Saltar ao contido

Enric Juliana

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Modelo:BiografíaEnric Juliana

(2010) Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento(es) Enric Juliana Ricart Editar o valor en Wikidata
1957 Editar o valor en Wikidata (66/67 anos)
Badalona, España Editar o valor en Wikidata
Actividade
Ocupaciónxornalista, ensaísta Editar o valor en Wikidata
EmpregadorLa Vanguardia (1991–)
El País (1988–1991)
Tele/eXpres (en) Traducir (1975–valor descoñecido)
Televisión Española Editar o valor en Wikidata
Premios
IMDB: nm3417295 Twitter: EnricJuliana Telegram: enricjuliana BNE: XX984169 Dialnet: 2490291 Editar o valor en Wikidata

Enric Juliana Ricart, nado en Badalona en 1957, é un xornalista español. Correspondente de La Vanguardia en Italia entre 1997 e 2000, e despois director adxunto do diario[1] e á fronte da súa delegación en Madrid.

Traxectoria

[editar | editar a fonte]

Comezou a súa traxectoria xornalística en 1975, no rotativo barcelonés Tele/eXprés. Traballou no semanario El Món, revista en lingua catalá, nos servizos informativos de TVE e en El País. En 1991 incorporouse a La Vanguardia, sendo redactor xefe de información local de Barcelona durante os Xogos Olímpicos de 1992 e, máis tarde, entre 1997 e 2000, correspondente en Italia, país do que recibiu a condecoración de comendador da Orde da Estrela Italiana.[2] É director adxunto de La Vanguardia, á fronte da delegación do diario en Madrid. Obtivo o Premio Cidade de Barcelona (Xornalismo) en 2005, e o Cidade de Badaxoz (Xornalismo) en 2008. Colabora na emisora de radio Onda Cero e en 8TV.

En novembro de 2018 durante a presentación de Nudo España.

Desde a primavera do 2004 publicou todos os domingos unha crónica sobre a actualidade política baixo a epígrafe Cuaderno de Madrid, cun estilo que remite aos tempos nos que o xornalismo tiña unha maior vocación literaria. Juliana acuñou o termo "o català emprenyat" ("o catalán encabuxado"), para referirse a certo sentimento de indignación e enfado que emerxeu entre algúns cataláns.[3]

É autor dunha triloxía sobre a evolución política de España na última década: La España de los pingüinos (2006), La deriva de España (2009) e Modesta España (2012); publicada íntegra no volume España en el diván (2014).[4][5][6][7] Conxuntamente co xurista Juan José López Burniol, a Enric Juliana atribúeselle a redacción do editorial conxunto da prensa catalá publicado o 26 de novembro de 2009 antes da sentenza do Tribunal Constitucional sobre o novo estatuto de autonomía de Cataluña.[8] En marzo de 2011 publicou xunto co novelista Julià de Jòdar unha obra teatral en catalán titulada Radiacions, na que se fabula, en clave crítica, sobre a construción dunha central nuclear nas portas de Barcelona, tomando como referencia literaria un feito real: o apoio do escritor Josep Pla en 1965 á idea de levantar unha central atómica hispano-francesa na praia de Pals (Costa Brava, Xirona), proxecto que finalmente levou a cabo en Vandellós. Este texto teatral foi obxecto dunha posterior adaptación cinematográfica para a televisión (TV3), baixo a dirección da cineasta Judith Colell.[9]

Xunto a outros xornalistas, Enric Juliana participa en calidade de experto en foros de opinión e conferencias en que se comenta a situación da prensa e a política.[10][11][12]

