Saltar ao contido

Amanullah Khan

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Modelo:BiografíaAmanullah Khan

Editar o valor en Wikidata
Nome orixinal(fa) شاه امان‌الله خان Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento1 de xuño de 1892 Editar o valor en Wikidata
Paghman, Afganistán Editar o valor en Wikidata
Morte25 de abril de 1960 Editar o valor en Wikidata (67 anos)
Zürich, Suíza Editar o valor en Wikidata
Lugar de sepulturaJalalabad
Cabul Editar o valor en Wikidata
Rei de Afganistán
9 de xuño de 1926 – 14 de xaneiro de 1929
← Nasrullah Editar o valor en Wikidata
Datos persoais
RelixiónIslam e Sunnismo Editar o valor en Wikidata
Actividade
Ocupaciónmonarca, rei Editar o valor en Wikidata
Familia
FamiliaDinastía Barakzai Editar o valor en Wikidata
CónxuxeSoraya Tarzi Editar o valor en Wikidata
PaiHabibullah Khan Editar o valor en Wikidata
IrmánsInayatullah Khan Editar o valor en Wikidata
Premios
Descrito pola fonteGrande Enciclopedia Soviética 1969-1978, (sec:Аманулла-хан)
Grande Enciclopedia Soviética (1926—1947)
Enciclopedia soviética armenia, volume 1, (p.273) Editar o valor en Wikidata
WikiTree: بارکزایی-12

Amanullah Khan (en paxto e persa: غازی امان الله خان), nado o 1 de xuño de 1892 e finado o 25 de abril de 1960, foi o soberano de Afganistán desde 1919, inicialmente como emir e, a partir de 1926, como rei, ata a súa abdicación en 1929.[1] Tras o fin da Terceira Guerra Angloafgá en agosto de 1919, Afganistán logrou abandonar o seu status de estado protexido e proclamou a súa independencia, podendo desenvolver unha política exterior libre da influencia do Reino Unido.[2]

O seu mandato estivo marcado por significativos cambios políticos e sociais, incluídos intentos de modernizar Afganistán seguindo modelos occidentais. Con todo, non puido completar estas reformas debido a unha revolta liderada por Habibullah Kalakani e os seus seguidores. O 14 de xaneiro de 1929, Amanullah abdicou e fuxiu á veciña India británica mentres a guerra civil afgá se intensificaba. Desde a India británica, trasladouse a Europa, onde pasou 30 anos de exilio ata a súa morte en Zúric, Suíza, o 26 de abril de 1960.[3][4] O seu corpo foi trasladado a Afganistán e enterrado en Xalalabad, preto da tumba do seu pai, Habibullah Khan.[5][6]

Traxectoria

[editar | editar a fonte]

Primeiros anos

[editar | editar a fonte]
Amanullah de mozo

Amanullah Khan naceu o 1 de xuño de 1892 en Paghman, preto de Kabul, Afganistán, nunha familia paxtún. Foi o terceiro fillo e o favorito do emir Habibullah Khan e da súa segunda esposa. Amanullah foi nomeado gobernador da provincia de Kabul e asumiu o control do exército e do tesouro. Ademais, gañou a lealdade da maioría dos líderes tribais.[7]

En febreiro de 1919, o emir Habibullah Khan foi de caza á provincia de Laghman, en Afganistán. No seu séquito estaban o seu irmán, Nasrullah Khan, o seu primeiro fillo da primeira esposa, Inayatullah Khan, e o comandante en xefe Nadir Khan. Na noite do 20 de febreiro de 1919, Habibullah foi asasinado na súa tenda por Shuja ul-Dawla, un dos criados que durmían alí, por orde do seu fillo menor, Amanullah, froito do seu segundo matrimonio. Este feito deixou a Nasrullah como sucesor do trono afgán.

