Opus spicatum
O opus spicatum ou espiña de peixe é un tipo de construción utilizada nos tempos da Roma antiga e da Idade Media, aínda que en construcións rurais tamén se aplicou durante os séculos XVII e XVIII. Consta de ladrillos ou pedras talladas, colocadas cun patrón en forma de espiña de peixe.[1]
Usos
[editar | editar a fonte]O seu uso era xeralmente decorativo foi máis comunmente utilizado como pavimento,[2] aínda que tamén se atopa como técnica de construción de muros ou paredes.[3] A súa aplicación en planos horizontais, como pavimentos ou simplemente decorativo non presenta ningún problema, aínda que a aplicación en muros de carga, é un pouco débil, xa que nos ángulos oblicuos dos elementos tenden a abrirse horizontalmente baixo a comprensión.
A miúdo o termo utilízase como sinónimo de "espiña de peixe", moi similar, coa diferenza de que as pedras en espiga están colocadas facendo zigzag, imbricadas unhas con outras, mentres que as de espiña de peixe fan capas horizontais e rectilíneas.
Galería de imaxes
[editar | editar a fonte]-
Claustro da catedral de San Vicente, a Roda de Isábena (Ribagorza) -
-
Pavimento da Piazza do Campo, en Siena -
Pavimento de ladrillo do século I procedente da antiga Lucentum, cidade ibérico-romana (Museo Arqueolóxico de Alacant). -
Aparello en espiña de peixe
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Diccionari de Arte II, 2003, p. 132
- ↑ Lajo 1990, p. 150
- ↑ "Pavimento de opus spicatum". um.es (en castelán). Consultado o 6 de febreiro de 2023.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Opus spicatum  |
Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Diccionario de Arte II. Colección: Biblioteca de Consulta Larousse (en castelán). Barcelona: Spes Editorial SL (RBA). 2003. ISBN 84-8332-391-5.
- Fatás, G. y Borrás, G.M. (1993). Diccionario de Términos de Arte (en castelán). Madrid, Alianza Editorial. ISBN 84-7838-388-3.
- Lajo, Rosina (1990). Léxico de arte (en castelán). Madrid: Akal. ISBN 84-7600-493-1.
