Álvaro Pais

Álvaro Pais
	;
Biografía
Nacemento	1275 ; O Salnés, España
Morte	5 de xullo de 1353 (77/78 anos); Sevilla, España
Bispo
Datos persoais
Relixión	Igrexa católica
Actividade
Ocupación	teólogo, sacerdote
Orde relixiosa	Ordes franciscanas
Descrito pola fonte	Enciclopedia Católica

Frei Álvaro Pais (tamén coñecido en latín Alvarus Pelagius, e en castelán Álvaro Pelayo ou Álvaro Pelagio), nado no Salnés, c. 1275, e finado en Sevilla o 25 de xaneiro de 1352, foi un teólogo franciscano galego e bispo de Silves (1334-1352).

Traxectoria

Naceu arredor de 1275.^[1] Crese que Álvaro fose fillo ilexítimo do trobador galego Paio Gómez Chariño^[2]. Estudou primeiramente na corte de Sancho IV de Castela, partindo despois para Italia, co obxectivo de estudar dereito en Boloña e Perugia. En Boloña, tendo por mestre a Guido de Baisio, obtivo o grao de doutor nos dous dereitos (o civil e o canónico).^[1]

En 1304, contactando cos Frades Menores reunidos en capítulo en Assis, e en particular co seu Mestre-Xeral, Gonçalo de Balboa, ingresou naquela orde mendicante, renunciando aos seus bens e doándoos ós pobres.^[1] Estivo envolto nas disputas internas da orde, achegándose ós espirituais, que defendían unha interpretación máis rigorosa das palabras de San Francisco no que tocaba á pobreza.^[1] Porén, por obediencia ó Papa (Xoán XXII), acabou por se afastar desa corrente.

Permaneceu en Italia, primeiro en Perugia, despois en Assis, e mudándose finalmente a Roma, estabelecéndose na Igrexa de Santa María de Aracoeli. Gran defensor do primado do Papa sobre o poder dos príncipes, tornouse legado do Papa Xoán XXII no conflito que o opuña xunto do Emperador, Lois IV de Baviera. Cando o Emperador fixo coroar o seu representante, Pietro Rainalducci, como Antipapa (baixo o nome de Nicolao V), Álvaro fuxiu para Anagni (1328), setenta quilómetros ó suroeste de Roma.

Dende alí partiu para Aviñón (1330), onde se atopaba o Papa coa súa corte, exercendo o cargo de penitenciario apostólico.^[1] En 1332, o Papa liberouno da súa condición de bastardo, o que lle permitía o acceso a cargos eclesiásticos, sendo nomeado bispo titular da diocese de Corona, en Grecia. Porén, non chegou a tomar posesión.

O 9 de xuño de 1333, o Papa nomeouno bispo de Silves,^[1] regresando por fin á Península Ibérica. Estivo envolto no conflito co rei portugués Afonso IV, por non o apoiar na guerra que este declarara ó monarca castelán Afonso XI, así como por non concordar cos impostos extraordinarios lanzados sobre os bens eclesiásticos para poder manter o conflito. Chegou a ser atacado por sicarios do rei, fuxindo para Sevilla, cidade dende onde continuou a rexer a súa diocese até á súa morte.^[1]

Notas

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 ^1,4 ^1,5 ^1,6 Burns, James Henderson, ed. (1988). The Cambridge History of Medieval Political Thought C.350-c.1450. Cambridge University Press. p. 658. ISBN 9780521423885.
↑ Filgueira Valverde, J. (1990). Fr. Álvaro Pelagio. Museo de Pontevedra.

Véxase tamén

Bibliografía

Gómez Ledo, A. (maio de 1932). "Alvar Sampaio, bispo, e penitenciario do papa Xohán XXII". Logos (17): 77-78.

[Burns-1] 1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 ^1,4 ^1,5 ^1,6 Burns, James Henderson, ed. (1988). The Cambridge History of Medieval Political Thought C.350-c.1450. Cambridge University Press. p. 658. ISBN 9780521423885.

[2] Filgueira Valverde, J. (1990). Fr. Álvaro Pelagio. Museo de Pontevedra.

[1]

[2]