Escribidor de coroa branca

O escribidor de coroa branca (Emberiza leucocephalos) é unha especie de ave paseriforme da familia Emberizidae, propia de Asia, aínda que pode ser un visitante accidental en Galicia e outras partes de Europa.

Nome

En galego ténselle dado a esta ave na literatura zoolóxica o nome de escribenta de Gmelin, pero o dicionario da Academia non acepta a palabra escribenta para os paxaros emberícidos, senón escribente (feminino) ou escribidora. No dicionario DiGalego só se acepta escribente (masculino).

O nome do xénero Emberiza vén da palabra do alemán antigo Embritz, que era o nome que se lle daba alí a estas aves. As manchas brancas no píleo e meixelas do macho fan que se lle dese o nome de leucocephala, 'de cabeza branca'.

Descrición

Femia.

Caracterízase pola mancha branca no seu píleo.

É un paxaro robusto, de 16-17,5 cm, cun peteiro groso. O macho ten as meixelas e a parte superior do píleo brancas, a fronte e a gorxa pardas. A parte superior é castaña cun denso veteado escuro, mentres que as inferiores son abrancazadas con veteado castaño no peito. A femia é moito máis discreta e está máis raiada pola súa parte inferior. A plumaxe dos inmaturos é similar á de Emberiza citrinella, mais con todo a cor amarela deste é substituída pola branca. Os cantos e chamadas de ambas as especies son similares. Existen híbridos documentados entre E. leucocephalos e E. citrinella, que mostran unha mestura de caracteres.

Describíronse dúas subespecies:
- E. leucocephalos leucocephalos.
- E. leucocephalos fronto.

Ovos de Emberiza leucocephalos.

Ecoloxía

Esta ave cría en gran parte das zonas temperadas de Asia (Afganistán, a China, Iraq, Kazakhstán, Kirguizistán e Mongolia) e migra ao sur de Asia central, norte da India e o sur da China en inverno. É común en todo tipo de espazos abertos con arbustos ou árbores dispersas, incluíndo cultivos, mais ten unha maior preferencia polos bosques abertos, en xeral de piñeiros. É raro atopala en Europa, pero ás veces aparece en inverno no noresde de Italia e na Toscana e noutras zonas, e mesmo está rexistrada como ave accidental en Galicia. Cando alimentan os polos cazan insectos, pero a base da súa alimentación o resto do ano son as sementes. O niño constrúeno no chan onde poñen de catro a seis ovos, que mostran as marcas características do grupo.