Nun principio, Nasrullah negouse a aceptar o trono e declarou a súa lealdade ao seu sobriño Inayatullah, o primoxénito de Habibullah. Non obstante, Inayatullah tamén rexeitou o cargo, afirmando que o seu pai desexaba que o seu irmán Nasrullah fose o lexítimo herdeiro e que se convertese en emir. As tribos locais declararon a súa lealdade a Nasrullah, coñecido como un home piadoso e relixioso.[8]

O resto do grupo de Habibullah viaxou cara ao sueste ata Xalalabad, e o 21 de febreiro de 1919 chegou á cidade, onde Nasrullah Khan, apoiado polo primoxénito de Habibullah, Inayatullah Khan, foi declarado emir.[9]

Amanullah Khan, terceiro fillo de Habibullah e da súa segunda esposa, quedara en Kabul como representante do rei. Ao coñecer a noticia da morte do seu pai, Amanullah tomou inmediatamente o control do tesouro en Kabul e organizou un golpe de estado contra o seu tío.[10] Logrou o control de Kabul e do goberno central, e declarou a guerra contra Nasrullah. Este, que non desexaba derramamento de sangue para alcanzar o trono, renunciou ao reino en favor de Amanullah e ofreceuse a exiliarse en Arabia Saudita. Amanullah xurou sobre o Corán que non lle faría dano se regresaba a Kabul e despois podía actuar como desexase. O 28 de febreiro de 1919, Amanullah proclamouse emir.[9] O 3 de marzo de 1919, temendo que os partidarios de Nasrullah se levantasen contra el, Amanullah incumpriu a súa promesa, arrestando e encarcerando a Nasrullah.[11]

O 13 de abril de 1919, Amanullah convocou un Durbar (corte real) en Kabul para investigar a morte de Habibullah. Un coronel do exército afgán foi declarado culpable e executado, e con probas fabricadas, Nasrullah foi implicado no asasinato.[9] Sentenciouse a Nasrullah a cadea perpetua,[12] pero aproximadamente un ano despois, foi asasinado mentres estaba retido na prisión real.[11]

Tras a Revolución de Outubro en Rusia, que tensionou as relacións co Reino Unido, Amanullah aproveitou a situación para buscar a independencia de Afganistán nos seus asuntos exteriores. O 3 de maio de 1919, liderou un ataque sorpresa contra os británicos na India británica, dando comezo á Terceira guerra anglo-afgá.[13] A pesar de algúns éxitos iniciais, a guerra converteuse rapidamente nun estancamento, xa que o Reino Unido seguía lidando cos custos da Primeira Guerra Mundial. A finais de 1919 alcanzouse un armisticio, permitindo que Afganistán quedase libre da influencia diplomática británica.[14]

Reformas

[editar | editar a fonte]
Cara a 1921, o bandidismo en Afganistán foi drasticamente reducido mediante castigos severos, como ser encarcerado en gaiolas suspendidas e deixado morrer.

Reformas administrativas e políticas

[editar | editar a fonte]

Amanullah Kan concibiu unha Constitución modernizadora que incorporaba dereitos civís e liberdades individuais, co asesoramento do seu sogro e ministro de Asuntos Exteriores, Mahmud Tarzi.[15] Para asegurar a unidade nacional baseada na igualdade de dereitos perante a lei e na participación no desenvolvemento político do país, redactou a primeira constitución afgá, denominada "Estatuto do Goberno Supremo de Afganistán". Este texto foi oficialmente aprobado e ratificado por 872 anciáns tribais e funcionarios gobernamentais reunidos nunha Loya Jirga en Xalalabad o 11 de abril de 1922.

Educación e literatura

[editar | editar a fonte]

Amanullah gozou de gran popularidade nos primeiros anos do seu mandato e utilizou a súa influencia para modernizar o país. Creou novas escolas cosmopolitas tanto para nenos como para nenas nas rexións e eliminou tradicións centenarias como os estritos códigos de vestimenta para as mulleres.[16]

Diversos centros educativos foron fundados, incluíndo a Escola de Telégrafos, a Academia de Aprendizaxe Árabe (Daruloloom), a Escola Mastoorat, a Escola Rashidya en Xalalabad, Kandahar e Mazar-e-Sharif, a Escola Qataghan e a Academia de Ciencias Médicas Básicas, así como máis de 320 escolas en todas as provincias. Inicialmente, estas escolas contaron con instrutores indios que posteriormente foron substituídos por profesores franceses. A educación primaria converteuse en obrigatoria, e desenvolvéronse cursos de alfabetización para mellorar as habilidades de lectura. Máis tarde, introducíronse cursos de ensino de materias relixiosas e ciencias modernas.

