Saltar ao contido

Léon Brillouin

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Modelo:BiografíaLéon Brillouin

(1927) Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento7 de agosto de 1889 Editar o valor en Wikidata
Sèvres, Francia Editar o valor en Wikidata
Morte4 de outubro de 1969 Editar o valor en Wikidata (80 anos)
Nova York, Estados Unidos de América Editar o valor en Wikidata
EducaciónUniversidade de París
École Normale Supérieure
Universidade de Múnic Editar o valor en Wikidata
Director de tesePaul Langevin Editar o valor en Wikidata
Actividade
Campo de traballoFísica, física cuántica, mecánica cuántica e física do estado sólido (pt) Traducir Editar o valor en Wikidata
Ocupaciónfísico, catedrático Editar o valor en Wikidata
EmpregadorCollège de France (pt) Traducir, catedrático (1932–1949)
Universidade Brown
Universidade de Wisconsin-Madison
Universidade Harvard
Universidade de París Editar o valor en Wikidata
Membro de
Influencias
Participou en
19213rd Solvay Conference on Physics (en) Traducir Editar o valor en Wikidata
Obra
DoutorandoNicolás Cabrera, Rolf Landauer (pt) Traducir e Ivar Stakgold (en) Traducir Editar o valor en Wikidata
Arquivos en
Familia
PaiMarcel Brillouin Editar o valor en Wikidata
ParentesÉleuthère Mascart, avó
Charles Briot, bisavó
Lola Prusac, cuñada Editar o valor en Wikidata
Premios
Descrito pola fonteGrande Enciclopedia Soviética 1969-1978, (sec:Бриллюэн Леон)
Obálky knih,
Physicists: Biographical Dictionary (en) Traducir, (p.46) Editar o valor en Wikidata
WikiTree: Brillouin-2

Léon Nicolas Brillouin (Francés: [bʁilwɛ̃]), nado en Sèvres o 7 de agosto de 1889 e finado o 4 de outubro de 1969, foi un físico francés, nacionalizado posteriormente estadounidense, que realizou contribucións notables na mecánica cuántica, na propagación das ondas de radio pola atmosfera, na física do estado sólido e na teoría da información.

Traxectoria

[editar | editar a fonte]

Dende 1908 ata 1912 estudou física na École Normale Supérieure de París. Dende 1911 estudou baixo Jean Perrin ata que marchou á Universidade Ludwig Maximilians de Múnic (LMU) en 1912. Alí estudou física teórica con Arnold Sommerfeld. En 1913 volveu a Francia para estudar na Universidade de París. Durante a primeira guerra mundial serviu no exército, desenvolvendo o amplificador de válvulas xunto a G. A. Beauvais.[1] Trala fin da guerra volveu á Universidade de París para continuar cos seus estudos con Paul Langevin, e recibiu o doutoramento en ciencias en 1920.[2] O xurado da súa tese estivo composto por Langevin, Marie Curie e Jean Perrin, e o tema da mesma foi a teoría cuántica dos sólidos, na que propuxo unha ecuación de estado baseada nas vibracións atómicas (fonóns) que se propagan por el. Tamén estudou a propagación das ondas de luz monocromáticas e a súa interacción coas ondas de son, fenómeno que pasou a coñecerse posteriormente como dispersión de Brillouin.[3][4]

Tralo seu doutoramento Brillouin pasou a desempeñar a función de secretario científico da reorganizada Journal de Physique et le Radium. En 1932 pasou a ser director asociado dos laboratorios de física do Collège de France. En 1926 Gregor Wentzel,[5] Hendrik Kramers,[6] e Brillouin[7] desenvolveron de forma independente o que se coñece como a aproximación Wentzel–Kramers–Brillouin ou tamén "método WKB", "enfoque clásico" e "método integral de fase".[8] En 1928 tralo establecemento do Institut Henri Poincaré foi nomeado profesor da Cátedra de Física Teórica. Durante o seu traballo sobre a propagación das ondas de electróns nos entramados cristalinos, introduciu o concepto das zonas Brillouin en 1930. As técnicas de perturbacións de mecánica cuántica de Brillouin e Eugene Wigner resultaron no que se coñece como a fórmula Brillouin–Wigner.[3][4][9]

