Adolfo Prego de Oliver Domínguez
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 1913  Ourense, España |
| Morte | 15 de outubro de 2000 (86/87 anos) Madrid, España |
| Actividade | |
| Ocupación | dramaturgo, crítico de teatro |
| Familia | |
| Fillos | Victoria Prego, Adolfo Prego de Oliver y Tolivar |
| Irmáns | Manuel Prego de Oliver |
| Premios | |
| Descrito pola fonte | Enciclopedia Galega Universal |
  | |
Adolfo Prego de Oliver Domínguez, nado en Ourense o 1 de xaneiro de 1913 e finado en Madrid o 15 de outubro de 2000, foi un xornalista, escritor e crítico teatral galego.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Estudou Maxisterio na Escola Normal de Ourense. Empezou a traballar en 1933 no xornal La Región e despois pasou a El Pensamiento Navarro e La Voz de España de Donostia. Logo da guerra civil española asentouse en Madrid e comezou a traballar na Axencia EFE cubrindo a segunda guerra mundial.
Traballou como crítico teatral en El Alcázar e Informaciones. Tamén na revista Mundo, de contidos internacionais. En 1957 comezou no semanario Blanco y Negro, do que foi redactor xefe entre 1963 e 1967. Nese ano pasou a dirixir a revista Miss, e en 1973 regresou como subdirector a Blanco y Negro, que dirixiu entre 1976 e setembro de 1978. Nese ano pasou ao ABC, onde redactaba a columna "Cada día”, crítica teatral e crónica parlamentaria. En 1964 escribiu a comedia teatral Los Justicieros, que acadou o Premio Lope de Vega 1964 do Ayuntamiento de Madrid. Estreouse en xaneiro de 1965 no Teatro Español de Madrid co título Epitafio para un soñador. Escenificou a novela Pobres gentes de Fiódor Dostoievski e promoveu en España a vangarda teatral do momento, representada por Iniesco e Camus.
Vida persoal
[editar | editar a fonte]Foi irmán do mestre e pintor Manuel Prego de Oliver, e pai da xornalista Victoria Prego e do xurista Adolfo Prego de Oliver y Tolivar.
Obra
[editar | editar a fonte]- Señor profesor (Madrid: Vértice, 1939)
- Héroes españoles en Rusia (Madrid: Publicaciones Españolas, 1954)
- La ruta del perdón (sinopsis cinematográfica) (Madrid: Copión, 1961)
- Epitafio para un soñador: drama en tres actos (Madrid: Alfil, 1965)
- La caracola y la campana: romance para juglares de ayer y hoy (Madrid: Playor, 1978; con C. M. Suárez Radillo)
- El exiliado (inédita)
- Comedia para estudiantes (inédita)
Distincións
[editar | editar a fonte]- Premio Lope de Vega 1964 por Los Justicieros.
- Premio Foro Teatral 1973 á labor crítica.
- Premio de xornalismo Julio Camba polo artigo “La carcajada de Newton” (ABC).
