Dominio SH2
| Dominio SH2 | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Estrutura cristalográfica do dominio SH2. A estrutura consiste nunha grande lámina beta (verde) flanqueada por dúas hélices alfa (laranxa e azul).PDB 1lkk
[1] | |||||||||||
| Identificadores | |||||||||||
| Símbolo | SH2 | ||||||||||
| Pfam | PF00017 | ||||||||||
| InterPro | IPR000980 | ||||||||||
| SMART | SH2 | ||||||||||
| PROSITE | PDOC50001 | ||||||||||
| SCOPe | 1sha / SUPFAM | ||||||||||
| OPM protein | 1xa6 | ||||||||||
| CDD | cd00173 | ||||||||||
| |||||||||||
O dominio SH2 (do inglés Src Homology 2) é un dominio de proteínas estruturalmente moi conservado contido na oncoproteína Src[2] e en moitas outras proteínas adaptadoras que interveñen na transdución de sinais intracelular das vías da receptor tirosina quinase.[3] Os dominios SH2 permiten que as proteínas que os conteñen poidan unirse a residuos de tirosina fosforilados doutras proteínas.[4]
Introdución
[editar | editar a fonte]As interaccións proteína-proteína desempeñan un papel importante no crecemento e desenvolvemento celular. Os dominios modulares, que son as subunidades dunha proteína, moderan estas interaccións por medio da identificación de secuencias curtas de péptidos. Estas secuencias de péptidos determinan as posibles unións de cada proteína con outras. Un dos dominios máis salientables é o dominio SH2, que desempeña un papel vital na comunicación celular. A súa lonxitude é de aproximadamente 100 aminoácidos e encóntrase nunhas 115 proteínas humanas. A súa estrutura contén dúas hélices alfa e 7 láminas beta. Demostrouse que ten unha elevada afinidade polos residuos de tirosina fosforilada e sábese que identifica unha secuencia de 3 a 6 aminoácidos no motivo peptídico.
Unión e fosforilación
[editar | editar a fonte]Os dominios SH2 adoitan unirse a residuos de tirosina fosforilada no contexto dun motivo peptídico de maior tamaño na proteína diana, e os dominios SH2 representan a clase maior de dominios de recoñecemento de pTyr.[5][6]
A fosforilación de residuos de tirosina nunha proteína ocorre durante a transdución de sinais e lévana a cabo tirosinquinases. Desta maneira, un substrato da fosforilación da tirosinquinase actúa como un interruptor para activar a unión a un dominio SH2 contido en proteínas. A relación tan estreita entre a tirosinquinase e os dominios SH2 é apoiada pola súa aparición coordinada durante a evolución dos eucariotas.
Diversidade
[editar | editar a fonte]Os dominios SH2 non están presentes en lévedos e aparecen no límite entre os protozoos e os animais en organismos tales como a ameba Dictyostelium discoideum.[7]
Un exame bioinformático detallado dos dominios SH2 en humanos e ratos atopou 120 dominios SH2 en 115 proteínas codificadas no xenoma humano,[8] o que representa unha rápida taxa de expansión evolutiva entre os dominios SH2.
Resolveuse un gran número de estruturas de dominios SH2 e estudáronse moitas proteínas SH2 en ratos knockout.[9]
Función
[editar | editar a fonte]A función dos dominios SH2 é a de recoñecer especificamente o estado fosforilado dos residuos de tirosina. Este proceso constitúe un evento fundamental na transdución de sinais a través da membrana, onde un sinal no compartimento extracelular é percibido por un receptor e convertido no compartimento intracelular a unha forma química diferente, é dicir, a dunha tirosina fosforilada. A fosforilación da tirosina leva á activación dunha fervenza de interaccións proteína-proteína onde as que conteñen o dominio SH2 son recrutadas a sitios con tirosina fosforilada. Este proceso inicia unha serie de acontecementos que finalmente producen a alteración de patróns de expresión xénica ou outras respostas celulares.