Aínda que o dari era o idioma oficial, Amanullah promoveu o paxto como un elemento importante da identidade afgá. Para a década de 1930, comezouse unha campaña co obxectivo de establecer o paxto como idioma oficial do goberno afgán. Este recoñecemento formalizouse en 1936 e reafirmouse en 1964.

Reformas culturais

[editar | editar a fonte]

A esposa de Amanullah, a raíña Soraya Tarzi, xogou un papel significativo na súa política respecto das mulleres. Esta rápida modernización provocou un rexeitamento e unha revolta reaccionaria coñecida como a Revolta de Khost (1924–1925), que foi reprimida en 1925. Durante as súas viaxes á India e Europa, Amanullah reuniuse con moitos seguidores da Fe Bahá'í, dos cales levou libros que aínda se atopan na Biblioteca de Kabul.[17] Esta asociación co Bahaismo foi posteriormente utilizada como unha das acusacións en contra súa cando foi derrocado.[18]

O fracaso das reformas de Amanullah Khan, como o de calquera outro fenómeno político importante, foi o resultado dun conxunto complexo de variables internas e externas. Algunhas destas variables tiñan unha orixe obxectiva, mentres que outras estaban vinculadas a organizacións de servizos secretos que operaban fóra das fronteiras do país.

Naquela época, a política exterior de Afganistán estaba principalmente condicionada pola rivalidade entre a Unión Soviética e o Reino Unido, coñecida como o Gran Xogo. Cada unha das potencias intentaba gañar influencia en Afganistán e sabotar os intentos da outra para aumentar o seu control na rexión. Esta dinámica tivo un impacto desigual, pero xeralmente favorable para Afganistán; entre outros logros, Amanullah estableceu unha limitada Forza Aérea Afgá composta por avións doados pola Unión Soviética.[19]

Visita a Europa

[editar | editar a fonte]
Amānullāh Khān co presidente francés Gaston Doumergue en París, (xaneiro de 1928).

Amanullah Khan viaxou a Europa a finais de 1927.[20] O rei afgán e a raíña partiron do porto de Karachi e no camiño reuníronse co rei Fuad de Exipto no Cairo. Realizaron unha intensa xira por Europa: Italia (chegaron o 8 de xaneiro de 1928), onde se reuniron co rei Vítor Manuel III de Italia e o seu primeiro ministro, Benito Mussolini, e despois co papa Pío XI na Cidade do Vaticano; Francia (chegaron a Niza o 22 de xaneiro de 1928 e a París o 25 de xaneiro), onde se reuniron co presidente Doumergue; Bélxica (chegaron a Bruxelas o 8 de febreiro), onde se reuniron co rei Alberte I e a raíña Isabel de Bélxica. A seguinte parada foi Alemaña, onde o rei xermanófilo chegou a Berlín o 22 de febreiro e ese mesmo día se reuniu co presidente Paul von Hindenburg.

A continuación, viaxou ao Reino Unido como convidado do rei Xurxo V e da raíña María. O barco de vapor SS Maid of Orleans chegou a Dover o 13 de marzo de 1928. A parella real abandonou Inglaterra o 5 de abril e dirixiuse a Polonia. No camiño, fixeron unha longa parada en Berlín, onde Amanullah foi sometido a unha tonsilectomía de emerxencia. O tren real chegou á cidade fronteiriza polaca de Zbąszyń o 28 de abril. Ao día seguinte, chegou a Varsovia, onde foi recibido por ministros polacos, o presidente do Sejm e o presidente do país, Ignacy Mościcki. A petición de Amanullah, concedéuselle unha audiencia co Mariscal de Polonia Józef Piłsudski. A delegación afgá partiu de Varsovia o 2 de maio de 1928, cruzando o país cara á fronteira coa Unión Soviética.[21]

Finalmente, Amanullah Khan visitou o primeiro presidente turco, Mustafa Kemal Atatürk, o 20 de maio de 1928, que nese momento foi a primeira visita de estado dun xefe de estado estranxeiro a Turquía. Durante esta visita, Turquía asinou o seu primeiro acordo de asistencia técnica con Afganistán.[22]

Guerra Civil

[editar | editar a fonte]
Artigo principal: Guerra Civil Afgá (1928–1929).

