Sociedade de Anticuarios de Londres
| Sociedade de Anticuarios de Londres | |
|---|---|
 | |
 | |
| Tipo | sociedade científica e entidade filantrópica |
| Campo de traballo | antiquities |
| Data de fundación | 1707 |
| Fundador(es) | Peter de Neve |
| Nº de empregados | 29 (2019)  |
| Sede | Londres e Burlington House |
| País | Reino Unido |
| Na rede | |
| http://www.sal.org.uk | |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
A Sociedade de Anticuarios de Londres (en inglés: Society of Antiquaries of London –SAL–) é unha sociedade erudita establecida en Londres en 1707 que se ocupa, consonte a súa Carta Real de 1751, do "estímulo, o avance e o fomento do estudo e do coñecemento das antigüidades e da historia de Inglaterra e doutros países".[1]
A SAL ten a súa sede na Burlington House, en Piccadilly, na londiniense cidade de Westminster, e ten a condición de organización caritativa.[2][3]
Afiliación á sociedade
[editar | editar a fonte].jpg)
As persoas que son elixidas membros da Sociedade de Anticuarios adquiren o dereito de usar as siglas FSA (Fellow of the Society of Antiquaries) logo dos seus apelidos (por exemplo: Sir John Evans FSA).[4]
Os membros da Sociedade deben amosar "excelencia no coñecemento das antigüidades e da historia de Inglaterra e doutras nacións" e deben ter "desexo de promover a honra, os asuntos e os emolumentos da Sociedade". O procedemento de elección establecido é moi selectivo, en comparación con outras sociedades científicas. As candidaturas para un novo ingreso só poden provir dos membros activos da Sociedade e deben estar asinadas por polo menos cinco e ata un máximo de doce membros, para certificar que, consonte o seu coñecemento, a persoa candidata sería un membro digno. Logo lévase a cabo unha votación anónima e o resultado deberá ser de, polo menos, dous votos positivos por cada voto negativo, para que a elección se produza.[4][5]
Xa que logo, a pertenza á Sociedade considérase un recoñecemento aos logros salientables nos campos da arqueoloxía, as antigüidades, a historia e o patrimonio. Nos inicios da década de 2020 a Sociedade de Anticuarios de Londres está formada por arredor de 3.300 membros.[6]
O primeiro secretario da Sociedade foi William Stukeley e o seu primeiro presidente foi Peter le Neve, Rei de Armas de Norroy.[1][7][8]
Historia e antecedentes
[editar | editar a fonte]Como precursora da Sociedade de Anticuarios de Londres existiu entre ca. 1586 e 1614 a chamada Sociedade de Anticuarios ou Colexio de Anticuarios, que finalmente fora prohibida polo rei Xacobe I.[9]
A primeira reunión, aínda informal, da moderna Sociedade de Anticuarios tivo lugar na Bear Tavern, no barrio londiniense de The Strand, o 5 de decembro de 1707.[10] Este grupo orixinal, conformado por John Talman, John Bagford e Humfrey Wanley, solicitoulle á raíña Ana a concesión dos dereitos para o estudo das antigüidades británicas. Segundo a súa inicial, proxectábase a publicación dunha serie composta por 35 libros. Inicialmente, Robert Harley, primeiro conde de Oxford, ía ser quen presentase a proposta formal de constitución da Sociedade, aínda que a súa destitución do Goberno desactivou esta iniciativa.[7] Finalmente, a formalización do procedemento tivo lugar en 1717, e os primeiros informes da entidade están datados o 1 de xaneiro de 1718, na Mitre Tavern, en Fleet Street.[11]
Nas primeiras reunións examináronse obxectos, pronunciáronse conferencias e discutíronse teorías acerca de sitios históricos. Tamén se elaboraron informes sobre a deterioración dalgúns edificios sobranceiros. Outros dos temas dos que se ocupou a nova sociedade foron a heráldica, a xenealoxía e os documentos históricos.[7] En 1751, o seu vicepresidente, Joseph Ayloffe, que levaba xa moito tempo en funcións, solicitou con éxito unha carta de constitución, o que lle posibilitou á entidade dispor de propiedades ao seu nome.[7]
