Godofredo de Villehardouin

Godofredo de Villehardouin
	;
Nome orixinal	(fr) Geoffroi de Villehardouin
Biografía
Nacemento	1148 ; Aube, Francia
Morte	1213 (64/65 anos)
Q109044377
Actividade
Ocupación	escritor, cronista, historiador
Carreira militar
Rango militar	cabaleiro
Obra
	Obras destacables (década de 1200) De la Conquête de Constantinople (en) ;
Familia
Cónxuxe	Channe de Villemaur ; Chane de Lezinnes
Fillos	Erard I de Villehardouin, Sire de Lezinnes; () Channe de Villemaur
Pais	Vilain de Villehardouin, Sire de Villehardouin e Dameron
Descrito pola fonte	Obálky knih, ; Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron; Library of the World's Best Literature (en)

Godofredo ou Geoffroy de Villehardouin, nado no Castelo de Villehardouin, Aube, en 1164 e finado en Mesinópole, Tracia, en 1213, foi un nobre e cronista francés.

Traxectoria

Naceu no Castelo de Villehardouin, situado a uns trinta quilómetros ao leste de Troyes. Foi Mariscal de Champaña en 1191 e administrou o condado en nome do seu señor, o conde Teobaldo III (Thibaut III). Cando este partiu á Cuarta Cruzada en 1199, seguiuno e vendeu os seus bens ás abadías para proporcionarse recursos. Presidiu a comisión enviada a Venecia polos xefes da Cruzada para negociar o transporte do exército cruzado a Oriente co dux Enrico Dandolo, cego, case centenario e insidioso.

Ao seu regreso, falecendo o conde Teobaldo, foi el quen acalmou as dificultades xurdidas na loita polo poder, apoiando a candidatura do marqués de Monferrato. Tamén actuou correctamente en Constantinopla, cando os cruzados decidiron desistir do seu empeño e fundar alí un imperio gobernado por Balduno I de Flandres. A habilidade de Geoffroy proporcionoulle entón o título de mariscal de Romania, isto é, de Grecia. Despois da derrota da batalla de Adrianópole en 1205, mostrou o seu talento de estratego salvando o exército cruzado. En 1207, Bonifacio de Montferrato, rei de Tesalónica, deu o feudo de Messinópolis a Geofroy de Villehardouin e este aproveitou para se retirar dos asuntos públicos a este lugar, onde se dedicou a escribir a súa Crónica, destinada aos seus parentes e amigos de Champaña. O seu fillo Guillaume de Villeharoduin naceu en 1212, no castelo de Calamata, e reuniu unha biblioteca da que se conserva o inventario.

Redactou a súa Crónica entre 1205 e 1213, manexando documentación de arquivo e o testemuño persoal do que vira cos seus propios ollos. Como non era letrado, non escribiu en latín, como fixeron durante longo tempo os historiadores oficiais, senón en francés. Móstrase fiel á verdade, pero só no que conta, porque omite moito e moi importante, sobre todo o motivo polo cal a IV Cruzada non chegou a Palestina. Ás veces lembra o ton oral dos cantares de xesta ao usar as súas típicas interpelacións: "Ouvide, belos señores!" As súas descricións son moi minuciosas e seleccionan sempre os detalles máis pintorescos. Deulle por título Histoire de la conquête de Constantinople ou Chronique des empereurs Baudouin et Henri de Constantinople ("Historia da conquista de Constantinopla ou Crónica dos emperadores Balduíno e Henrique de Constantinopla"). Describe os acontecementos sobrevindos entre 1198 e 1207.

Obras

Geoffroy de Villehardouin, La Conquête de Constantinople, édition de Paulin, París, 1838 Ler en liña ;
Geoffroy De Villehardouin, La conquête de Constantinople, édition Flammarion, collection Garnier Flammarion, n° 214, 1969;
Geoffroy de Villehardouin, un chevalier à la croisade, L'histoire de a conquête de Constantinople (suivi de) De ceux qui se croisèrent et comment le marquis de Montferrat devint leur seigneur par Robert de Cléry, Texte établi et présenté par Jean LONGNON, librairie Jules Tallandier, 1981.
Geoffroy de Villehardouin, La Conquête de Constantinople, Flammarion, 2004.

Véxase tamén

Bibliografía

Léon Thoorens, Panorama de las literaturas Daimon. Francia. Barcelona: Daimon, 1970.
J. Calvet, Manuel Illustré d'histoire de la Littérature Française. París: J. de Gigord, 1924 (4.ª ed.)

Ligazóns externas

Geoffrey de Villehardouin: Sobre la conquista de Constantinopla.
- Texto francés antigo - francés moderno, con introdución e anotacións neste último, no sitio de Philippe Remacle (1944 - 2011).