Durante e despois da visita de Amanullah Khan a Europa, a oposición ao seu goberno creceu ata o punto de desencadear un levantamento en Xalalabad que culminou cunha marcha cara á capital, durante a cal gran parte do exército desertou en lugar de resistir. Isto debeuse ás novas políticas de rápida modernización implementadas por Amanullah tras o seu regreso da xira europea nunha sociedade aínda moi conservadora. Algunhas destas políticas, inspiradas pola revolución de Mustafa Kemal Atatürk, quen o advertira de que debía ser moderado e coidadoso coas reformas, incluíron a abolición do véu, o cambio do venres (tradicionalmente un día de descanso e adoración en países islámicos) por un día laboral e a designación do xoves como día non laborable. Tamén ordenou á poboación substituír os traxes tradicionais afgáns por roupa occidental e inclinar o sombreiro ao saudar, como se facía nos países occidentais. Estas reformas, xunto coas dificultades económicas da maioría da poboación para satisfacer necesidades básicas como o alimento, provocaron unha reacción adversa liderada polos conservadores islámicos e opoñentes, encabezados por Habibullāh Kalakāni, que se alzaron contra o seu goberno.

O 14 de decembro de 1928, Kalakāni, líder do movemento opositor "Saqqawists", acompañado de grupos de Kohistanis, liderou un ataque a Kabul que foi repelido tras nove días de combates, obrigándoos a retirarse a Paghman. Kalakāni lanzou outro ataque o 7 de xaneiro de 1929, logrando capturar Kabul. O 14 de xaneiro de 1929, Amanullah abdicou e exiliouse temporalmente na India británica, pasando a monarquía ao seu medio irmán, Inayatullah Khan, quen asumiu como rei de Afganistán ata que entregou o Arg catro días despois, o 18 de xaneiro de 1929, a Kalakāni, quen se proclamou Amir de Afganistán.

Gran parte da resistencia en apoio a Amanullah limitouse a unha das cinco "zonas culturais". A área afectada era unha pequena "zona tribal" que abarcaba as provincias orientais e meridionais (Mashreqi e Jonub) en 1929, así como as modernas provincias de Nangarhar, Laghman, Kunar, Paktiya e Paktika. Os paxtos como os Shinwari, Mohmand, Kakar, Mangal, Jaji, Ahmadzai, Safi e Ghilzai poboaban esta área. Os hazaras xiítas de Hazarajat, fortes apoiantes das reformas de Amanullah, resistiron ao goberno de Kalakāni. Grandes partes do país non estiveron involucradas nos conflitos violentos.[23]

Mentres Amanullah estaba na India, Kalakāni loitaba contra tribos anti-Saqqawistas. O 22 de marzo de 1929, Amanullah regresou a Afganistán reunindo forzas en Kandahar para marchar cara a Kabul e derrotar a Kalakāni. En abril de 1929 intentou avanzar cara a Kabul, pero as súas forzas foron derrotadas en Muqur, Ghazni. O 23 de maio de 1929 fuxiu novamente á India e nunca regresou ao seu país.[24]

Exilio

[editar | editar a fonte]

Kalakāni gobernou durante nove meses ata ser substituído por Mohammad Nadir Shah o 13 de outubro de 1929. Amanullah Khan tentou regresar a Afganistán, pero contou con escaso apoio popular. Desde India británica, o ex-rei viaxou a Europa e instalouse en Italia, adquirindo unha vivenda no barrio de Prati en Roma. Mentres tanto, Nadir Shah asegurouse de impedir o retorno de Amanullah mediante propaganda activa. Moitas das reformas de Amanullah foron revogadas, aínda que o posterior rei Mohammad Zahir Shah levou a cabo un programa de reformas máis gradual.[25]