A Sociedade de Anticuarios de Londres comezou a reunir grandes coleccións de manuscritos, pinturas e aparellos, moitas veces como receptora de depósitos, obsequios e legados de coleccionistas, en tanto que non existise unha institución axeitada para tal fin. A adquisición en 1828 dun nutrido grupo de pinturas precedeu en tres décadas o establecemento da Galería Nacional de Retratos. Un legado por parte de Thomas Kerrich, no que se inclúen retratos de Eduardo IV, María Tudor e Ricardo III, revela, nunha análise posterior, un certo nesgo contrario aos Tudor.[7]
Despois do Blitz de Londres, a Sociedade organizou moitas das escavacións de ruínas romanas e medievais que quedaron expostas polo bombardeo da City londiniense, con inspeccións anuais entre 1946 e 1962. Entre outros achados, descubriuse a cidadela de Londinium, na esquina noroeste da Muralla de Londres. Os achados foron resumidos en 1968 por W. F. Grimes.[12]
En 2007, a Sociedade de Anticuarios de Londres celebrou o seu tricentenario (asumindo como parte da súa historia as primeiras reunións informais de 1707) cunha exposición na Real Academia titulada "Facendo historia: anticuarios en Gran Bretaña 1707-2007". Co gallo do tricentenario fixéronse tamén dúas publicacións substanciais: dunha banda unha colleita de dezasete ensaios académicos sobre temas satélites da historia da propia sociedade e sobre a evolución das interpretacións acerca dos obxectos materiais ao longo deses 300 anos,[13] e doutra banda un catálogo amplamente ilustrado da exposición, que incluíu quince ensaios temáticos a cargo de investigadores expertos.[14]
A Sociedade afrontou unha controversia en 2019, cando o seu consello non foi quen de lograr que se aprobase unha resolución para expulsar o seu membro Hubert Chesshyre, logo de que este fose condenado en 2015 dun delito de pederastia. O consello emitiu entón unha nota pola que lamentaba a falta de acordo entre os membros presentes na votación e amosaba a necesidade dunha modernización dos estatutos da Sociedade para evitar situacións semellantes.[15] En 2020, logo das declaracións doutro dos seus membros, David Starkey, sobre a escravitude e o xenocidio, a Sociedade anunciou un cambio nos seus procedementos para evitar comportamentos contrarios aos valores da entidade[16] (posteriormente, Starkey renunciou á pertenza á Sociedade).[17]
Biblioteca
[editar | editar a fonte],_Society_of_Antiquaries_of_London,_UK_-_20150617.jpg)
A biblioteca da Sociedade de Anticuarios é a colección bibliográfica de investigación arqueolóxica máis completa do Reino Unido. Foise adquirindo material bibliográfico xa desde os principios do século XVIII e o número de exemplares a principios da década de 2020 supera os 100.000 libros e arredor de 800 títulos de publicacións periódicas. O seu catálogo abrangue tamén debuxos e manuscritos, entre os que destaca o inventario de todas as posesións de Henrique VIII no momento do seu pasamento.[18][19]
Trátase da biblioteca arqueolóxica máis antiga do país e alberga unha colección excepcional de historias dos condados británicos, outra de libros dos séculos XVIII e XIX sobre as antigüidades de Gran Bretaña e doutros países e outra excepcionalmente ampla de cabeceiras periódicas de diversos países desde os primeiros anos do século XIX.[19]
Publicacións
[editar | editar a fonte].jpg)
Vetusta Monumenta
[editar | editar a fonte]En 1718, a Sociedade comezou a publicación dunha serie de artigos ilustrados sobre edificios, sitios e obxectos antigos, principalmente de Gran Bretaña, xeralmente escritos por membros da entidade, baixo o título de Vetusta Monumenta. A serie continuou aparecendo con irregularidade ata 1906. Estes artigos publicábanse en formato folio e caracterizábanse pola cantidade e a calidade dos gravados que neles se reproducían.
