Paleobotánica
A paleobotánica, tamén chamada ás veces fitopaleontoloxía, é a ciencia que ten por obxecto o estudo dos restos fósiles e das pegadas dos vexetais (en sentido amplo) para facerse cargo da morfoloxía, estrutura, ecoloxía, época nas que se desenvolveron, etc., das plantas doutros tempos xeolóxicos. Debido a que a súa práctica require métodos especiais, constitúe unha disciplina independente que, en esencia, vén a completar a sistemática vexetal coa achega de datos a miúdo de importancia extraordinaria no estudo as afinidades das plantas e as súas relacións filoxenéticas. Por iso hoxe en día non se considera distinta da sistemática botánica máis que polos seus métodos de traballo (que son fundamentalmente os da paleontoloxía).[1]
Tipos de fósiles vexetais
[editar | editar a fonte]Desde a perspectiva da tafonomía vexetal,[2][3] os restos atravesan as tres etapas da taxonomía clásica: necrobiose, bioestratinomía e fosildiaxénese e, dependendo de como se preservaran no sedimento unha vez atravesados todos os filtros tafonómicos, é posíbel diferenciar:
Impresións e compresións: este tipo de fosilización dáse cando os vexetais se imprimen no sedimento deixando a súa pegada e a cor do resto fósil é idéntica á da rocha portadora. Tamén se denominan improntas.
Moldes e contramoldes: sucede cando as partes das plantas con máis volume se enterran no sedimento. Se a materia orgánica se destrúe quedará un espazo deixado polo tronco. Se este oco se rechna con sedimento, fórmase eomolde, e o sedimento que o rodea constitúe o contramolde.
Permineralizacións ou mineralización: dáse cando os tecidos quedan impregnados de minerais como a sílice ou o carbonato de calcio. Normalmente imprégnanse as células despois da destrución do seu contido. Tamén poden encontrarse froitos e sementes mineralizados que son obxecto de estudo dentro da disciplina coñecida como paleocarpoloxía.
Carbonización: ao morrer a planta ou caer un resto da mesma nun ambiente pantanoso ou redutor, nun medio con pouco oxíxeno, os hidratos de carbono que constitúen a celulosa descompóñense lentamente, desprendendo metano e anhídrido carbónico. Esta forma de fosilización ten distintas etapas a través de períodos moi longos de tempo, formándose distintos materiais: turba, que é o carbón vexetal menos transformado, é unha substancia amourada de aspecto esponxoso, lignito, hulla e antracita, que é o carbón mineral máis transformado.
Ámbar e copal: son resinas fósiles que poden conter no seu interior diversos elementos da flora ou a fauna do momento previo á fosilización.
Pole e esporas fósiles: células sexuais estudadas poa paleopalinolocía.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Font Quer 1993, p. 479.
- ↑ Martín-Closas, C.; Gómez, B. (2003). "La tafonomía vegetal: una herramienta para la reconstrucción de la vegetación del pasado". Aportaciones recientes en el conocimiento de la historia de la vida. Consultado o 12-06-2929.
- ↑ Serrano-Brañas, C.; Reyes-Luna (2014). "Paleobotánica forense: Una aproximación a la tafonomía de plantas". Boletín de la Sociedad Geológica Mexicana vol.66 no.1. Consultado o 21-06-2020.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Font Quer, P. (1993): Diccionario de botánica. Barcelona: Editorial Labor. ISBN 84-335-0078-3.
|
Este artigo sobre botánica é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.
Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír. |