A pesar de todo, Amanullah mantivo un grupo de leais en Afganistán que, durante os anos 30 e 40, intentaron infrutuosamente restauralo no poder.[26]

Durante a Segunda Guerra Mundial, Alemaña nazi elaborou amplos plans para reinstalar a Amanullah no trono. Aínda que estaba disposto a recuperar o poder, Amanullah non tivo participación directa nos plans, xa que os oficiais nazis non o convidaron a colaborar. Os plans non se materializaron debido á falta de apoio pleno da Unión Soviética e foron cancelados por Adolf Hitler a finais de 1939.[27] Posteriormente, houbo intentos de revivir as negociacións en 1942, pero foron abandonados tras a derrota das Potencias do Eixo en Stalingrado en 1943.[28]

Durante o exilio, Amanullah permaneceu en Roma e viviu en condicións modestas, especialmente durante e despois da guerra. Algunhas fontes suxiren que chegou a vender as xoias que trouxera consigo.[29]

Falecemento

[editar | editar a fonte]
Mausoleo de Amanullah Khan en Xalalabad

Despois de fuxir á India británica, o rei Amanullah Khan solicitou asilo en Italia porque recibira a Orde da Anunciación do rei Vítor Manuel III durante a súa xira mundial. Faleceu o 26 de abril de 1960 en Zúric, Suíza.[3][4] O seu corpo foi levado a Afganistán e enterrado na cidade oriental de Xalalabad preto da tumba do seu pai, Haibullah Khan.[30]

Matrimonio e descendencia

[editar | editar a fonte]
Tughra de Amanullah Khan

Casou con Soraya Tarzi (1899–1968), filla de H.E. Sardar-i-Ala Mahmud Beg Tarzi, antigo Ministro de Asuntos Exteriores, da súa segunda esposa, Asma Rasmiya Khanum, filla de Shaikh Muhammad Saleh al-Fattal Effendi, de Alepo. Amanullah e Soraya tiveron 6 fillas e 4 fillos:

Fillas
  1. Princesa Ameenah Shah (14 de maio de 1916 – 29 de outubro de 1992). Durante o seu exilio, en 1954 casou cun cidadán turco naturalizado de orixe bosníaca chamado Mustafa Hasanovic Ar, fillo do deputado dos Xoves Musulmáns de Bosnia.[31]
  2. Princesa Abedah Bibi.
  3. Princesa Meliha (1920–2011). Converteuse en doutora médica na Universidade de Istambul e casou co enxeñeiro turco A. Tahir Söker, parente próximo de Celâl Bayar.[32]
  4. Princesa Adeela (1925–2000). Casou con Armando Angelini (nado o 10 de agosto de 1924), fillo dun oficial de cabalería italiano, e tiveron catro fillas:[33]
    1. Elisabetta (nada o 31 de maio de 1948).
    2. Cristina (nada o 3 de outubro de 1949).
    3. Simin (nada o 8 de outubro de 1954).
    4. Cinzia (nada o 11 de xaneiro de 1957).
  5. Princesa India de Afganistán (1929–2023). En 1951, casou con Kazem Malek, un propietario iraniano, e establecéronse en Mashhad, Irán. Tiveron dúas fillas: Soraya (1954, en Roma, Italia) e Hamdam (1956, en Mashhad). Despois de oito anos de matrimonio, divorciouse e regresou a Roma. En 1966 casou cun empresario afgán, Abdul Rauf Haider, con quen tivo un fillo, Eskandar (1967, en Roma).[34]
    1. Soraya (nada en 1954), primeira filla da princesa India.
    2. Hamdam (nada en 1956). Casou cun comandante naval italiano, Paolo Fusarini. Tiveron dous fillos:
      1. Matteo.
      2. Flavia.
    3. Eskandar (nado en 1967), fillo da princesa India e Abdul Rauf Haider.
  6. Princesa Nagia, a filla máis nova de Amanullah e Soraya. Casou con İlter Doğan, un empresario turco, durante unha visita a Istambul. Tiveron dous fillos:[35]
    1. Ömer, fillo da princesa Nagia e İlter Doğan.
    2. Hümeyra, filla da princesa Nagia e İlter Doğan.
Fillos
  1. Príncipe Rahmatullah de Afganistán (7 de xuño de 1921 – 11 de setembro de 2009). Casou con Adelia Graziani, sobriña dun xeneral italiano, Rodolfo Graziani.[36]
  2. Príncipe Saifullah. Faleceu de neno debido ao cólera.[37]
  3. Príncipe Hymayatullah. Morreu moi pequeno debido a unha bronconeumonía.[38]
  4. Príncipe Ehsanullah (1926–2017). Casou con Leyla Tarzi, filla do coronel Tavvab Tarzi, neta de Mahmud Tarzi. Tiveron dous fillos, ambos nados en Istambul:[39][40]
    1. Ahmed Aman Ullah (nado en 1961). Casou con Sylvie Théobald Rahmat Ullah (nada en Bourges, Cher, Francia).
    2. Rahmad Ullah (nado en 1965). Casou con Carine d'Afghanistan-Berger, de Bernex, Suíza.
  5. Príncipe Nadirullah Khan (nado o 17 de xuño de 1943). Único fillo de Amanullah Khan coa súa quinta esposa. Tivo dúas unións:
    1. Con Rita Rocco, coa que tivo un fillo:
      1. Aman Ullah d'Afghanistan (nado o 14 de xuño de 1969). Residente en Roma, Italia.
    2. Con Ricarda Brinkmann, unha cidadá alemá, coa que tivo un fillo:
      1. Ahmed Reinhold Ullah d'Afghanistan (nado o 28 de xaneiro de 1976). Residente en Asunción,Paraguai.