Desde os seus inicios, a Sociedade de Anticuarios contratou os servizos de gravadores (os primeiros foron George Vertue e James Basire) para elaborar as placas de cobre utilizadas nas impresións nas edicións en folio. Estes gravados eran adoito de gran tamaño e estaban destinados a satisfacer a demanda popular de temas arqueolóxicos. Eran ilustracións case científicas e con frecuencia amosaban diversos puntos de vista dun obxecto ou dun edificio, así como detalles arquitectónicos.[11] O membro da Sociedade Richard Gough (director de 1771 a 1791) fixo un esforzo por mellorar a calidade das publicacións científicas, motivado pola deterioración constante dos exemplos de arquitectura gótica.[20]
Houbo unha serie paralela de publicacións de gran tamaño, que comezou con posterioridade a Vetusta Monumenta, utilizada para acomodar o formato dalgunhas obras históricas, que a Sociedade lle encargara reproducir en acuarela a Edward Edwards e a Samuel Hieronymus Grimm en 1771. A primeira destas tiraxes reproducía un óleo do século XVI e, como requiría un papel máis grande do dispoñible, o fabricante James Whatman recibiu instrucións para crear unha folla de 79 x 135 milímetros. O nome que recibiu este novo formato de papel foi "Anticuario" (Antiquarian). Para o gravado das placas (hoxe consérvanse tres das sete realizadas) precisáronse dous anos e a impresión estándar desta serie foi de 400 copias.[11]
Archaeologia
[editar | editar a fonte]
A primeira revista da Sociedade de Anticuarios de Londres foi Archaeologia (título completo: Archaeologia; or, Miscellaneous Tracts relating to Antiquity), cuxo primeiro número viu a luz, en formato cuarto, en 1770. A revista conformábase fundamentalmente con artigos que foran entregados nas reunións da Sociedade, algúns dos cales permanecían inéditos desde as décadas anteriores. Archaeologia continuou aparecendo cunha regularidade non total, xa que o seu terreo foi ocupado por outras publicacións periódicas da Sociedade. Na década de 1980 apenas se publicaron dous volumes (o 107 e o 108) e na década de 1990 outros dous (o 109 e o 110, de 1991 e 1992 respectivamente). A edición de ensaios que a Sociedade fixo co gallo do seu tricentenario en 2007 concibiuse como o volume 111 de Archaeologia.[13] Desde ese momento non apareceron más números da revista, aínda que a serie non foi pechada formalmente.
Proceedings e Antiquaries Journal
[editar | editar a fonte]En 1843, a Sociedade de Anticuarios de Londres tomou a decisión de publicar algunhas das súas actas nunha segunda publicación periódica de formato máis pequeno, inicialmente sen ilustracións, que podería aparecer con maior frecuencia que Archaeologia. O título desta nova publicación foi Proceedings of the Society of Antiquaries of London. A súa primeira parte apareceu en 1844, con escritos enviados o ano anterior, e esta primeira serie continuou ata 1859, cando xa viran a luz catro volumes. Logo iniciouse unha segunda serie, na que apareceron 32 volumes ata 1920.[21]
En 1921, Proceedings foi substituída por unha nova revista anual, titulada Antiquaries Journal. No ano 2020 publicouse o seu volume número 100.[22]
Salon
[editar | editar a fonte]Desde finais de 2001, a Sociedade publicou tamén un boletín quincenal en liña chamado Salon (Society of Antiquaries Online Newsletter).[23]
Presidentes da Sociedade
[editar | editar a fonte]Presidentes
[editar | editar a fonte]
Esta é unha listaxe das persoas que serviron como presidentes da Sociedade de Anticuarios de Londres:[24][25][26]
- 1717-1724: Peter Le Neve.
- 1724-1750: Algernon Seymour.
- 1750-1750: Charles Lennox.
- 1750-1754: Martin Folkes.
- 1754-1765: Hugh Willoughby.
- 1765-1768: Charles Lyttelton.
- 1768-1784: Jeremiah Milles.
- 1784-1785: Edward King.
- 1785-1811: George Townshend.
- 1811-1812: Henry Englefield.
- 1812-1846: George Hamilton-Gordon.
- 1846-1875: Philip Stanhope.
- 1876-1878: Frederic Ouvry.
- 1878-1885: Henry Herbert.
- 1885-1892: John Evans.
- 1892-1897: Augustus Wollaston Franks.
- 1897-1904: Harold Dillon.
- 1904-1908: John Lubbock.
- 1908-1914: Charles Hercules Read.
- 1914-1919: Arthur Evans.
- 1919-1924: Charles Hercules Read.
- 1924-1929: David Lindsay.
- 1929-1934: Charles Reed Peers.
- 1934-1939: Frederic Kenyon.
- 1939-1944: Alfred Clapham.
- 1944-1949: Cyril Fox.
- 1949-1954: James Mann.
- 1954-1959: Mortimer Wheeler.
- 1959-1964: Joan Evans.
- 1964-1965: Ian Richmond.
- 1965-1970: Francis Wormald.
- 1970-1975: J. N. L. Myres.
- 1975-1978: Arnold Taylor.
- 1978-1981: Richard Dufty.
- 1981-1984: Christopher Brooke.
