Cesare Balbo

Cesare Balbo
	;
Biografía
Nacemento	21 de novembro de 1789 ; Turín, Italia
Morte	3 de xuño de 1853 (63 anos); Turín, Italia
Member of the Chamber of Deputies of the Kingdom of Sardinia (en)
	20 de decembro de 1849 – 20 de novembro de 1853 ; Lexislatura: 4th Legislature of the Kingdom of Sardinia (en)
Member of the Chamber of Deputies of the Kingdom of Sardinia (en)
	30 de xullo de 1849 – 20 de novembro de 1849 ; Lexislatura: 3rd Legislature of the Kingdom of Sardinia (en)
Member of the Chamber of Deputies of the Kingdom of Sardinia (en)
	1 de febreiro de 1849 – 30 de marzo de 1849 ; Lexislatura: 2nd Legislature of the Kingdom of Sardinia (en)
Member of the Chamber of Deputies of the Kingdom of Sardinia (en)
	8 de maio de 1848 – 30 de decembro de 1848 ; Lexislatura: 1st Legislature of the Kingdom of Sardinia (en)
List of Prime Ministers of the Kingdom of Sardinia (en)
	16 de marzo de 1848 – 27 de xullo de 1848 – Gabrio Casati →
Embaixador
Actividade
Ocupación	político, historiador, escritor, tradutor
Partido político	Dereita Histórica
Membro de	Accademia delle Scienze di Torino (1783–); Accademia della Crusca (pt)
Outro
Título	Conde
Pai	Prospero Balbo di Vinadio
Descrito pola fonte	Encyclopedia of Modern Christian Politics (2006 ed.) (en) , (sec:Balbo, Cesare (1789-1853)); Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron; Encyclopædia Britannica

Cesare Balbo, nado en Torino o 21 de novembro de 1789 e finado o 3 de xuño de 1853, foi un escritor e político italiano, presidente do Consello do Reino de Sardeña.

Traxectoria

Fillo do aristócrata Prospero Balbo, que ocupaba unha alta posición na corte, a súa nai morreu cando el tiña tres anos, polo que se educou na casa da súa bisavoa, a condesa de Bugino. En 1798 marchou co seu pai a París. Entre 1808 e 1814 serviu o réxime napoleónico en Florencia, Roma, París e Iliria, á caída de Napoleon volveu ao seu país, ingresou no exército e realizou misións políticas en París e Londres. Tras a revolución de 1821, que el desaprobaba, foi suspendido nas súas funcións acusado de simpatizar con ela e tivo que marchar ao exilio, pouco despois permitíuselle volver, pero as súas tentativas de volver ao servizo público fracasaron, polo que se dedicou á literatura, en 1848 foi nomeado membro da Comisión electoral e converteuse no primeiro ministro constitucional do Piemonte, pero só estivo no posto uns meses.

Balbo foi un defensor da independencia de Italia do control estranxeiro, para o que pensaba unha confederación de estados independentes baixo a supremacía do Papa e con Piemonte xogando un papel prominente.

Autor de La vita di Dante (1839) e La speranze d'Italia (1843) e Sommario della storia d'Italia (1848)

Véxase tamén