Eleccións ao Parlamento de Cataluña de 2003

Eleccións ao Parlamento de Cataluña de 2003
← 1999  2006  →
Data	16 de novembro de 2003
Tipo	eleccións ao Parlamento de Cataluña
Cargo elixido	135 deputado do Parlamento de Cataluña ≈ VII Lexislatura do Parlamento de Cataluña. Duración do mandato: 4
Campaña electoral	15
Participación política
5.307.837 3.319.276    62.54٪ 3.34 3.280.271      8.793    30.212
Resultado da votación
CiU  — Artur Mas 1.024.425   31.23٪ 6.82 Deputado 56 → 46 10 PSC  — Pasqual Maragall 1.031.454   31.44٪ Deputado 42 ERC  — Josep-Lluís Carod-Rovira 544.324   16.59٪ Deputado 23 PPC  — Josep Piqué 393.499   12٪ Deputado 15 ICV-EUiA  — Joan Saura i Laporta Comparanza con: Iniciativa per Catalunya Verds 241.163   7.35٪ Deputado 9
Causa inmediata de
20 de decembro de 2003: Goberno de Pasqual Maragall

As eleccións ao Parlamento de Cataluña de 2003 celebráronse o 16 de novembro de 2003, para elixir o sétimo Parlamento da comunidade autónoma de Cataluña. Nelas elixíonse os 135 asentos do Parlamento. Foron unhas eleccións importantes, que rexistraron unha participación superior ó 62 por cento, ó ser as primeiras eleccións catalás nas que non se presentaba Jordi Pujol como candidato á Presidencia da Generalitat de Cataluña. Malia que o seu sucesor en Convergència i Unió, Artur Mas, conseguiu o maior número de escanos, que non de votos, non obtivo a maioría precisa para formar goberno, e unha alianza entre o Partit dels Socialistes de Catalunya, Esquerra Republicana de Catalunya e Iniciativa per Catalunya Verds, que formaron o chamado "tripartito catalán", permitiu que Pasqual Maragall, o candidato do PSC, fose elixido Presidente da Generalitat de Cataluña, rematando con 23 anos de goberno de Convergència i Unió. Outro dos datos salientables destas eleccións foi o grande ascenso de Esquerra Republicana de Catalunya que, cun 16,5 por cento dos votos, obtivo 23 escanos e converteuse na terceira forza política do Parlamento.

Antecedentes

Nas eleccións xerais do ano 2000, o PP logrou a maioría absoluta, polo que Aznar xa non precisou de CiU para lexislar no Congreso dos Deputados e a súa política comeza un afastamento dos nacionalismos, que o apoiaran na lexislatura anterior. Aznar rexeita seguir desenvolvendo o Estado das autonomías, negándose a transferir máis competencias. É nese intre cando todas as opcións catalanistas se poñen como obxectivo forzar o avance autonómico mediante a aprobación dun novo estatuto de autonomía para Cataluña na lexislatura que inaugurarían estas eleccións catalás de 2003.

Desenlace

Celebradas poucos meses antes das xerais de 2004, nestas eleccións produciuse un notable crecemento da esquerda soberanista de ERC, a opción diametralmente oposta á dereita española do PP, gobernante en España. ERC duplicou os seus números conseguindo os seus mellores resultados en democracia, e foi necesario para a gobernabilidade.

Finalmente, as tres forzas de esquerda da cámara formaron o chamado "pacto del Tinell" para acabar con 23 anos seguidos de goberno de CiU e formar por primeira vez un goberno de corte socialista e catalanista. O principal eixo do pacto era a mencionada reforma do estatuto de autonomía, para a que se contaría con CiU. Estas tres forzas comprometéronse a non chegar a acordos co PP.