- 1984-1987: John Davies Evans.
- 1987-1991: Michael Robbins.
- 1991-1995: Barry Cunliffe.
- 1995-2001: Simon Jervis.
- 2001-2004: Rosemary Cramp.
- 2004-2007: Eric Fernie.
- 2007-2010: Geoffrey Wainwright.
- 2010-2014: Maurice Howard.
- 2014-2018: Gill Andrews.
- Desde 2018: Paul Drury.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ 1,0 1,1 "Enlightenment Origins". Society of Antiquaries of London.
- ↑ "Burlington House". Society of Antiquaries of London.
- ↑ "Society of Antiquaries of London". Charity Commission for England and Wales.
- ↑ 4,0 4,1 "Election to Fellowship Arquivado 28 de xuño de 2021 en Wayback Machine.". Society of Antiquaries of London.
- ↑ "How to nominate a new Fellow Arquivado 20 de xuño de 2021 en Wayback Machine.". Society of Antiquaries of London.
- ↑ "About the Fellowship Arquivado 18 de xuño de 2021 en Wayback Machine.". Society of Antiquaries of London.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 Harris, G. "Founding the Society of Antiquaries". En Making History: Antiquaries in Britain, 1707-2007. An Introduction. Páxinas 8-9. Royal Academy of Arts.
- ↑ "William Stukeley (1687-1765)". Oxford Reference.
- ↑ "Society of Antiquaries (act. 1586-1607)". Oxford Dictionary of National Biography.
- ↑ Sweet, R. (2004). Antiquaries: The Discovery of the Past in Eighteenth-Century Britain. Cambridge University Press., Londres. Páxina 84. ISBN 1-85285-309-3
- ↑ 11,0 11,1 11,2 Nurse, B. "The Embarkation of Henry VIII at Dover 1520". Alecto historical editions. Reino Unido.
- ↑ Grimes, W. F. (1968). "The Roman Fort of Cripplegate". En The Excavation of Roman and Mediaeval London. Routledge. ISBN 978-1-317-60471-6
- ↑ 13,0 13,1 Pearce, S. (2007).
- ↑ Gaimster, D. et al. (2007). Making History: Antiquaries in Britain, 1707-2007. Royal Academy of Arts, Londres. ISBN 978-1-905711-03-1
- ↑ Doward, J. (2019). "Society of Antiquaries in turmoil after vote to back sex abuser". En The Observer. 23 de novembro. ISSN 0029-7712
- ↑ "Statement regarding Dr David Starkey's Fellowship". Society of Antiquaries of London. 4 de xullo de 2020.
- ↑ "Resignation of Dr David Starkey". Society of Antiquaries of London. 6 de xullo de 2020.
- ↑ Willetts, P. J. (2000).
- ↑ 19,0 19,1 "Library Arquivado 08 de maio de 2021 en Wayback Machine.". Society of Antiquaries of London.
- ↑ Frew, J. (1980). "An Aspect of the Early Gothic Revival: The Transformation of Medievalist Research, 1770-1800". En Journal of the Warburg and Courtauld Institutes. 43. Páxinas 174-185
- ↑ "Proceedings of the Society of Antiquaries of London". Hathitrust.org
- ↑ "The Antiquaries Journal". Cambridge University Press.
- ↑ "Salon Arquivado 18 de xuño de 2021 en Wayback Machine.". Society of Antiquaries of London.
- ↑ Kendrick, T. D.; Mann, J.G. (1945).
- ↑ Evans, J. (1956). passim.
- ↑ Pearce, S. (2007). Páxinas 384-392.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Sociedade de Anticuarios de Londres  |
Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Evans, J. (1956). A History of the Society of Antiquaries. Society of Antiquaries, Londres.
- Kendrick, T. D.; Mann, J.G. (1945). The Presidents of the Society of Antiquaries of London: with biographical notes. Society of Antiquaries Occasional Papers. 2. Society of Antiquaries, Londres.
- Pearce, S. (2007). Visions of Antiquity: the Society of Antiquaries of London 1707-2007. Society of Antiquaries, Londres. ISBN 978-0-85431-287-0
- Thompson, F. H. (1981). "The Society of Antiquaries of London: Its History and Activities". En Proceedings of the Massachusetts Historical Society. 3º. 93. Páxinas 1-16.
- Willetts, P. J. (2000). Catalogue of Manuscripts in the Society of Antiquaries of London. Society of Antiquaries, Woodbridge. ISBN 0859915794
