Indie folk
| Indie folk | |
|---|---|
 | |
| Orixe musical | indie rock, folk, rock alternativo |
| Orixe cultural | anos 90 |
O indie folk (tamén chamado folk alternativo) é un xénero musical alternativo que xurdiu nos anos 90 entre músicos de escenas indie rock influenciados pola música folk. O indie folk hibrida as melodías da guitarra acústica da música folk tradicional coa instrumentación contemporánea.
O xénero ten as súas primeiras orixes en artistas folk da década de 1990 que mostraron influencias do rock alternativo na súa música, como Ani DiFranco e Dan Bern, e artistas acústicos como Elliott Smith e Will Oldham.[1] Na década seguinte, selos como Saddle Creek, Barsuk, Ramseur e Sub Pop brindaron apoio ao indie folk,[1] con artistas como Fleet Foxes entrando nas listas pop con álbums como Helplessness Blues.[2][3]
No Reino Unido xurdiron artistas como Ben Howard[4] e Mumford & Sons[5][6], e esta última banda promoveu o estilo musical a través dos seus festivais Gentlemen of the Road.[7] O éxito de grupos como Mumford & Sons levou a algúns xornalistas musicais, como Peter Robinson de Popjustice, a etiquetar esta nova escena musical británica como "The New Boring" ou "Beige Pop".[6][8][9][10] Unha década despois cuñáronse os termos "stomp and holler", "stomp clap hey" e "hoedown pop" para referirse retrospectivamente a tales bandas.[11]
A finais da década de 2010, artistas como Phoebe Bridgers[12] e Julien Baker[13] reavivaron o interese polo xénero. Bridgers cita a Elliott Smith como unha influencia fundamental no seu son.[14]
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ 1,0 1,1 "Indie Folk Music Style Overview". AllMusic (en inglés). Consultado o 2025-02-01.
- ↑ "The Quiet Return of Fleet Foxes and Sufjan Stevens". Pitchfork (en inglés). 2020-09-25. Consultado o 2025-02-01.
- ↑ "Fleet Foxes crack Billboard 200 chart at No. 4". The Seattle Times (en inglés). 2011-05-20. Consultado o 2025-02-01.
- ↑ "Ben Howard: the new boring or the next big thing?". The Independent (en inglés). Consultado o 2025-02-01.
- ↑ "Mumford & Sons". AllMusic (en inglés). Consultado o 2025-02-01.
- ↑ 6,0 6,1 Ozzi, Dan (2014-05-13). "Do They Actually Suck? Nickelback and Mumford & Sons". VICE (en inglés). Consultado o 2025-02-01.
- ↑ Lipshutz, Jason (2013-02-05). "Mumford & Sons Plot 2013 ‘Gentlemen of the Road’ Stopovers". Billboard (en inglés). Consultado o 2025-02-01.
- ↑ Robinson, Peter (2011-10-07). "Sorry, Adele, but Someone Like You has ushered in The New Boring". The Guardian (en inglés). ISSN 0261-3077. Consultado o 2025-02-01.
- ↑ "The return of real folk: The bands consigning Mumford & Sons and nu-folk to the past". The Independent (en inglés). Consultado o 2025-02-01.
- ↑ Hawking, Tom (2013-09-24). "Why Did We Bother Hating a Band as Boring as Mumford & Sons?". Flavorwire (en inglés). Consultado o 2025-02-01.
- ↑ "Noah Kahan, Vermont-born singer-songwriter of “Dial Drunk,” is bringing back stomp clap hey - Vox". web.archive.org. 2023-12-04. Consultado o 2025-02-01.
- ↑ "Interview: Indie–Folk Sensation Phoebe Bridgers on her First Solo Tour". www.34st.com (en inglés). Consultado o 2025-02-01.
- ↑ "On Little Oblivions, Julien Baker conquers her darkest thoughts" (en inglés). Consultado o 2025-02-01.
- ↑ Zoladz, Lindsay (2020-04-16). "Phoebe Bridgers On Learning From Elliott Smith, 20 Years After Figure 8". NPR (en inglés). Consultado o 2025-02-01.