Obras

[editar | editar a fonte]
  • España en el diván. De la euforia a la desorientación, retrato de una década decisiva (2014). RBA. Compilación das súas obras principais:
    • La España de los pingüinos (2006). Destino. Crónica da crispación política en España na primeira lexislatura de José Luís Rodríguez Zapatero.
    • La deriva de España. Geografía de un país vigoroso y desorientado (2009). RBA. Crónica política de España ante os primeiros indicadores da grave crise económica.
    • Modesta España. Paisaje después de la austeridad (2012). RBA. Ensaio sobre os efectos da crise na sociedade española. ISBN 978-84-9006-331-6.
  • Tarjeta negra: 80 días que convulsionaron la política española (2015). RBA. Recompilatorio das crónicas Código 11-9-11, publicadas no diario LA Vanguardia entre setembro e novembro de 2014 e que tratan sobre o impacto da corrupción na política española.
  • Aquí no hemos venido a estudiar. Memoria de una discusión en el penal más duro de la dictadura. El debate de un mundo olvidado que explica el presente. (2020). Arpa. Crónica da actividade política clandestina da oposición nos últimos anos do franquismo. ISBN 978-84-17623-54-8.
    • Aquí no hem vingut a estudiar. Memòria d'una discussió a la presó més dura de la dictatura. El debat d'un món oblidat que explica el present (2020). Arpa.
Obras en colaboración
  • Con outros autores: La rectificació (2006). Destino. Ensaio sobre a situación política en Cataluña tras a experiencia do primeiro goberno tripartito.
  • Con Julià de Jòdar: Radiacions (2011). Proa. Obra teatral sobre a construción ficticia dunha central nuclear preto de Barcelona.
  • Con Roger Palà: Esperando a los robots (2017). Icaria. Diálogo onde se abordan temas de actualidade como a vitoria de Donald Trump nas eleccións estadounidenses de 2016 ou a robotización e automatización do mercado laboral.
  • Con Pablo Igrexas: Nudo España (2018). Arpa.[13] Conversación entre o xornalista e o político que ofrece unha ampla panorámica do pasado, o presente e o futuro de España.

Premios e distincións

[editar | editar a fonte]
  • Premio Cidade de Barcelona (2006)[14]
  • Comendador da Orde da Estrela de Italia (2009)[15]

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ "Enric Juliana". CCCB (en castelán). Consultado o 2023-08-04. 
  2. ↑ "Enric Juliana, esta noche, en el Parque de las Ideas". 7 de maio de 2009. 
  3. ↑ Fancelli, Agustí (28 de setembro de 2007). "El 'català emprenyat', en el Parlament". El País. p. 72. 
  4. ↑ "Portada del libro: La España de los pingüinos, de Enric Juliana". El País. 25 de xaneiro de 2006. Consultado o 4 de xullo de 2019. 
  5. ↑ "Sobre la deriva de España". La Vanguardia. 8 de marzo de 2009. Consultado o 4 de xullo de 2019. 
  6. ↑ "Enric Juliana presenta su libro reflexión Modesta España". La Vanguardia. 23 de marzo de 2012. Consultado o 4 de xullo de 2019. 
  7. ↑ "Enric Juliana presenta España en el diván en Valencia". La Vanguardia. 14 de abril de 2014. Consultado o 4 de xullo de 2019. 
  8. ↑ "Juliana y López Burniol redactaron el editorial contra el Tribunal Constitucional". La Voz de Barcelona (en castelán). 2009-11-27. Consultado o 2023-08-04. 
  9. ↑ "TV3 estrena avui el telefilm Radiacions". El Punt Avui. 14 de maio de 2013. Consultado o 4 de xullo de 2019. 
  10. ↑ "Los expertos Enric Juliana y Juan Ramón Gil analizan en el ADDA la relación entre periodismo y política". 8 de maio de 2014. Consultado o 4 de xullo de 2019. 
  11. ↑ "El director adjunto de La Vanguardia, Enric Juliana, impartirá una conferencia sobre las elecciones del 21-D en Cataluña". La Vanguardia. 7 de xaneiro de 2018. Consultado o 4 de xullo de 2019. 
  12. ↑ "Un encuentro con Enric Juliana para analizar la actualidad". Canarias7. 26 de maio de 2018. Consultado o 4 de xullo de 2019. 
  13. ↑ "Una madeja muy enredada". La Vanguardia. 21 de outubro de 2018. Consultado o 21 de outubro de 2018. 
  14. ↑ "Joan Colom, Enric Juliana e Isabel Ribera, premios Ciudat de Barcelona". El País. 26 de xaneiro de 2006. Consultado o 4 de xullo de 2019. 
  15. ↑ "Juliana Ricart Dott. Enric". Presidenza della Repubblica. 
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Enric_Juliana&oldid=6652229»