Jules Quicherat

Jules Quicherat
	;
Biografía
Nacemento	(fr) Étienne Julien Joseph Quicherat ; 13 de outubro de 1814 ; París, Francia
Morte	8 de abril de 1882 (67 anos); París, Francia
Lugar de sepultura	Cemiterio de Montparnasse
Director École des chartes (pt)
	1871 – 1882 ; ← Léon Lacabane (pt) – Paul Meyer (pt) →
Presidente Société de l'École des chartes (en)
Datos persoais
Educación	École des chartes (pt) ; Liceo Louis-le-Grand
Actividade
Campo de traballo	Historia, arqueoloxía, filoloxía, Diplomática e diplomacia
Ocupación	arqueólogo, historiador da arte, filólogo, escritor, historiador, mestre
Membro de	Société nationale des Antiquaires de France (en) (1845–); Comité des travaux historiques et scientifiques ; Société de l'histoire de France (pt) ; Académie des sciences, belles-lettres et arts de Besançon et de Franche-Comté (en) ; Academia de Inscricións e Linguas Antigas ; Q2994298
Interesado en	Xoana de Arco
Alumnos	Albert Sorel
Familia
Irmáns	Louis-Marie Quicherat
Premios
	(1880) Oficial da Lexión de Honra; (1877) Officier de l'Instruction publique (en) ; (1872) officier d'académie (en) ;
Descrito pola fonte	Nordisk familjebok; Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron; Library of the World's Best Literature

Jules Étienne Joseph Quicherat, nado en París o 13 de outubro de 1814 e finado na mesma cidade o 8 de abril de 1882, foi un historiador e arqueólogo francés, coñecido pola edición do Procès de condamnation et de réhabilitation de Jeanne d'Arc (5 vol., 1841-1849) e por estar considerado un dos pioneiros do estudo da arqueoloxía en Francia.^[1] Irmán do latinista Louis Marie Quicherat.

Traxectoria

Estudou no Collège Sainte-Barbe, onde recibiu unha educación clásica, máis tarde escribiu unha historia do centro en tres volumes. En 1835 entrou na École des chartes en 1834, obtendo o título de arquivista paleógrafo, e logo pasou a traballar na Bibliothèque Royale, en 1847 inaugurou un curso de leccións de arqueoloxía na École des chartes, e máis tarde foi designado profesor de arqueoloxía medieval e mais tamén asumiu en 1849 o posto de profesor de diplomática^[2] daquela escola, que dirixiu desde 1871 ata a súa morte. Cara ao final da súa vida comezou a transcribir as leccións de arqueoloxía, que se publicaron postumamente.

Obras

Procès de condamnation et de réhabilitation de Jeanne d'Arc (5 vol. 1841-1849)
Aperçus nouveaux sur l'histoire de Jeanne d'Arc (1850)
Thomas Basin (1855-1859)
L'Alésia de César rendue à la Franche-Comté (1857)
Histoire de sainte Barbe (1860-1864)
De la formation française des anciens noms de lieu (1868)
Histoire du costume en France (1875)
Rodrigue de Villandrando (1879)
Mélanges d'archéologie et d'histoire (1885-1886), póstumo.

Notas

[1] Encyclopaedia Britannica

[2] INHA

[1]

[2]