Saltar ao contido

Tino di Camaino

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Modelo:BiografíaTino di Camaino

Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacementoc. 1280 Editar o valor en Wikidata
Siena, Italia Editar o valor en Wikidata
Morte1337 (Gregoriano) Editar o valor en Wikidata (56/57 anos)
Nápoles, Italia Editar o valor en Wikidata
Actividade
Lugar de traballo Nápoles (1323–1337)
Florencia (1321–1323)
Siena (1315–1320)
Pisa (1306–1315) Editar o valor en Wikidata
Ocupaciónescultor, arquitecto Editar o valor en Wikidata
ProfesoresGiovanni Pisano e Camaino di Crescentino (pt) Traducir Editar o valor en Wikidata
Obra
Obras destacables
Familia
PaiCamaino di Crescentino Editar o valor en Wikidata

BNE: XX1181535
Personificación da Virtude, da fachada de Santa Maria del Fiore, Museo dell'Opera del Duomo (Florencia), ca. 1320

Tino di Camaino, nado en Siena contra o 1280 e finado en Nápoles contra o 1337, foi un escultor italiano do período gótico.

Biografía

[editar | editar a fonte]

Primeiros anos

[editar | editar a fonte]

Fillo de Camaino di Crescentino, arquitecto sienés, foi discípulo de Giovanni Pisano, a quen axudou na realización dos relevos da fachada do Duomo de Siena. Seguiu o seu mestre cando se trasladou a Pisa, onde foi nomeado mestre de obras da Catedral (1311). Executou nese período o Monumento fúnebre de Henrique VII (1315). Alí mesmo en Siena, onde estivo entre 1315 e 1320, realizou tamén, en 1317, outro monumento funerario, o do cardeal Petroni. O seu Monumento fúnebre do bispo Orso foi executado para o Duomo de Florencia despois de 1321.

Madonna coa raíña Sancha e anxos, T. di Camaino, ca. 1355, National Gallery, Washington

En Florencia

[editar | editar a fonte]

Outras obras famosas do seu período fiorentino son a Madonna do Museo Nacional do Bargello e máis a Caridade do Museo Bardini, ademais da Tumba de Gastone della Torre, conservada no Museo da basílica da Santa Croce.

En Nápoles

[editar | editar a fonte]

Desde 1323 traballou en Nápoles, ao servizo de Roberto d'Angiò, onde realizou numerosos monumentos funerarios: en 1323 o de Catarina de Austria na San Lorenzo Maggiore; arredor de 1325 o da raíña María de Hungría na Santa Maria Donnaregina. Para Santa Clara, xa nos últimos anos da súa vida, realizou os sepulcros de Carlo de Calabria e de María de Valois.

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]