Patrimonio Cultural Inmaterial da Humanidade

Patrimonio Cultural Inmaterial da Humanidade
Tipo	heritage register of intangible cultural heritage
Na rede
	https://ich.unesco.org/en/home, https://ich.unesco.org/fr/accueil e https://ich.unesco.org/es/inicio
	[ editar datos en Wikidata ]

O Patrimonio Cultural Inmaterial da Humanidade (PCIH) é unha declaración da UNESCO para protexer a cultura oral, intanxible ou non material; está destinada a protexer as prácticas, representacións, expresións, coñecementos e habilidades que as comunidades, os grupos e, nalgúns casos, os individuos, recoñecen como parte do seu patrimonio cultural. Este patrimonio inclúe valores históricos, culturais e tradicionais de gran importancia. A súa protección contribúe a preservar as fontes creativas e a identidade dos pobos. Para actualizar e completar a lista de Patrimonio Inmaterial da Humanidade, a UNESCO realiza reunións periódicas onde se aceptan novas propostas en función da súa importancia cultural e do risco de desaparición ao que están expostas. As expresións contidas nese patrimonio inclúen linguas, lendas, mitos, expresións relixiosas, tradicións diversas, danza, canto etc.

Historia

Logotipo do programa **Patrimonio Cultural Inmaterial da Humanidade** da UNESCO.

O ano 2023 celebrouse o vixésimo aniversario da Convención para a Salvagarda do Patrimonio Cultural Inmaterial, adoptada o 17 de outubro de 2003 pola 32ª sesión da Conferencia Xeral da UNESCO. Foi organizado baixo o lema "Nós Somos #PatrimonioVivo" (We Are #LivingHeritage), e tiña como obxectivo a concienciación sobre a diversidade e a riqueza do patrimonio cultural inmaterial e na promoción da cooperación internacional.^[1]

Patrimonio Cultural Inmaterial en Galiza

Ao ano seguinte da primeira Conferencia Xeral da a UNESCO sobre salvagarda da cultura inmaterial, foi presentada a candidatura das Tradicións Orais Galego-Portuguesas, promovida pola asociación Ponte... nas ondas! (PNO!).^[2] Foi a primeira candidatura multinacional presentada por centros educativos de dous países, que se formalizou en 2004. Desde 2005, esta asociación segue solicitando a inclusión deste patrimonio na Lista Indicativa do Patrimonio Inmaterial da Humanidade. A UNESCO puxo a PNO! en 2024 como "exemplo de candidatura internacional e de boas prácticas" para outras candidaturas.^[3]

Ademais, a fins de novembro de 2018, a UNESCO recoñeceu como Patrimonio Cultural Inmaterial a construción de pedra en seco ou pedra seca, unha técnica de construción tradicional de diversas culturas do mundo, incluíndo a galega, destacando a súa preservación de técnicas tradicionais sen o uso de argamasa, converténdose no primeiro elemento inmaterial galego en recibir esta distinción.^[4]^[5]

Exemplos de patrimonio intanxible

A capoeira do Brasil foi inscrita na lista de PCIH en 2014.
Cantantes Baul no Vasantotsav, Shantiniketan foi recoñecido en 2005.
A tradición dos voadores de Papantla, México, foi inscrito en 2009.
Festa da Virxe da Saúde, en Algemesí, Valencia, foi inscrita en 2011.
Mudiyettu, na India, foi recoñecido en 2010.
O tango de Arxentina foi inscrito en 2009.
A música reggae foi recoñecida PCIH en 2018.
A ópera de Beijing foi inscrita en 2010.
O fado foi recoñecido PCIM en 2011, así como outros cantos tradicionais (por exemplo o flamenco, en 2010).
A dieta mediterránea foi recoñecida en 2010.^[6] Portugal ampliou a representación desa tradición; ademais, promove activamente a dieta atlántica.^[7]