Joaquim Roberto Braga

Joaquim Roberto Braga

Biografía
Nacemento	29 de outubro de 1941 Saquarema, Brasil
Morte	24 de xaneiro de 2024 (82 anos) São Paulo, Brasil
Actividade
Ocupación	músico

José Roberto Braga, nado en Saquarema, Río de Janeiro o 29 de outubro de 1941 e finado en São Paulo o 24 de xaneiro de 2024, foi un cantante e compositor brasileiro famoso baixo o nome artístico de Zé Roberto co que lanzou o éxito en listas, clasificado pola prensa especializada como "clássico musical automobilístico" de 1973 Lotus 72D, recuperado recentemente por unha campaña publicitaria de Airbnb. Durante a gravación nos estudios da discográfica RCA no barrio da Urca en Río, un axente musical abordou a José esixindo que o nome de Zé Roberto se gardase para o seu representado. Tras o evento o artista en acordo coa casa de discos decide empregar o alcume de Paulo Braga, mais Paulinho Braga, batería de acompañamento de Elis Regina, popularizouse en paralelo o que forzou ao cantante a mudar o nome artístico unha terceira vez. Joaquim Roberto foi a eleción, na honra do nome do seu pai, co engadido final do apelido Joaquim Roberto Braga, como precaución para un posíbel cuarto conflito.

Traxectoria

Carioca nado no barrio da Saúde era o máis novo de sete fillos e comezou a cantar dende cedo. O seu pai, o guitarrista Sr Joaquim organizaba show de calouros caseiros onde o novo José Roberto mostraba xa desenvoltura. Na década de 1960, trasladouse a São Paulo para seguir a súa carreira na música en shows ao vivo combinados de soul con música brasileira acumulando seguidores.

Xa asentado en São Paulo, e coaccionado polo pai comeza unha carreira militar na Forza Aérea Brasileira. Tras a introdución militar foille asignada a misión de voar ao Buraco Quente, no Barra da Tijuca en Río. Na localidade atopábase a escola de samba G.R.E.S Estação Primeira de Mangueira e o oficinal encargado de acompañalo foi Antônio Carlos Bernardes Gomes, máis coñecido como Mussum membro da banda Os Originais do Samba. A partir dese momento xurdiu unha amizade, onde o grupo acabou gravando "A Subida do Morro", en 1971, escrito por José Roberto en colaboración co artista Lelê.

Ao ver interpretar a súa primeira canción e captar a atención do público, José Roberto optou por abandonar a vida militar, feito que o fai retornar de Río á cidade de São Paulo, onde volveu a actuar en discotecas.

Cando José asistiu ao evento televisivo de Interlagos, o Gran Premio do Brasil de Fórmula 1 en 1973 inspirouse na vitoria de Emerson Fittipaldi e no mesmo día compuxo "Lotus 72D". O artista estreou a canción no repertorio das súas actuacións celebradas na Churrascaria Barricão, situada preto de Santo Amaro. A canción converteuse nun gran éxito entre os habituais do club e unha noite presentáronse dous directores e un técnico de son da discográfica RCA, polo que xurdiu a proposta de gravar un compacto, que ademais de "Lotus 72D", contou con outra das súas propias composicións, “Você Tão no Alto e Eu Tão Pequeno”.

Para as gravacións o artistas muda o nome artístico a Zé Roberto nome co que queda rexistrado o traballo.

En 1974 gravouse outro compacto, que contén a canción "Crioula Multicolorida", na que, curiosamente, o nome artístico empregado era José Roberto, o mesmo nome rexeitado na primeira gravación. En 1976, agora definitivamente como Paulo Braga, grava o disco "A Hora e a Vez do Samba", facendo fincapé na canción "Barra da Saia". A esta seguiron gravacións con colaboracións de artistas amigos como o pianista Luiz Carlos Vinhas ("Coida co Bode"), Os Originais do Samba ("Jogo Numerado"), Bebeto ("Virada da Maré"); entre outros. Paulo Braga seguiu tocando en discotecas e percorreu países como Arxentina ou Xapón, neste último optou por vivir e permaneceu 24 anos.

Nada máis chegar a Tokio, reservou a actuación nun local de música ao vivo e, a través da publicidade, atraeu a un grupo de músicos locais entusiasmados e apaixonados polo Jazz e a Bossa nova, que ao saber quen ía actuar o artista esa noite fixeron reservas e alí estaban esperando a que comezase o espectáculo. Non tardaron en pedirlle ao encargado da casa que vise ao artista antes de comezar a actuación, alegando que xa se coñeceron en Brasil, e así se fixo. Ao chegar á mesa, produciuse un intenso intercambio de miradas entre os presentes, ata que unha das rapazas decidiu dicir: "Non! Este non é Paulo Braga de Brasil. Non o tomes como unha ofensa, pero o Paulo Braga que sabemos non é negro" en referencia ao batería de Elis Regina.O evento motivou o último cambio de nome artístico ao definitivo Joaquim Roberto Braga.

Nos anos seguintes, Joaquim instalouse en Xapón, onde estableceu a súa carreira entre 1990 e 2014. Con todo, a súa carreira decaeu en 2011, tras o terremoto na rexión de Tohoku, ao que lle seguiu un tsunami e o desastre nuclear na planta de Fukushima “Lá na frente, me aparece o tsunâmi. Nossa, rapaz, fez um estrago. A vida noturna já estava decadente. Eu tinha uma graninha, pensei: ‘Se eu continuar aqui, vou ficar homeless (Sen teito). Se é para ficar homeless, vou para o meu país’”, describiu o compositor, responsable naquela época na emigración de cancións gravadas para nomes como Os Originais do Samba (Tchuna Macurucaiaô) e Só Pra Contrariar (Bebé, bebé)

De volta en Brasil continúa cunha carreira modesta ata que falece na súa cidade, São Paulo, en 2024 por mor dun infarto , aos 83 anos de idade. Foi sepultado no cemiterio da Vila Formosa.

Véxase tamén

Outros artigos

• "Lotus72D", éxito musical de 1973 en YouTube.