Voces Ceibes
| Voces Ceibes | |
|---|---|
| Orixe | Santiago de Compostela,  Galicia, |
| Período | 1968 - 1974 |
| Xénero(s) | Canción protesta |
| Membros | Benedicto Xavier del Valle Guillermo Rojo Xerardo Moscoso Vicente Araguas Margariña Valderrama Alfredo Conde Miro Casabella Xaime Barreiro Gil Tino Álvarez Suso Vaamonde Bibiano |
Voces Ceibes foi un colectivo musical galego que tivo a súa existencia entre 1968 e 1974, nos anos finais da ditadura franquista.
Historia
[editar | editar a fonte]Formación
[editar | editar a fonte]Nos comezos de Voces Ceibes tivo o seu papel o concerto que o 9 de maio de 1967 ofreceu Raimon no estadio universitario de Santiago. Naquela altura existía un movemento de canción protesta en boa parte do mundo occidental, e en particular na Península Ibérica[1].
Pero a primeira aparición pública do colectivo galego tivo lugar case un ano despois, nun recital de música galega organizado no paraninfo da facultade de Medicina da Universidade de Santiago de Compostela o 26 de abril de 1968. Ao recital acudiron 2.000 persoas e os folletos de promoción foran redactados por Xesús Alonso Montero. Neste primeiro concerto participaron Benedicto coas cancións "Eu son a voz do pobo", "Un home", "Loitemos" e "Carta a Fuco Buxán"; Xavier con "Monólogo do vello traballador", "María Soliña", "Romance incompleto" e "Longa noite de pedra"; Guillermo Rojo con "Quen tivera vinte anos", "Tirade ao chan os fusiles", "A vós irmáns", "Señor, eu fun poeta"; Xerardo Moscoso con "Deuda cumprida" e "Réquiem Nº II" e Vicente Araguas con "Comunión", "A cea" e "Eles non sabían cantar". Como se pode comprobar, os poemas de Celso Emilio Ferreiro formaban a parte fundamental do repertorio, a canda composicións propias.
En maio dese ano realizouse unha xuntanza no hotel Compostela de Santiago para organizar un colectivo de canción galega ó xeito dos cataláns Els setze jutges ou os vascos Ez dok amairu. A ela acudiron Vicente Araguas, Benedicto, Xavier, Xerardo Moscoso, así como Margariña Valderrama e Alfredo Conde. O colectivo, que tiña como características sobranceiras cantaren unicamente en galego e a canción social e belixerante, déuselle o nome de Voces Ceibes a proposta de Margariña Valderrama e Alfredo Conde.
Consolidación
[editar | editar a fonte]En xuño de 1968, e por mediación de Salvador García Bodaño, chegouse a un acordo con Edigsa de Barcelona para publicar o primeiro disco de cada un dos catro compoñentes. En outono de 1968 realizouse a gravación en Barcelona: chegáronse a poñer no mercado dez singles.
A finais dese outubro realizaron trece actuacións en varias localidades galegas (Vigo, Ourense, A Coruña, Ferrol, Pontevedra...) e o 1 de decembro tivo lugar a actuación máis importante, no teatro Capitol de Santiago. Nela tocaron Benedicto, Xavier, Guillermo Rojo, Xerardo Moscoso, Vicente Araguas e xa daquela tamén, Miro Casabella. A ela asistiu o que sería co tempo primeiro presidente elixido por sufraxio universal da Xunta de Galicia, Xerardo Fernández Albor[2]. Chegaron a cantar en Estudio abierto, un programa moi popular de Televisión Española, presentado por José María Íñigo[2].
O 25 de xaneiro de 1969 o goberno declarou o estado de excepción que supuxo a paralización dos recitais. En 1969 actuaron en París. En 1970 Xavier deixa Voces Ceibes e entra Xaime Barreiro Gil. Benedicto marchara a facer o servizo militar, e Guillermo Rojo acaba deixando tamén o colectivo. No decembro de 1970 entra durante breve tempo Tino Álvarez. Na primavera de 1971 deixouno Miro Casabella e entraron Suso Vaamonde e Bibiano. A presenza da policía nos concertos comezou a facerse habitual e así, por exemplo, no concerto de maio de 1971 no monte da Rocha, en Baiona, tocan Suso Vaamonde, Benedicto, Xerardo Moscoso e Vicente Araguas, entre un gran despregamento policial[2].
En 1972 participaron na gravación do disco colectivo Cerca de mañana con Lluís Llach, Elisa Serna, Julia León, Pablo Guerrero, Xavier Ribalta, Imanol Larzábal, Adolfo Celdrán e Juanele, que saíu ó mercado en 1973 fóra de España.
As pelexas internas que xa levaban tempo furando no colectivo fixeron que o grupo desaparecese en decembro de 1974.
Compoñentes
[editar | editar a fonte]Iniciais
[editar | editar a fonte]Posteriores
[editar | editar a fonte]Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Carta de Manuel María a Xosé Neira Vilas (1969), cit. in Voces Ceibes, corenta anos despois Arquivado 28 de decembro de 2009 en Wayback Machine., blog do Diario Cultural, Radio Galega, 4/12/2008
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Xosé Manuel Estévez, in Voces Ceibes, corenta anos despois Arquivado 28 de decembro de 2009 en Wayback Machine., blog do Diario Cultural, Radio Galega, 4/12/2008
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Araguas, Vicente (1991). Voces Ceibes. Vigo: Xerais. ISBN 84-7507-585-1.
- Fernández Conde, Sheila (2018). Agora entramos nós. Voces ceibes e a canción protesta galega. Santiago de Compostela: Consorcio de Santiago - Xunta de Galicia - Universidade. ISBN 978-8416954674.