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ Poullada, L. B. "AMĀNALLĀH". Encyclopædia Iranica (Online ed.). United States: Columbia University. 
  2. ↑ "Collections Online | British Museum". www.britishmuseum.org. Consultado o 2020-09-19. 
  3. ↑ 3,0 3,1 "Amānullāh Khan | ruler of Afghanistan | Britannica". www.britannica.com (en inglés). 2023-06-01. Consultado o 2023-07-02. 
  4. ↑ 4,0 4,1 "Collections Online | British Museum". www.britishmuseum.org. Consultado o 2023-07-02. 
  5. ↑ "Central Asia". The British Library. Consultado o 2020-09-19. 
  6. ↑ Qazi, Abdullah (2001). "Biography of Amanullah Khan". Afghanistan Online. 
  7. ↑ Rashikh 2017, p. 8.
  8. ↑ Molesworth, George Noble (1962). Afghanistan 1919: An Account of Operations in the Third Afghan War. Asia Pub. House. Consultado o February 22, 2010. 
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 "Afghanistan 1919-1928: Sources in the India Office Records". www.bl.uk. Arquivado dende o orixinal o 2010-07-02. 
  10. ↑ Collett, Nigel (15 October 2006). The Butcher of Amritsar: General Reginald Dyer. A&C Black. ISBN 9781852855758 – vía Google Books. 
  11. ↑ 11,0 11,1 Clements, Frank (2003). Conflict in Afghanistan: a historical encyclopedia. ABC-CLIO. ISBN 1-85109-402-4. Consultado o February 22, 2010. 
  12. ↑ Banuazizi, Ali; Weiner, Myron (1 August 1988). The State, Religion, and Ethnic Politics: Afghanistan, Iran, and Pakistan. Syracuse University Press. ISBN 9780815624486 – vía Google Books. 
  13. ↑ Ahmed 2016, p. 189.
  14. ↑ Ahmed 2016, p. 192.
  15. ↑ "Constitution of Afghanistan (1923)". Afghanistan Online. Arquivado dende o orixinal o 2001-06-09. Consultado o 2010-12-08. 
  16. ↑ Rashikh 2017, p. 87.
  17. ↑ Rashikh 2017, p. 112.
  18. ↑ Ahmed 2016, p. 194.
  19. ↑ Ahmed 2016, p. 216.
  20. ↑ Ahmed 2016, p. 232.
  21. ↑ Paraskiewicz, Kinga (2014). Historyczna wizyta Amanullaha Chana króla Afganistanu w Europie (1927–1928) (A histórica visita de Amanullah Khan, rei de Afganistán, a Europa /1927–78/) (en polaco). Księgarnia Akademicka. pp. 29–71. ISBN 978-83-7638-532-7. 
  22. ↑ "T.C. Dışişleri Bakanlığı - Turkish Embassy In Kabul - Announcements". kabul-emb.mfa.gov.tr. Consultado o 2024-01-24. 
  23. ↑ Shahrani, Nazif (2005). "Review: King Aman-Allah of Afghanistan's Failed Nation-Building Project and Its Aftermath" 38: 661. JSTOR 4311768. 
  24. ↑ Volodarsky, Mikhail (2014-04-23). The Soviet Union and Its Southern Neighbours: Iran and Afghanistan 1917-1933 (en inglés). Routledge. ISBN 978-1-135-19537-3. 
  25. ↑ Burki, Shireen (2013). The Politics of State Intervention: Gender Politics in Pakistan, Afghanistan, and Iran. Lexington Books. ISBN 9780739184325. 
  26. ↑ Times, Paul Hofmann Special to The New York (1979-04-29). "Afghan King, In Rome Exile, Tightens Belt". The New York Times (en inglés). ISSN 0362-4331. Consultado o 2020-09-19. 
  27. ↑ Hauner, Milan (1981). India in Axis Strategy (en English). Klett-Cotta. pp. 159–73. ISBN 3-12-915340-3. 
  28. ↑ Crews, Robert D. (14 September 2015). Afghan Modern: The History of a Global Nation. Harvard University Press. ISBN 9780674286092. 
  29. ↑ "Afghan king in Rome Exile". New York Times. 29 April 1979. Consultado o 18 September 2020. 
  30. ↑ Ewans, Martin. Afghanistan: A Short History of Its People and Politics. United Kingdom: CurzonPress. p. 133. 
  31. ↑ "Princess Amenah Shah Begum". Mahmud Tarzi. Arquivado dende o orixinal o 2022-02-05. 
  32. ↑ "Princesse Meliha Soker". Mahmud Tarzi. Arquivado dende o orixinal o 2022-02-11. 
  33. ↑ "Princess Adelah Angelini". Mahmud Tarzi. Arquivado dende o orixinal o 2022-04-03. 
  34. ↑ "Princess India D'Afhanistan". Mahmud Tarzi. Arquivado dende o orixinal o 2022-03-16. 
  35. ↑ "Princess Nagia Dogan". Mahmud Tarzi. Arquivado dende o orixinal o 2022-04-03. 
  36. ↑ "Crown Prince Rahmat Ullah". Mahmud Tarzi. Arquivado dende o orixinal o 2022-04-08. 
  37. ↑ "Mahmud Tarzi Official Website". www.mahmudtarzi.com. Consultado o 2023-07-03. 
  38. ↑ "Mahmud Tarzi Official Website". www.mahmudtarzi.com. Consultado o 2023-07-03. 
  39. ↑ "Crown Prince Ehsan Ullah". Mahmud Tarzi. Arquivado dende o orixinal o 2022-03-13. 
  40. ↑ "İki Kral Bir Lider". Facebook. July 29, 2017. Arquivado dende o orixinal o 16 July 2021. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]

Outros artigos

[editar | editar a fonte]
Amanullah Khan
Nacemento: 1 de xuño de 1892


Títulos Reais
Precedido por
Habibullah Khan


Emir de Afganistán
1919–1926 		Sucedido  por
O mesmo
Rei de Afganistán
Precedido por
O mesmo
Emir de Afganistán


Rei de Afganistán
1926–1929 		Sucedido  por
Inayatullah Khan
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Amanullah_Khan&oldid=6937386»