Marie-Louise Paris
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 20 de outubro de 1889  Besançon, Francia |
| Morte | 28 de abril de 1969 (79 anos) Sceaux, Francia |
| Causa da morte | polyuric-polydipsic syndrome (en)  |
| Educación | Grenoble INP (pt) École spéciale de mécanique et d'électricité |
| Actividade | |
| Ocupación | enxeñeira |
Marie-Louise Paris, coñecida como Mademoiselle Paris, nada en Besançon o 20 de outubro de 1889 e finada en Sceaux (Francia) o 28 de abril de 1969, foi unha enxeñeira francesa pioneira na formación científica das mulleres.[1][2] En 1925 fundou o Instituto electro-mecánico feminino, máis tarde Escola Politécnica Feminina.[3][4]
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Marie-Louise Paris era a a maior de 6 irmáns. A temperá morte do seu pai puxo en dificultades a súa familia, pero non impediu que estudaran. Despois de licenciarse en ciencias, continuou os seus estudos en París e obtivo o título de licenciada en ciencias na Sorbona. [5]
En 1921, formouse como enxeñeira, como a súa irmá Hélène, na Escola de Mecánica e Electricidade de París, que lles abriu o acceso a outras escolas superiores: saen en 1922 as dúas tituladas da sección especial do Instituto Electrónico de Grenoble e logo baixo supervisión por Louis Barbillion.[6]
De volta a París e exercendo diversos traballos (traballa, por exemplo, para a instalación do servizo de sinalización na estación de Laon [7] ), frecuentou o mundo dos enxeñeiros e da educación superior, incluído Gabriel Koenigs, profesor na Facultade de Ciencias de París, Paul Langevin, Léon Guillet, director da escola central, Léon Eyrolles, director da Escola de Obras Públicas, Paul Appell, reitor da Academia de París e Edouard Branly, que axudan a lexitimar a creación dunha escola superior reservada ás mulleres.
Apaixonada pola aviación, tomou leccións de voo en Caudron en Guyancourt e produciu un prototipo de avión de pasaxeiros, exposto no programa de aviación en 1936. Nomeou a Hélène Boucher (postumamente) e Maryse Bastié, madriñas das promocións da Escola Politécnica Feminina, respectivamente en 1938 e 1945, e a Henri Farman padriño da promoción de 1947.
Marie-Louise faleceu a causa da diabetes, dentro da escola que pasou toda a súa vida fundando e desenvolvéndose.
Fundación da Escola Politécnica de Mulleres
[editar | editar a fonte]Marcada pola ausencia de mulleres durante os seus estudos no Instituto Electrónico de Grenoble [8] (eran 4 tituladas na súa clase de 605 estudantes [7] ), obtivo, en 1925, soa e sen fondos, a autorización para ocupar temporalmente (finalmente durante 21 anos) o anfiteatro da CNAM para fundar o Instituto Electro-Mecánico da Muller. O instituto electro-mecánico feminino abre as súas portas o 4 de novembro de 1925 [9]
A formación foi inicialmente impartida pola propia Marie-Louise Paris, apoiada por dous profesores, de debuxo e mecánica ( Gabriel Koenigs ), e a súa iniciativa, orixinal para a época, levouna a ser invitada ao VII Congreso de química industrial para discutir o acceso das mulleres ás carreiras industriais.
Despois de varios problemas de diñeiro e a contratación de varios profesores, Marie-Louise Paris cambiou o nome do seu instituto en 1933 para renomealo Éscola Politécnica Feminina co fin de consolidar e diversificar o seu ensino, e prolongar a escolarización de 2 a 3 anos.[4]
En 1956, tras a expulsión da escola do CNAM e unha década de vagar dun lugar a outro (especialmente nas escolas secundarias La Fontaine, Jules-Ferry e Janson de Sailly ), Marie-Louise Paris mercou unha vila en Sceaux para instalar a súa escola.
Recoñecementos
[editar | editar a fonte]Un centro de investigación da Escola de enxeñeiros da EPF leva o seu nome e unha estatua de busto que leva a súa efixie está presente no campus escolar [10] .
Dende o 2 de setembro de 2019, por iniciativa da Unión de Transportes Conxuntos da área metropolitana de Grenoble, a estación de tranvía anteriormente chamada CEA Cambridge, na liña B do tranvía de Grenoble, chámase Marie-Louise Paris - CEA.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Maryse Barbance (2005). De l'Ecole polytechnique féminine à l'EPF école d'ingénieures. 1925-2005, 80 ans d'histoire. Eyrolles,. ISBN 978-2-212-11716-5.
- ↑ Stevanovic Biljana. "L'histoire de la mixité à l'ex-école polytechnique féminine (1969-2000)". Carrefours de l'éducation 2004/1 (n° 17), 58-75.
- ↑ Nicole Roinel; et al. "Scientifiques françaises décédées notoirement connues Mathématiciennes, physiciennes, chimistes, biologistes, médecins, ingénieures (12 xaneiro 2015)" (PDF). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 03 de marzo de 2016.
- ↑ 4,0 4,1 "Notre Histoire EPF Ecole d'ingénieurs". www.epf.fr (en francés). Arquivado dende o orixinal o 19 de xuño de 2020. Consultado o 2020-06-18.
- ↑ Frédérique Pigeyre, Socialisation différentielle des sexes, le cas des futures femmes cadres dans les grandes écoles d'ingénieurs et de gestion, Paris, 1986
- ↑ André Grelon, Bulletin d'histoire de l'électricité, n° Vol. 19-20, juin-décembre 1992
- ↑ 7,0 7,1 "Histoire de l'EPF". Arquivado dende o orixinal o 20 de setembro de 2018.
- ↑ Biljana Stevanovic et Nicole Mosconi (2005). "L’École Polytechnique Féminine : une mixité paradoxale" (PDF). Revue française de pédagogie (150): 19–29. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 12 de xullo de 2019. Consultado o 16 de xuño de 2020.
- ↑ Interview de Marie-Louise Paris dans Le Petit Parisien du 2 novembre 1925
- ↑ "Le féminin d'ingénieur". Le Monde. Arquivado dende o orixinal o 05-06-2019. Consultado o 16-6-2020.