Improvisación musical

A improvisación musical (tamén coñecida como extemporización musical) é a actividade creativa de composición musical inmediata ("no momento"), que combina a interpretación coa comunicación de emocións e a técnica instrumental, así como a resposta espontánea a outros músicos. Ás veces as ideas musicais na improvisación son espontáneas, pero poden estar baseadas en cambios de acordes na música clásica e moitos outros tipos de música. Unha definición é "actuación dada intempestivamente sen planificación nin preparación". Outra é "tocar ou cantar (música) de forma extemporánea, inventando variacións dunha melodía ou creando novas melodías, ritmos e harmonías". A Enciclopedia Británica defínea como "a composición extemporánea ou a interpretación libre dunha pasaxe musical, xeralmente de forma conforme a certas normas estilísticas pero sen limitacións polas características prescritivas dun texto musical específico". A improvisación adoita facerse dentro (ou baseada) nun marco harmónico preexistente ou nunha progresión de acordes. A improvisación é unha parte importante dalgúns tipos de música do século XX, como o blues, a música rock, o jazz e o jazz fusion, nos que os intérpretes instrumentais improvisan solos, liñas melódicas e partes de acompañamento.

Ao longo das épocas da tradición musical artística occidental, incluíndo os períodos medieval, renacentista, barroco, clásico e romántico, a improvisación foi unha habilidade valorada. J. S. Bach, Händel, Mozart, Beethoven, Chopin, Liszt, e moitos outros famosos compositores e músicos eran coñecidos especialmente polas súas habilidades para improvisar. A improvisación podería ter desempeñado un papel importante no período monofónico. Os primeiros tratados de polifonía, como o Musica enchiriadis (século IX), indican que as partes engadidas foron improvisadas durante séculos antes dos primeiros exemplos anotados. Porén, foi só no século XV cando os teóricos comezaron a facer unha clara distinción entre a música improvisada e a escrita.

Algunhas formas de música clásica conteñen seccións para a improvisación, como a cadenza nos concertos solistas, ou os preludios dalgunhas suites para teclados de Bach e Händel, que consisten en elaboracións dunha progresión de acordes, que os intérpretes deben utilizar como base para a súa improvisación. Händel e Bach improvisaban con frecuencia ao clavicémbalo ou ao órgano. Na época barroca, os intérpretes improvisaban adornos e os teclistas de baixo continuo improvisaban voces de acordes baseadas na notación do baixo cifrado. Porén, no século XX e principios do XXI, a medida que a práctica común da interpretación musical artística occidental se institucionalizaba nas orquestras sinfónicas, os teatros de ópera e os ballets, a improvisación foi xogando un papel menor. Ao mesmo tempo, algúns compositores contemporáneos dos séculos XX e XXI incluíron cada vez máis a improvisación no seu traballo creativo.

Na música clásica india, a improvisación é un compoñente central e un criterio esencial das actuacións. Na música clásica da India, Afganistán, Paquistán e Bangladesh, raga é o "marco tonal para a composición e a improvisación". A Enciclopedia Británica define unha raga como "un marco melódico para a improvisación e a composición".

Bibliografía

• Gorow, Ron (2002). Hearing and Writing Music: Professional Training for Today's Musician (2nd ed.). Gardena, California: September Publishing. ISBN 0-9629496-7-1. 

• Horsley, Imogene (2001). "Improvisation II: Western Art Music 2: History to 1600". En Stanley Sadie; John Tyrrell. The New Grove Dictionary of Music and Musicians (2nd ed.). Londres: Macmillan.