Marguerite Perey
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | (fr) Marguerite Catherine Perey 19 de outubro de 1909 Chicago, Estados Unidos de América |
| Morte | 13 de maio de 1975 (65 anos) Louveciennes, Francia |
| Causa da morte | cancro óseo |
| Educación | Universidade de París |
| Director de tese | Marie Curie |
| Actividade | |
| Campo de traballo | Física |
| Ocupación | física, química, profesora universitaria |
| Empregador | Universidade de Estrasburgo |
| Membro de | |
| Influencias | |
| Obra | |
| Arquivos en |
|
| Familia | |
| Cónxuxe | sen valor |
| Fillos | sen valor |
| Pais | Émile Louis Perey e Anne Jeanne Ruissel |
| Premios | |
| |
| Descrito pola fonte | The Biographical Dictionary of Women in Science (en)  , (vol:2, p.1006)Q125459804 |
Marguerite Catherine Perey, nada en Villemomble, Francia o 19 de outubro de 1909 e finada en Louveciennes, Francia o 13 de maio de 1975, foi unha física francesa coñecida polo descubrimento do francio en 1939. Foi a primeira muller elixida membro da Academia das Ciencias en Francia en 1962.[1]
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Marguerite Perey estudou na Escola de Educación Técnica da Muller, na que obtivo un diploma en química en 1929.[2] Incorporouse ao equipo de Marie Curie no Instituto Curie en París e foi a súa axudante durante o período 1929-1934.[3] En 1934, á morte de Marie Curie, Marguerite Perey obtivo un posto de radioquímica co novo director André Debierne.[4] En 1939, Marguerite Perey illou por purificación do lantano que contiña actinio o primeiro isótopo dun elemento químico que se colocaba na caixa 87 aínda baleira do sistema periódico, debaixo de cesio na táboa periódica. Foi máis tarde coñecido polo nome provisional EKA-cio.[5] Marguerite nomeará este elemento francio en homenaxe ó país no que o descubrira.[6] É o último elemento existente descuberto no seu estado natural.
Xa na década de 1870, a comunidade de químicos cría na posible existencia dun metal alcalino con número atómico 87, debaixo de cesio na táboa periódica. Coñeceuse entón co nome provisional eka-cesium.[7] Os investigadores estaban intentando descubrir e illar este elemento que faltaba. Polo menos catro anuncios prematuros foron feitos antes de que fose descuberto por Marguerite Perey.
Retomando os seus estudos durante a guerra, Marguerite Perey obtivo un doutoramento en ciencias na Sorbona en 1946, co "Elemento 87, actinium K" e converteuse en investigadora no CNRS [2] no Instituto Curie baixo a dirección de Irène Joliot-Curie ata 1949 [8]. Despois foi nomeada profesora titular da cátedra de química nuclear da Universidade de Estrasburgo no recentemente creado Instituto de Investigación Nuclear. O 12 de marzo de 1962 foi a primeira muller admitida na Academia das Ciencias.[9]
A principios dos anos cincuenta, as dores que sentiu perturbaron as súas actividades. En 1960 diagnosticáronlle cancro óseo, provocado polas súas investigacións coa radioactividade. Tivo que parar as súas actividades científicas e despois establecerse en Niza para buscar tratamento nunha clínica onde a progresión da enfermidade a debilitou gradualmente.[10]
Marguerite Perey, ela mesma unha vítima de radiación, insistiu introducir medidas de protección nos seus laboratorios.[2]
Premios e recoñecementos
[editar | editar a fonte]- Premio Wilde da Academia das Ciencias (1950)
- Premio Le Conte da Academia das Ciencias (1960)
- Premio científico da cidade de París (1960)[2]
- Elixida membro da Academia das Ciencias por proposta de Francis Perrin (1962)
- Premio Lavoisier da Sociedade Francesa de Química (1964)
- Medalla de prata da Chemical Society de Francia (1964)
- Oficial da Lexión de Honor (1960)
- Comendadora das Palmas Académicas (1960)
- Comendadora da Orde Nacional do Mérito (1973), discurso de Alfred Kastler, laureado co Nobel en física.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Van Tiggelen, Brigitte; Lykknes, Annette (2019-01). "Celebrate the women behind the periodic table". Nature (en inglés) 565 (7741): 559–561. doi:10.1038/d41586-019-00287-7.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Marguerite Catherine Perey (1909-1975), por Jean-Pierre Adloff et George B. Kauffman, en Out of the shadows, contributions of twentieth-century women to physics, editado por Nina Byers e Gary Williams.
- ↑ Baudet, Jean C. (2010). Curieuses Histoires des dames de la science. Editions Jourdan. p. 173. ISBN 978-2-87466-157-0..
- ↑ Natalie Pigeard-Micault (2013). Les femmes du laboratoire de Marie Curie. Editions Glyphe, 2013,. p. 199-205. ISBN 978-2-35815-111-5..
- ↑ "Francium (Atomic Number 87), the Last Discovered Natural Element". chemeducator.org. Consultado o 2020-05-10.
- ↑ Bermejo, Manuel R; et al. (2007). "As mulleres e o sistema periódico". Boletín das ciencias (64): 33–34. ISSN 0214-7807.
- ↑ "Marguerite Perey, la otra hija de Marie Curie". Mujeres con ciencia (en castelán). 2015-03-18. Consultado o 2020-05-10.
- ↑ Expediente profesional conservado nos Arquivos Nacionais de Francia, documento 20070296/427.
- ↑ "A revolution for feminism in France". Chem13 News Magazine (en inglés). 2017-09-01. Consultado o 2020-05-20.
- ↑ encyclopedia.com : Perey, Marguerite Catherine .
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Pigeard-Micault, Natalie (DL 2013). Les femmes du laboratoire de Marie Curie. París: Éd. Glyphe. pp. 199–205. ISBN 978-2-35815-111-5. OCLC 863048754.
- Ogilvie, Marilyn; Harvey, Joy (2000). The biographical dictionary of women in science : pioneering lives from ancient times to the mid-20th century. 2:L-Z. New York: Routledge. pp. 1006–1007. ISBN 978-0-415-92038-4. OCLC 40776839.
Outros artigos
[editar | editar a fonte]Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]- Anne Fenninger, "Marguerite Perey (1909-1975)" Arquivado 26 de xaneiro de 2021 en Wayback Machine., Physiciens en Alsace, témoins de leurs temps, Universidade de Estrasburgo, p. 108-109 (exposición) (en francés)
| Control de autoridades |
|
|---|
