Sinfonía n.º 104 (Haydn)

A Sinfonía No. 104 en Re maior (Hoboken 1/104) é a sinfonía final de Joseph Haydn. É a derradeira das doce chamadas Sinfonías de Londres, e é coñecida (arbitrariamente, por mor da existencia das outras once) como a Sinfonía de Londres.

O traballo foi composto por Haydn mentres vivía en Londres no ano 1795, exposta no King’s Theatre o 4 de maio de 1795, nun concerto formado enteiramente por composicións propias de Haydn e dirixidas polo compositor.

Anotacións

O traballo é para dúas frautas, dous óboes, dous clarinetes en La, dous fagots, dúas trompas en Re e Sol, dúas trompetas en Re, timbal e cordas.

Movementos

Primeiro movemento

A sinfonía abre cunha lenta e grande introdución en Re menor. Esta é unha sonata. O segundo tema e simplemente o primeiro tema trasposto en La maior. A sonata está en Re menor, cas cordas tocando o primeiro tema. O tema vai dereito en La maior cos instrumentos de vento para formar o segundo tema; non hai modulación no troco de tema. O desenvolvemento remata coa orquestra completa. Na sonata o primeiro tema é escoitado de novo en Re Maior. Imita os patróns dos instrumentos de vento no segundo tema. A peza pecha cunha coda en Re Maior

Segundo movemento

Este movemento, en Sol Maior, abre co tema principal en cordas. Tras isto, un episodio escrito alumeando en La Menor e Re menor leva cara a unha repetición modificada do tema principal en ámbalas cordas e o fagot. Dende aquí, a segunda sección comeza, a cal modula a outras teclas, incluíndo Sol Menor e Si Maior, mais continua a facer a melodía do tema principal. Trala chegada do Sol Maior dominante, volta a música da primeira sección. O resto do movemento é unha modificación da primeira sección da música, mais con moitas mudas no ritmo e moita predominancia dos instrumentos de vento, especialmente da frauta.

Terceiro movemento

O terceiro movemento é un minueto e trío en Re Maior. Esta sección de minueto consiste nunha sección de apertura destacando o tónico, mentres a segunda sección visita a Si Menor e o dominante La Maior. O trío está en Si Maior, e emprega o óboe e fagot extensamente. Como no minueto, a sección do trío destacando o Sol Menor. O Trío remata cunha transición de volta á primeira tecla dominante, en preparación para a volta do minueto.

Cuarto movemento

O final, en tempo rápido e en sonata, abre en modo de música folk, empregando un tema reclamado por ser unha peza de folk clásico de Croacia. O desenvolvemento vai tipicamente na tecla dominante, máis atipicamente a recapitulación non ocorre inmediatamente. En lugar diso, o desenvolvemento é estendido cunha sección en Fa Menor sostido, despois do cal ten lugar a recapitulación en Re Maior.

Véxase tamén

Ligazóns externas

O Finale pode atoparse en http://www.pointclassics.com/dl/2650902.4.Finale-%20spirituoso.48k.mp3 pra escoitar
Piano reduction (pdf) Arquivado 28 de setembro de 2007 en Wayback Machine.