Cangrexo ermitán vermello

O cangrexo ermitán vermello, é unha especie de crustáceo decápodo da infraorde dos anomuros, superfamilia dos paguroideos e familia dos dioxénidos.

Como outros cangrexos ermitáns, o seu abdome non está calcificado, polo que usa cunchas de caracol como casas portátiles.

Aínda que é unha especie comestíbel, é moi pouco frecuente nas lonxas, estando totalmente ausente nos mercados.

Taxonomía

A especie foi descrita en 1796 polo naturalista alemán Johann Friedrich Wilhelm Herbst.

Ao longo do tempo foi denominado polos seguintes sinónimos:

• Aniculus chiltoni Thompson, 1930
• Cancer arrosor Herbst, 1796 (basónimo)
• Dardanus arrosor divergens Zariquiey, 1952 (subespecie considerada inxustificada)
• Eupagurus striatus Cuenot, 1892
• Pagurus arrosor (Herbst, 1796)
• Pagurus incisus Olivier, 1812
• Pagurus striatus Latreille, 1802
• Pagurus strigosus Bosc, 1802
• Petrochirus arrosor (Herbst, 1796)

Características

As principais características do cangrexo ermitán vermello son:

• Lonxitude de até 6 cm.
• Casca branda e abdome espido.
• Agocha o abdome en cunchas baleiras e caracois e cornos mariños como, por exemplo, Charonia lampas e Galeodea rugosa.
• Pinzas desiguais, a esquerda máis grande, con cristas transversais e pelos.
• Coloración vermella viva.

Distribución e hábitat

A especie vive en practicamente en augas temperadas e cálidas de case todos o mares e océanos do mundo, encontrándose sobre todo no Atlántico oriental, desde o sur da Gran Bretaña até Suráfrica, nas illas Azores, Canarias, Madeira e Cabo Verde e o mar Mediterráneo, no Índico, no Pacífico (China, Xapón, Australia e Nova Zelandia) e en Centroamérica, en ambos os océanos, achándose desde os montes submarinos até as praias e as pozas da zona intermareal.

É característica a asociación simbiótica entre a anemone Calliactis parasitica e o cangrexo ermitán vermello. A diferenza do cangrexo ermitán propiamente dito, Pagurus bernhardus, o vermello pode mostrar un patrón de comportamento activo que axuda á transferencia de Calliactis á cuncha na que vive. Extensos ensaios mostraron, porén, unha marcada tendencia destes cangrexos, que se dividen en dous grupos: os 'artistas', que mostran adoito este comportamento, e os 'non-artistas', que case nunca amosan esta actividade. A maioría dos 'artistas' son femias, mentres que os máis dos machos son 'non-artistas'. Calliactis transfírese con frecuencia a cunchas ocupadas por Dardanus sen axuda do cangrexo. Observacións sobre estes casos e experimentos con cunchas demostran que para a transferencia exitosa é necesaria a cooperación da anemone.

Véxase tamén

Bibliografía

• Lahuerta, F. e Vázquez, F. X. (2000): Vocabulario multilingüe de organismos acuáticos. Santiago de Compostela: Xunta de Galicia. ISBN 84-453-2913-8.
• Türkay, M. (2001): "Decapoda" en: Costello, M. J. et al. eds. (2001): European register of marine species: a check-list of the marine species in Europe and a bibliography of guides to their identification. París: Muséum national d'Histoire naturelle. Collection Patrimoines Naturels, 50: 284-292. ISBN 2-85653-538-0.
• McLaughlin, P. A.; Lemaitre, R. & Sorhannus, U. (2007): "Hermit crab phylogeny: a reappraisal and its “fall-out”". Journal of Crustacean Biology, 27 (1): 97-115. Resumo

Outros artigos

• Anomuros
• Paguroideos
• Cangrexo ermitán

Ligazóns externas

• Dardanus arrosor Arquivado 26 de febreiro de 2014 en Wayback Machine. en Encyclopedia of Life (en inglés). Numerossas informacións, fotografías e mapas de distribución. Consultada o 26 de agosto de 2014.
• Dardanus arrosor en Waste Magazine (en castelán) Información, fotos e videos. Consultada o 26 de agosto de 2014.