Aguia perdiceira
| Aguia perdiceira | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||||
| Estado de conservación | |||||||||||||||
 Pouco preocupante | |||||||||||||||
| Clasificación científica | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| Nome binomial | |||||||||||||||
| Aquila fasciata (Vieillot, 1822) | |||||||||||||||
| Sinonimia | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
A aguia perdiceira[1], aguia perdigueira[2] (Aquila fasciata, antes coñecida como Hieraaetus fasciatus) é unha ave de rapina da familia Accipitridae. É parente moi proxima da especie africana A. spilogaster, que se considera en ocasións mesmo unha subespecie. Malia ter unha ampla distribución, recoñécense só dúas subespecies de aguia perdiceira: a nominativa A. f. fasciatus, e A. f. renschi, das illas pequenas do arquipélago de Sonda (Indonesia), de individuos máis pequenos e con manchas escuras na parte inferior do corpo.
Descrición
[editar | editar a fonte]Son aguias de entre 66 e 74 cm. de lonxitude. A envergadura das ás dos machos vai dos 150 ó 160 cm.; a das femias dos 165 ós 180. A plumaxe da parte superior do corpo é castaña escura, a da inferior. abrancazada con manchas escuras. teñen as añas relativamente curtas e arredondadas, a cola, gris na parte superior, branca por embaixo e cunha banda terminal negra, longa e a cabeza grande. Os pés e os ollos son amarelos. Os exemplares inmaturos teñen a parte inferior do corpo e a das ás da cor do ante, é battas finas na cola.
Distribución xeográfica e hábitat
[editar | editar a fonte]A especie esta espallada polo sur de Europa, o norte de África e o sur e sueste de Asia. As poboacións europeas, que están en forte retroceso por causa da perda de hábitats axeitados, o uso de pesticidas e a caza, concéntranse en España, onde se considera unha especie en perigo de extinción, Portugal, o sur de Francia, Sardeña e Creta. O número total de parellas reprodutoras europeas cálculse enunhas 500.
Os adultos son fieis ós seus territorios, e pasan o inverno preto das zónas de cría, pero os exemplares novos son máis móbiles e aparecen ás veces en lugares moi afastados de onde naceron. Algunhas poboacións asiáticas amosan unha conduta migratoria innata.
O seu hábitat preferido son zonas secas e montañosas con pouca presenza de árbores, pero, fora da época de cría poden atoparse tamén en zonas húmidas, á procura de aves acuáticas para cazar.
Alimentación e reprodución
[editar | editar a fonte]
As súas presas habituais son mamíferos (a miúdo coellos e lebres pequenos), aves de tamaño mediano e réptiles. As parellas reprodutoras cazan frecuentemente xuntas. A técinica de caza máis corrente consiste en describir círculos a grande altura e deixarse caer sobre a presa coas ás recollidas. Cazan tamén a espreita pousadas nun punto fixo e poden verse tamén facendo voos de recoñecemento a pouca altura entre os acantilados. As prersas son golpeadas o mesmo en terra que no aire.
Fan a posta entre febreiro e marzo, en xeral dous ovos, que chocan entre 37 e 40 días. Os polos deixan o niño cando teñen entre 60 e 65 días de idade, aínda que son alimentados polos pais aínda algunhas semanas.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Penas Patiño, Xosé Manuel; Pedreira López, Carlos (1990). Guía das aves de Galicia. Baia Edicións. ISBN 978-84-96128-69-9.
- ↑ Conde Teira, M. A. (1999). "Nomes galegos para as aves ibéricas: lista completa e comentada" (PDF). Chioglossa (A Coruña) 1: 121–138. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 08 de novembro de 2017. Consultado o 11 de decembro de 2016.
