Saltar ao contido

Blastoideos

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Blastoidea
Rango fósil: 485,4 Ma-251,902 Ma
Ordovícico - Permiano

Pentremites godoni, un blastoideo do Carbonífero inferior de Illinois.
Clasificación científica
Dominio: Eukaryota
Reino: Animalia
Filo: Echinodermata
Subfilo: Blastozoa
Clase: Blastoidea
Say, 1825
Ordes

Fissiculata
Spiraculata
Incertae sedis:
Macurdablastus

"Blastoidea", do libro de Ernst Haeckel Kunstformen der Natur, 1904

Os blastoideos (clase Blastoidea) son un tipo extinguido de equinodermos pedunculados.[1] Apareceron, xunto con moitas outras clases de equinodermos, no Ordovícico, e chegaron á súa maior diversidade no subperíodo mississippiano do Carbonífero. Porén, os blastoideos puideron orixinarse no Cámbrico. Os blastoideos persistiron ata a súa extinción no evento de extinción do Permiano-Triásico, hai uns 250 millóns de anos. Aínda que nunca chegaron a ser tan diversos coma os seus parentes contemporáneos, os crinoideos, os blastoideos son fósiles comúns, especialmente en moitas rochas de idade mississippiana.

Descrición

[editar | editar a fonte]

Como a maioría dos equinodermos, os blastoideos estaban protexidos por un conxunto de placas imbricadas de carbonato de calcio, que forman o seu corpo principal ou teca. Cando están vivos, a teca dun blastoideo típico estaba unida a un pedúnculo ou columna feito de placas discoidais empilladas. O outro extremo da columna estaba adherida ao fondo oceánico por medio dun rizoide, de maneira similar aos actuais crinoideos pedunculados. O normal era que o pedúnculo fose relativamente curto e nalgunhas especies estaba ausente, co rizoide adherido directamente á base da teca.

A boca estaba na parte superior da teca. Cinco sucos de alimentación ou ambulacros radiaban desde o centro como pétalos dunha flor. Cada ambulacro tiña moitas estruturas finas longas chamadas braquiolas, que se usaban para atrapar partículas de alimentos e traelas á boca. As braquiolas eran estruturas delicadas e nos fósiles xeralmente non se conservan no seu sitio. Unha serie de cinco placas espiraculares rodeaban a boca con forma estrelada, que incluían o ano, a boca e as entradas a un conxunto de cinco órganos respiratorios complexos e dobrados chamados hidrospiras. Estes espiráculos impedían a mestura de varios fluídos. A eliminación de residuos facíase a través do anispiráculo, unha abertura formada pola fusión do ano e dos espiráculos adxacentes.

Pentremites godoni, un blastoideo do Carbonífero inferior de Illinois; vista basal da teca.
O blastoideo do Devónico medio Hyperoblastus da Formación Milwaukee; Wisconsin; vista lateral da teca.

Igual que os crinoideos, os blastoideos eran animais pedunculados a nivel alto que se alimentaban de partículas en suspensión (principalmente organismos do plancto) que habitaban as augas oceánicas moderadamente axitadas de limpas a limosas desde a [[plataforma continental] á cunca máis profunda. O sistema de recollida da comida destes animais consistía en varios tipos de ambulacros. O alimento entraba nos ambulacros braquiolares, era transferido aos ambulacros laterais a través do pozo braquiolar, despois transferíase aos ambulacros principais (medios), e finalmente entraban na boca. Cada un destes ambulacros tiña un teito de placas de cobertura. As placas de cobertura do suco braquiolar eran móbiles e podían abrirse, permitindo a entrada de alimento, ou pecharse segundo fose necesario. Outras placas de cobertura podían tamén ser móbiles.

Taxonomía

[editar | editar a fonte]

Os blstoideos suponse que evolucionaron dos cistoideos. Os blastoideos estaban subdivididos en dúas ordes: Fissiculata, que se caracterizaban por teren unha entrada directa ás hidrospiras individuais por medio de fendas; e Spiraculata, que se caracterizaban pola entrada indirecta ás hidrospiras a través de canles por medio de poros. Os blastoideos máis temperáns ata agora atopados, Macurdablastus do Ordovícico medio de Tennessee, non se poden clasificar en ningunha das dúas ordes.

  1. Barnes, Robert D. (1982). Invertebrate Zoology. Philadelphia, PA: Holt-Saunders International. p. 1010. ISBN 0-03-056747-5. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]