Publicacións

[editar | editar a fonte]
  • Les mesures en haute fréquence, with H. Armagnat (Chiron, 1924)
  • Les Statistiques Quantiques Et Leurs Applications. 2 Vols. (Presse Universitaires de France, 1930)
  • La Théorie des Quanta et l'Atome de Bohr (Presse Universitaires de France, 1922, 1931)
  • Conductibilité électrique et thermique des métaux (Hermann, 1934)
  • Notions Elementaires de Mathématiques pour les Sciences Expérimentales (Libraires de l'Academie de Médecine, 1939)
  • The Mathematics of Ultra-High Frequencies Radio (Brown University, 1943)
  • Wave Propagation in Periodic Structures: Electric Filters and Crystal Lattices (McGraw–Hill, 1946) (Dover, 1953, 2003)
  • Les Tenseurs en mécanique et en élasticité: Cours de physique théorique (Dover, 1946)
  • Mathématiques (Masson, 1947)
  • Notions élémentaires de mathématiques pour les sciences expérimentales (Masson, 1947)
  • Propagation des ondes dans les milieux périodiques, with Maurice Parodi (Masson – Dunod, 1956)[10][11]
  • La science et la théorie de l'information (Masson, 1959)
  • Vie Matière et Observation (Albin Michel, 1959)
  • Wave Propagation and Group Velocity (Academic Press, 1960)
  • Science and Information Theory (Academic Press, 1962)
  • Scientific Uncertainty and Information (Academic Press, 1964)
  • Tensors in Mechanics and Elasticity. Translated from the French By Robert O. Brennan. (Engineering Physics: An International Series of Monographs, Vol. 2) (Academic Press, 1964)

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ M. A. Ainslie, Principles of Sonar Performance Modeling (Springer, 2010), p12
  2. ↑ La théorie des solides et les quanta, citado en Mehra, Volume 5, Parte 2, p. 882.
  3. ↑ 3,0 3,1 Mehra, Volume 5, Parte 2, p. 579.
  4. ↑ 4,0 4,1 Léon Brillouin Arquivado 27 de novembro de 2006 en Wayback Machine. – Biography
  5. ↑ Gregor Wentzel Eine Verallgemeinerun der Quantenbedingungen für die Zwecke der Wellenmechanik, Z. Physik. 38 518–529 (1926). Citado en Mehra, 2001, Volume 5, Parte 2, p. 961.
  6. ↑ H. A. Kramers Wellenmechanik und halbzahlige Quantisierung, Z. Physik. 39 828-840 (1926). Citado en Mehra, 2001, Volume 5, Parte 2, p. 920.
  7. ↑ Léon Brillouin La mécanique ondulatoire de Schrödinger; une méthode générale de resolution par approximations successives, Comptes rendus (Paris) 183 24–26 (1926). Citado en Mehra, 2001, Volume 5, Parte 2, p. 882.
  8. ↑ Schiff, 1968, p. 269.
  9. ↑ "Author Catalog: Brillouin - American Philosophical Society". Arquivado dende o orixinal o 05 de febreiro de 2007. Consultado o 05 de febreiro de 2007. 
  10. ↑ Ziman, J. M. (1956). "Propagation des ondes dans les milieux périodiques, by Léon Brillouin and Maurice Parodi". Acta Crystallogr. 9: 690. doi:10.1107/s0365110x56001947. 
  11. ↑ Heins, Albert E. (1957). "Review: Propagation des ondes dans les milieux périodiques, by Léon Brillouin and Maurice Parodi" (PDF). Bull. Amer. Math. Soc. 63 (1): 46. doi:10.1090/s0002-9904-1957-10070-6. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]
  • Mehra, Jagdish, e Helmut Rechenberg, The Historical Development of Quantum Theory. Volume 1 Part 2 The Quantum Theory of Planck, Einstein, Bohr and Sommerfeld 1900–1925: Its Foundation and the Rise of Its Difficulties. (Springer, 2001) ISBN 0-387-95175-X
  • Mehra, Jagdish, e Helmut Rechenberg, The Historical Development of Quantum Theory. Volume 5 Erwin Schrödinger and the Rise of Wave Mechanics. Part 2 Schrödinger in Vienna and Zurich 1887–1925. (Springer, 2001) ISBN 0-387-95180-6
  • Mosseri, Rémy, Léon Brillouin à la croisée des ondes (Belin, París, 1999) ISBN 2-7011-2299-6
  • Schiff, Leonard I, Quantum Mechanics (McGraw–Hill, 3rd edition, 1968)

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Léon_Brillouin&oldid=6817625»