para restrinxir a pornografía e para isto elaboraron o Decreto Antipornografía dos Dereitos Civís.

Feministas pro-sexo ou sexo-positivas

A partir de 1979, a xornalista feminista, Ellen Willis, foi unha das primeiras voces en criticar as feministas antipornografía, que ela viu como puritanismo, autoritarismo moral e unha ameaza á liberdade de expresión. No seu ensaio de 1981, Horizontes das Luxuria: É o Movemento das Mulleres Pro-Sexo? é onde está a orixe do termo, "feminismo pro-sexo".^{[Cómpre clarificar]} A resposta para a vertente do feminismo antipornografía por feministas sexo-positivas, foi promover o sexo como unha fonte de pracer para as mulleres, vendo as posicións antipornografía aliñadas á dereita política de guerra ó sexo recreativo e á pornografía. Grupos iniciais de feministas sexo-positivas inclúen a Samois, fundado en San Francisco en 1978, cuxos primeiros membros inclúen a Gayle Rubin e Pat Califia, e a Lesbian Sex Mafia, fundada por Dorothy Allison e Jo Arnone, en Nova York, en 1981. O Feminist Anti-Censorship Taskforce (FACT) foi creado en 1984 por Ellen Willis, en resposta ao devandito Decreto de Dworkin-MacKinnon, en 1989 foi formado a Feminists Against Censorship no Reino Unido, as súas membros, incluíndo Avedon Carol e o Feminists for Free Expression foi formado nos EUA en 1992, con membros fundadores incluíndo Veronica Vira e Candida Royalle.