Exemplos
[editar | editar a fonte]Proteínas humanas que conteñen o dominio SH2:
- ABL1; ABL2
- BCAR3; BLK; BLNK; BMX; BTK
- CHN2; CISH; CRK; CRKL; CSK
- DAPP1
- FER; FES; FGR; FRK; FYN
- GRAP; GRAP2; GRB10; GRB14; GRB2; GRB7
- HCK; HSH2D
- INPP5D; INPPL1; ITK; JAK2; LCK; LCP2; LYN
- MATK; NCK1; NCK2
- PIK3R1; PIK3R2; PIK3R3; PLCG1; PLCG2; PTK6; PTPN11; PTPN6; RASA1
- SH2B1; SH2B2; SH2B3; SH2D1A; SH2D1B; SH2D2A; SH2D3A; SH2D3C; SH2D4A; SH2D4B; SH2D5; SH2D6; SH3BP2; SHB; SHC1; SHC3; SHC4; SHD; SHE
- SLA; SLA2
- SOCS1; SOCS2; SOCS3; SOCS4; SOCS5; SOCS6; SOCS7
- SRC; SRMS
- STAT1; STAT2; STAT3; STAT4; STAT5A; STAT5B; STAT6
- SUPT6H; SYK
- TEC; TENC1; TNS; TNS1; TNS3; TNS4; TXK
- VAV1; VAV2; VAV3
- YES1; ZAP70
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Tong L, Warren TC, King J, Betageri R, Rose J, Jakes S (1996). "Crystal structures of the human p56lck SH2 domain in complex with two short phosphotyrosyl peptides at 1.0 A and 1.8 A resolution". J. Mol. Biol. 256 (3): 601–10. PMID 8604142. doi:10.1006/jmbi.1996.0112.
- ↑ Sadowski I, Stone JC, Pawson T (1986). "A noncatalytic domain conserved among cytoplasmic protein-tyrosine kinases modifies the kinase function and transforming activity of Fujinami sarcoma virus P130gag-fps". Mol. Cell. Biol. 6 (12): 4396–408. PMC 367222. PMID 3025655.
- ↑ Russell RB, Breed J, Barton GJ (1992). "Conservation analysis and structure prediction of the SH2 family of phosphotyrosine binding domains". FEBS Lett. 304 (1): 15–20. PMID 1377638.
- ↑ Koytiger G, Kaushansky A, Gordus A, Rush J, Sorger PK, Macbeath G (January 2013). "Phosphotyrosine signaling proteins that drive oncogenesis tend to be highly interconnected". Mol. Cell Proteomics. PMID 23358503. doi:10.1074/mcp.M112.025858.
- ↑ Pawson T, Gish GD, Nash P (2001). "SH2 domains, interaction modules and cellular wiring". Trends in Cell Biology 11 (12): 504–11. PMID 11719057. doi:10.1016/S0962-8924(01)02154-7.
- ↑ Huang H, Li L, Wu C, Schibli D, Colwill K, Ma S, Li C, Roy P, Ho K, Songyang Z, Pawson T, Gao Y, Li SS (2008). "Defining the specificity space of the human SRC homology 2 domain". Molecular & Cellular Proteomics : MCP 7 (4): 768–84. PMID 17956856. doi:10.1074/mcp.M700312-MCP200.
- ↑ Eichinger L, Pachebat JA, Glöckner G; et al. (2005). "The genome of the social amoeba Dictyostelium discoideum". Nature 435 (7038): 43–57. PMC 1352341. PMID 15875012. doi:10.1038/nature03481.
- ↑ Liu BA, Jablonowski K, Raina M, Arcé M, Pawson T, Nash PD (2006). "The human and mouse complement of SH2 domain proteins-establishing the boundaries of phosphotyrosine signaling". Molecular Cell 22 (6): 851–68. PMID 16793553. doi:10.1016/j.molcel.2006.06.001.
- ↑ Nash P, Pawson T, Jablonowski K. The University of Chicago, ed. "the SH2 domain". Arquivado dende o orixinal o 10 de setembro de 2006. Consultado o 31 de maio de 2014.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Outros artigos
[editar | editar a fonte]Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]- Li S (2007). Universidad de Ontario Occidental, ed. "Sitio de SMALI". Arquivado dende o orixinal o 10 de marzo de 2009. Consultado o 31 de maio de 2014.
- Mayer BJ (23/10/2007). Universidad de Connecticut, ed. "SH2 Domain Database". Arquivado dende o orixinal o 07/07/2009. Consultado o 31/05/2014.
- The Nash Lab (2005). Universidad de Chicago, ed. "Dominio SH2". Arquivado dende o orixinal o 02 de abril de 2015. Consultado o 31 de maio de 2014.
- The Pawson Lab. Hospital Monte Sinaí , Ontario, Canadá, ed. "Dominio SH2". Arquivado dende o orixinal o 16 de outubro de 2014. Consultado o 31 de maio de 2014.
- Rose T, Waksman G (29/02/2000). Escuela de Medicina de la Universidad de Washington, ed. "Dominios SH2: Introducción". Arquivado dende o orixinal o 21/08/2008. Consultado o 31/05/2014.
