Ildefonso de Toledo

Ildefonso de Toledo
	;
Nome orixinal	(la) Ildephonsus
Biografía
Nacemento	(got) Hildefuns ; c. 607 ; Toledo, España
Morte	23 de xaneiro de 667 (59/60 anos); Toledo, España
Arcebispo de Toledo
	657 –
Abade
Datos persoais
Relixión	Cristianismo niceno
Actividade
Ocupación	sacerdote católico, escritor, teólogo, arcebispo, bispo católico
Profesores	Eugenius II of Toledo (pt) e Helladius of Toledo (en)
Orde relixiosa	Orde de San Bieito
Enaltecemento
	santo ;
Día de festividade relixiosa	23 de xaneiro
Obra
	Obras destacables (século VII) On illustrious men (en) ;
Descrito pola fonte	Obálky knih, ; Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron

Ildefonso de Toledo, tamén coñecido como santo Ildefonso, nado en Toledo en 607 e finado na mesma cidade en 667, foi arcebispo de Toledo dende o ano 657 ata a súa morte. É un dos padres da Igrexa.

Traxectoria

Naceu entre os anos 606 ou 607, durante o reinado de Witerico en Toledo. Era de orixe xermánica, das distintas familias rexias visigodas. Foi sobriño do bispo de Toledo santo Uxío III, quen comezou a súa educación.

Recibiu unha brillante formación literaria. De neno, ingresou no Mosteiro de Agali, nos arrabales de Toledo, contra a vontade dos seus pais.

Firma entre os abades nos Concilios VIII e IX de Toledo. Morto o bispo Uxío III é elixido bispo de Toledo o ano 657. Doi obrigado a ocupar a súa sede polo rei Recesvinto. Morre o 667, e foi sepultado na igrexa de Santa Locaia de Toledo, e posteriormente trasladado a Zamora.

Milagre do encontro coa Virxe

A noite do 18 de decembro de 665 Ildefonso e os seus diáconos atopáronse coa Virxe María sentada na cadeira do bispo, rodeada por virxes. A Virxe díxolle que era o seu capelán e fiel notario. Deulle unha casula, que lle enviara o seu Fillo da súa tesouraría.

Dicindo isto, a Virxe mesma investiuno, e deulle instrucións de usala soamente nos días festivos designados na súa honra.

Un concilio de Toledo ordenou un día de festa especial para perpetuar a súa memoria. ^[1] O século VI foi importante para a orixe do culto mariano. Esta aparición foi de moita importancia para Toledo e a súa catedral. Nela, os peregrinos aínda veneran a pedra en que a Virxe puxo os seus pés.

Obras

Das apuntadas no Elogium consérvanse as seguintes:

Sobre a virxindade perpetua de Santa María contra tres infieis (De virginitate Sanctae Mariae contra tres infideles): é a súa obra principal. Os tres herexes aos que se refire son Xoviniano e Helvidio, refutados xa por San Xerome, e un xudeu anónimo. Defende a virxindade de María e que Xesucristo é Deus. Está moi vinculado con santo Agostiño e santo Isidoro. Constitúe o punto de arranque da teoloxía mariana en España.

Comentario sobre o coñecemento do bautismo (Liber de cognitione baptismi unus): explica de xeito pastoral o sacramentodo bautismo.

Sobre o progreso do deserto espiritual (De progressu spiritualis deserti), prolongación da obra anterior.

Sobre os homes ilustres (De viris illustribus), continuación do de santo Isidoro. Enumera a persoeiros ilustres pola súa santidade ou goberno. Algúns autores tan importantes como Braulio de Zaragoza ou Isidoro de Sevilla, son pouco destacados.

Dúas Cartas dirixidas a Quirico de Barcelona.

Padroeiro

A súa festa celébrase o 23 de xaneiro. É padroeiro das cidades de Toledo e Zamora. En Galicia é patrón da parroquia de San Cibrao das Viñas.

Véxase tamén

Padres da Igrexa

Bibliografía

Edicións

F. DE LORENZANA, SS. Patrum Toletanorum quotquot extant opera, I, Madrid: 1782. PL 96,53-206.
V. BLANCO GARCÍA, S. Ildefonso. De virginitate beatae Mariae. Madrid: 1937.
V. BLANCO y J. CAMPOS, S. lldefonso de Toledo. La virginidad perpetua de Santa María, El conocimiento del bautismo, El camino del desierto, en Santos Padres Españoles. BAC, Madrid: 1971.

Referencias

↑ Sansterre, J-M: “Actitudes occidentales à l'égard des miracles d'images dans le Aut. Moyen Age”, en Annales, Histoire, Sciences Sociales, Nº 53 (1998)

[1] Sansterre, J-M: “Actitudes occidentales à l'égard des miracles d'images dans le Aut. Moyen Age”, en Annales, Histoire, Sciences Sociales, Nº 53 (1998)

[1]