Stepan Chmil

Stepan Chmil

Biografía
Nacemento	20 de outubro de 1914 Sudova Vyshnia, Ucraína
Morte	22 de xaneiro de 1978 (63 anos) Roma, Italia
Lugar de sepultura	Santa Sofia a Via Boccea
Grupo étnico	Pobo ucraíno
Relixión	Igrexa católica e Igrexa católica bizantina ucraína
Educación	Universidade Pontificia Salesiana
Actividade
Ocupación	bispo católico (1977–), sacerdote católico (1945–)
Orde relixiosa	Sociedade de San Francisco de Sales
Consagración	Yosyf Slipyi

Stepan Chmil (en ucraíno: Степан Чміль), nado o 20 de outubro de 1914 en Sudova Vyshnia (Reino de Galicia e Lodomeria) e finado o 22 de xaneiro de 1978 en Roma (Italia), foi un salesiano grecocatólico ucraíno, recoñecido polo seu traballo misioneiro na Arxentina e en Italia.

Traxectoria

Primeiros anos

Stepan Chmil naceu en Sudova Vyshnia, unha pequena vila en Ucraína occidental. Os seus pais, Stepan (Степан) e Yuliia Shydlovski (Юлія Шидловські), eran patriotas ucraínos e cristiáns, que inculcaron ao seu fillo o amor por Ucraína e pola Igrexa greco-católica. Logo dos seus primeiros anos estudando na súa vila natal, en 1925 foi enviado ao ximnasio masculino ucraíno de Przemyśl, onde era catequista Petro Holynskyi.

En 1930 a Congregación para as Igrexas Orientais, o cardeal Cicognani, dirixiuse ao papa Pío XI pedíndolle permiso para que os candidatos orientais dos salesianos poderan reter o seu rito e tradicións da Igrexa, o que foi concedido. Ao mesmo tempo, o metropolitano Andrei Sheptytskyi encargou ao bispo de Przemyśl, Sambor e Sanok Yosafat Kotsylovskyi que informara aos estudantes do ximnasio das súas intencións de enviar a Italia a aqueles alumnos dispostos a ser salesianos. Cando o Superior dos salesianos se adheriu ao plan proxectado de aceptar candidatos desde Ucraína, permitíndolles reter o seu rito e tradicións eclesiásticas, Stepan Chmil e outros nove expresaron a súa intención en se converter en salesianos. En 1932 se trasladaron á vila de Ivrea, no norte de Italia, onde os salesianos tiñan a súa escola de formación de candidatos.

Lodo de se graduar da escola de candidatos salesianos, Chmil foi admitido no novizado de Vila Moglia (Chieri) en 1935; alí emitiu os votos temporais en 1936.

Educación

Estudou filosofía entre 1936 e 1939 no Colexio Salesiano de Estudos Filosóficos en Foglizzo (Turín), e entón interrompeu os seus estudos para facer unha estancia educativa entre os novizos de Vila Moglia, após o cal foi admitido na Casa de Estudos Salesiana de Bolengo para estudar Teoloxía (entre 1941 e 1945), durante a II Guerra Mundial. En 1945 foi ordenado sacerdote polo visitador apostólico para a diáspora ucraína en Europa occidental, Ivan Buchko, e posteriormente estudou Pedagoxía no Ateneo Pontificio Salesiano de Turín. Previamente foi tamén guía nas catacumbas de San Calixto de Roma, baixo administración salesiana, onde coincidiu con refuxiados ucraínos incapaces de regresar á súa patria, quen axudou para atopar novo abode. Foi tamén profesor na escola salesiana de Valdocco (Turín) e axudante na casa nai dos salesianos de Valdocco, na que descansaban os misioneiros salesianos cando volvían a Europa a un período de descanso.

Traballo misioneiro

En 1948, coa aprobación dos seus superiores, Chmil foi enviado pola Congregación para as Igrexas Orientais para un período de 12 anos de traballo apostólico e misioneiro coa diáspora ucraína na Arxentina. Alí coincidiu en Buenos Aires cun novo Jorge Mario Bergoglio, a quen ensinou a axudarlle a servir a Divina Liturxia. As autoridades políticas locais non estaban dispostas a aceptar un rito relixioso diferente ao latino na Arxentina. Nese contexto, a saúde de Chmil comezou a deteriorarse, comezando a ter problemas no fígado.

Formador en Roma

En 1961 Chmil foi nomeado como novo director do seminario menor pontificio ucraíno de Roma, que entón tiña 110 seminaristas de todas as partes do mundo occidental e aproximadamente 10 profesores. Foi baixo a súa dirección que o seminario recibiu o título de "pontificio", principalmente debido á intervención do arcebispo Yosyf Slipyi. A súa posición como director do seminario acabou en 1967, após o cal asumiu unha función máis espiritual como párroco dos estudantes, o que compaxinou con ser tamén profesor, educador e confesor dos seminaristas. Simultaneamente exerceu como profesor universitario e director espiritual e confesor das comunidades relixiosas ucraínas en Roma. Foi profesor de literatura e lingua italiana na Universidade Católica Ucraína en Roma, e como tal supervisou e editou o segundo volume do dicionario ucraíno-italiano.

Foi tamén membro da comisión para as anulacións matrimoniais para os ucraínos en Italia. En 1976 foi nomeado novamente director do seminario.

Últimos anos e pasamento

O 8 de decembro de 1977 foi distinguido co título de arquimandrita na basílica de Santa Sofía de Roma, recibindo a mitra, a cruz pectoral e o báculo.

Pouco despois a súa saúde deteriorouse dramaticamente, e tivo que ser hospitalizado. Logo das probas médicas indicouse que precisaba operarse por un cálculo biliar. Parecía que se estaba a recuperar, mais na mañá do 22 de xaneiro de 1978 e despois de celebrar a Divina Liturxia, finou.

Logo do servizo funeral foi enterrado na cripta da basílica de Santa Sofía en Roma.

Ao día seguinte foi revelado que fora consagrado bispo. A ordenación episcopal, en segredo, fora realizada por Yosyf Slipyi no mosteiro estudita preto de Roma o 2 de abril de 1977.