Monique Ilboudo
 (2012)  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 1959 (64/65 anos) Uagadugú, Burkina Faso |
| Educación | Universidade Paris-Est-Créteil-Val-de-Marne (pt)  - doutoramento Universidad de Lille 2 (pt) Universidade de Ouagadougou (pt) |
| Actividade | |
| Ocupación | avogada, Activista polos dereitos humanos, política, escritora, diplomática |
| Descrito pola fonte | Diccionario de literatura del África subsahariana (en) |
Monique Ilboudo, nada en Uagadugú en 1959, é unha escritora e activista polos dereitos humanos de Burkina Faso.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Naceu en Uagadugú, cando o seu país era Alto Volta. Estudou Dereito na Universidade de Uagadugú, obtendo o grao en 1982 e un mestrado en Dereito Privado en 1983. En 1985 obtivo un diploma de estudos avanzados de Dereito Privado na Universidade Lille 2 de Dereito e Saúde, e en 1991 doutorouse pola Universidade París XII. Nese ano comezou como profesora asistente na Universidade de Ouagadougou.[1]
En 1994 apareceu no documental Femmes aux yeux ouverts de Anne-Laure Folly.[2] Nel explica que no seu país, así como noutras sociedades africanas, os homes manteñen o control sobre as relacións sexuales, nas que a reprodución é o factor principal por riba do amor.[3] A poligamia coa meta da procreación e o sexo esporádico sen protección dos homes expoñen a muller a un alto risco de contaxio de VIH/SIDA.
En 2000 foi nomeada secretaria de estado para a promoción dos dereitos humanos, e en 2002 ministra para a promoción dos dereitos humanos, cargo de nova creación. Defende que a pobreza é unha violación dos dereitos humanos, e que non será posible superar a pobreza até que os dereitos económicos, sociais e culturais acadasen o mesmo nivel que os dereitos políticos e civís.[4]
En 2012 era embaixadora extraordinaria e plenipotenciaria do seu país nos países nórdicos e bálticos[5], con residencia en Dinamarca.[6]
Obra
[editar | editar a fonte]Autora de numerosos libros e artigos, é unha das figuras principais da literatura francófona en África.[4]
Entre 1992 e 1995 escribiu a columna "Féminin Pluriel" no xornal L'Observateur Paalga. Por entón estableceu Qui-vive, estudando as condicións das mulleres do seu país. Foi membro fundador do Consello Supremo de Información entre 1995 e 2000.[7] Escribiu tamén no semanario Le Regard[1]. No prólogo ao terceiro volume de artigos escollidos de "Féminin Pluriel" escribiu:
Se as mulleres escribisen un chisco máis, tomasen o micrófono ou a cámara, non estarían tan infrarrepresentadas nos medios, que se centran case en exclusiva en informarnos da vida diaria, pero a vida sen mulleres é a vida real? Os homes falan das mulleres, si, pero a imaxe que presentan delas non é sempre moi positiva, e por riba de todo, non é sempre unha imaxe da súa realidade: o obxectivo é só lexitimar a orde establecida na sociedade e a posición da muller dentro dela. Este é un verdadeiro perigo e serio obstáculo para mudar as actitudes en relación ao papel e condición actual das mulleres, e un impedimento para o logro de concesións do goberno para o cambio.[8]
A súa novela Le Mal de Peau (1992) recibiu o premio nacional á mellor novela.[4] O libro conta a historia dunha muller de Burkina Faso violada por un soldado branco. A filla froito desa violación viaxa a París á procura do seu pai, e namora dun rapaz branco. A novela fala da experiencia colonial, os prexuízos e a mestizaxe.[7]
A novela Murekatete, de 2001, foi escrita dentro do proxecto "Rwanda,escribir como obriga para a memoria". Murekatete, "déixaa vivir", é o nome dunha muller que vive baixo o recordo do xenocidio de Ruanda. Intentando superar os seus complexos e retomar unha vida normal, ela e o seu marido visitan o memorial de Murambi, o que agrava o problema. O libro está escrito en primeira persoa.[7]
- Le mal de peau. Imprimerie Nationale du Burkina. 1992. Consultado o 2013-02-08.
- "Féminin Pluriel, un an de chroniques sur les femmes". Observateur Paalga. 1992–1995.
- "La Liberté matrimoniale et l'Infraction d'excision". Revue Burkinabé de Droit. 1997–1999.
- Ilboudo, Monique; Djedanoum, Nocky (2000). Nyamirambo: recueil de poésies. Le Figuier. ISBN 978-2-84258-067-4. Consultado o 2013-02-08.
- Murekatete. Lille: Editions du Figuier. 2000. p. 75.
- Le Mal de Peau. Le Serpent à Plumes. 2001.
- Droit de cité: être femme au Burkina Faso. les Éd. du remue-ménage. 2006. ISBN 978-2-89091-244-1. Consultado o 2013-02-08.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ 1,0 1,1 Scott 1997, p. 92.
- ↑ Curry 2004, p. 86.
- ↑ Curry 2004, p. 128.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Entretien avec Monique Ilboudo 2006.
- ↑ Diplomatie : Monique Ilboudo 2012.
- ↑ L’Ambassadrice Monique Ilboudo.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 Monique ILBOUDO - Africultures.
- ↑ Scott 1997, p. 93.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Curry, Ginette (2004). Awakening African Women: The Dynamics of Change. Cambridge Scholars Press. ISBN 978-1-904303-34-3. Consultado o 2013-02-08.
- "Diplomatie: Monique Ilboudo, Premier Ambassadeur du Burkina Faso en Lettonie". Le Stratege. 24 de outubro de 2012. Arquivado dende o orixinal o 13 de abril de 2013. Consultado o 2013-02-08.
- "Entretien avec Monique Ilboudo: "La pauvreté c’est d’abord des droits qui sont bafoués".". SHSregards. UNESCO. 30 de novembro de 2006. Consultado o 2013-02-08.
- "L’Ambassadrice Monique Ilboudo a rencontré les Burkinabè du Danemark". Le Faso. 2 de outubro de 2008. Consultado o 2013-02-08.
- "Monique ILBOUDO". Africultures. Consultado o 2013-02-08.
- Scott, Joyce Hope (1997). "Daughters of Yennanga: Le Mal de peau and Feminine Voice in the Literature of Burkina Faso". Women's Studies Quarterly. Feminist Press at CUNY. ISBN 978-1-55861-169-6. Consultado o 2013-02-08.
